Posts in Avanture

Pisma iz Čilea: Santijago, živahni grad ispod Anda…

Avanture Putovanja May 20, 2025 1 Comment

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. Maj, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram prestonicu Čilea – Santijago, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postovi iz Čilea su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva ekonomije, razvoja i turizma, Nacionalne Turističke Organizacije Čilea (Chile Travel) i Luciano K hotela.

Čile, formalni naziv Republika Čile je država u zapadnoj Južnoj Americi. To je najjužnija država na svetu i najbliža Antarktiku, protežući se duž uske trake zemlje između Anda i Tihog okeana. Čile je imao populaciju od 17,5 miliona prema poslednjem popisu i ima teritorijalnu površinu od 756.102 kvadratna kilometra. Ova zemlja se graniči sa Peruom na severu, Bolivijom na severoistoku, Argentinom na istoku i Drejkovim prolazom na jugu. Zemlja takođe kontroliše nekoliko pacifičkih ostrva, uključujući Huan Fernandez, Isla Salas i Gomez, Desventuradas i Uskršnje ostrvo i polaže pravo na oko 1.250.000 kvadratnih kilometara Antarktika kao Čileansku antarktičku teritoriju. Glavni i najveći grad Čilea je Santijago (Santiago), a nacionalni jezik je španski.

Španija je osvojila i kolonizovala region sredinom 16. veka, zamenjujući vladavinu Inka, međutim nisu uspeli da osvoje autonomni plemenski narod Mapuče koji je naseljavao ono što je sada južno-centralni Čile. Čile se pojavio kao relativno stabilna autoritarna republika 1830-ih nakon njihove deklaracije o nezavisnosti od Španije 1818. godine. Tokom 19. veka, Čile je doživeo značajan ekonomski i teritorijalni rast, okončavši otpor Mapučea 1880-ih i dobivši svoju sadašnju severnu teritoriju u Pacifičkom ratu, pobedom nad Peruom i Bolivijom. U 20. veku, sve do 1970-ih, Čile je prošao kroz proces demokratizacije i doživeo je brz rast stanovništva i urbanizaciju, dok se sve više oslanjao na izvoz iz rudarstva bakra kako bi podržao svoju ekonomiju.

Tokom 1960-ih i 1970-ih, zemlju je obeležila teška levo-desničarska politička polarizacija i previranja, koja su kulminirala čileanskim državnim udarom 1973. godine kojim je svrgnuta demokratski izabrana levičarska vlada Salvadora Aljendea. Nakon toga je usledila 16-godišnja desničarska vojna diktatura pod Augustom Pinočeom, u kojoj je čileanski Ustav iz 1980. godine donet uz konsultacije Ortuzar komisije, kao i nekoliko političkih i ekonomskih reformi, što je rezultiralo sa više od 3.000 smrtnih slučajeva ili nestanaka. Režim je okončan 1990. godine, nakon referenduma 1988. godine, a nasledila ga je koalicija levog centra, koja je vladala do 2010. godine.

Čile ima visoke prihode i jedna je od ekonomski i društveno najstabilnijih zemalja u Južnoj Americi. Čile takođe dobro postiže rezultate u regionu u pogledu održivosti države i demokratskog razvoja. Čile je jedan od osnivača Ujedinjenih nacija, Zajednice latinoameričkih i karipskih država (CELAC) i Pacifičkog saveza, a pridružio se OECD-u 2010. godine.

Kako je Čile dobio svoje ime? Postoje razne teorije o poreklu reči Čile. Prema španskom hroničaru iz 17. veka, Dijegu de Rosalesu, Inke su dolinu Akonkagve nazvali Čili, iskrivivši ime plemenskog poglavice Pikunčea po imenu Tili, koji je vladao tim područjem u vreme inkovskog osvajanja u 15. veku. Dok druga teorija ukazuje na sličnost doline Akonkagve sa dolinom Kasma u Peruu, gde se nalazio grad i dolina po imenu Čili.

Neki drugi teoretičari tvrde da Čile možda potiče od reči američkih starosedelaca koja znači ili „krajevi zemlje“ ili „morski galebovi“ od reči mapuče chilli, koje mogu značiti „gde se zemlja završava“ ili od kečua chiri „hladno“] ili tchili što znači ili „sneg“ ili „najdublja tačka Zemlje“. Još jedno poreklo koje se pripisuje čiliju je onomatopejsko čile-čile – mapuče imitacija cvrkuta ptice lokalno poznate kao trile.

Španski konkvistadori su čuli za ovo ime od Inka, a nekoliko preživelih sa prve španske ekspedicije Dijega de Almagra na jug iz Perua nazivali su sebe „ljudima iz Čilija“. Na kraju, Almagru se pripisuje univerzalizacija imena Čile, nakon što je tako nazvao dolinu Mapočo. Stariji pravopis Reč „čili“ se koristila u engleskom jeziku do početka 20. veka pre nego što je prešla na „čile“.

Santijago (Santiago), takođe poznat kao Santijago de Čile je glavni i najveći grad Čilea i jedan od najvećih gradova u Americi. Nalazi se u centralnoj dolini zemlje i centar je metropolitanskog regiona Santijago, koji ima sedam miliona stanovnika, što predstavlja 40% ukupnog stanovništva Čilea. Veći deo grada nalazi se između 500–650 m nadmorske visine.

Osnovan 1541. godine od strane španskog konkvistadora Pedra de Valdivije, Santiago je služio kao glavni grad Čilea od kolonijalnih vremena. Grad ima centar grada koji karakteriše neoklasična arhitektura 19. veka i krivudave sporedne ulice sa mešavinom art dekoa, neogotike i drugih stilova. Gradski pejzaž Santijaga definiše nekoliko samostalnih brda i brza reka Mapočo, koja je oivičena parkovima kao što su Park Bisentenario, Park Forestal i Park de la Familija. Andi su vidljivi iz većine delova grada i doprinose problemu smoga, posebno tokom zime zbog nedostatka kiše. Periferija grada je okružena vinogradima, a Santijago je udaljen sat vremena vožnje i od planina i od Tihog okeana.

Santijago je politički i finansijski centar Čilea i domaćin je regionalnih sedišta mnogih multinacionalnih korporacija i organizacija. Izvršna i sudska vlast čileanske vlade nalaze se u Santijagu, dok se Kongres uglavnom sastaje u obližnjem Valparaisu.

Kako je ovaj grad dobio svoje ime? Ime Santijago je izabrao španski osvajač Pedro de Valdivija kada je osnovao grad 1541. godine kao „Santiago del Nuevo Extremo“, kao referencu na njegov rodni region Ekstremadura i kao počast Jakovu Velikom, zaštitniku Španije. Ime sveca se pojavljuje u različitim oblicima na španskom, kao što su Dijego, Haime, Jakobo ili Santijago, pri čemu je ovo drugo izvedeno iz galicijske evolucije vulgarnog latinskog Sanctu Iacobu.[6] Navodno, nije postojalo autohtono ime za područje gde se Santijago nalazi, ali jezik Mapuče koristi prilagođeno ime Santiaw.

U Čileu nekoliko entiteta deli ime Santijago, što često može dovesti do zabune. Komuna Santijago, takođe poznata kao Santijago Centar, je administrativna jedinica koja obuhvata područje koje je grad zauzimao tokom kolonijalnog doba. Njime upravlja opština Santijago, a na čelu je gradonačelnik. Ova komuna je deo provincije Santijago, na čijem je čelu pokrajinski delegat koga imenuje predsednik Republike, a takođe je deo i metropolitanskog regiona Santijago, kojim upravlja narodno izabrani guverner.

Kada se termin Santijago koristi bez daljih pojašnjenja, obično se odnosi na Gran Santiago (Veliki Santijago), metropolitansko područje koje karakteriše kontinuirani urbani razvoj. Ovo područje obuhvata komunu Santijago i preko 40 drugih komuna, obuhvatajući veći deo provincije Santijago i delove susednih provincija. Definicija metropolitanskog područja se vremenom menjala kako se grad širio, obuhvatajući manje gradove i ruralna područja. Stanovnici grada i regiona nazivaju se santjaginos (termin za muškarce) i santjaginas (termin za žene).

Ono što je zanimljivo je činjenica da samo nekoliko istorijskih građevina iz španskog kolonijalnog perioda je ostalo u gradu, jer kao i ostatak zemlje Santijago redovno pogađaju zemljotresi. Sačuvane građevine uključuju Casa Kolorada (iz 1769. godine), crkvu San Franciska (iz 1586. godine) i Posada del Korehidor (iz 1750. godine).

Katedrala na centralnom trgu (Plaza de Armas) je znamenitost koja se rangira kao Palasio de La Moneda, Predsednička palata. Originalni verski objekat je izgrađen između 1784. i 1805. godine, a arhitekta Hoakin Toeska je bio zadužen za njenu izgradnju. Druge zgrade koje okružuju Plazu de Armas su zgrada Centralne pošte, koja je završena 1882. godine i Palasio de la Real Audijensija de Santijago, izgrađena između 1804. i 1807. godine. U njoj se nalazi Čileanski nacionalni istorijski muzej sa 12.000 izloženih predmeta. Na jugoistočnom uglu trga nalazi se zelena zgrada od livenog gvožđa „Komercijal Edvards“, koja je izgrađena 1893. godine. Istočno od nje je kolonijalna zgrada „Kasa Kolorada“ (1769), u kojoj se nalazi Muzej Santijaga. U blizini se nalazi Opštinsko pozorište Santijaga, koje je 1857. godine izgradio francuski arhitekta Brune od Edvarda Bejnsa. Teško je oštećeno u zemljotresu 1906. godine. Nedaleko od pozorišta nalaze se vila Suberkazo i Nacionalna biblioteka, jedna od najvećih biblioteka Južne Amerike.

Bivša zgrada Nacionalnog kongresa, Palata pravde i Kraljevska carinska palata (Palacio de la Real Aduana de Santiago) nalaze se blizu jedna drugoj. U ovoj drugoj se nalazi Muzej pretkolumbovske umetnosti. Požar je uništio zgradu Kongresa 1895. godine, koja je potom obnovljena u neoklasičnom stilu i ponovo otvorena 1901. godine. Kongres je svrgnut pod vojnom diktaturom (1973–89) Augusta Pinočea, a nakon toga diktatura je ponovo konstituisana 11. marta 1990. godine u Valparaisu.

Zgrada Palate pravde (Palacio de Tribunales) nalazi se na južnoj strani Trga Mont. Projektovao ju je arhitekta Emilio Dojere, a izgrađena je između 1907. i 1926. godine. U zgradi se nalazi Vrhovni sud Čilea. Veće od 21 sudije je najviša sudska vlast u Čileu. Zgrada je takođe sedište Apelacionog suda Santijaga.

Ulica Bandera vodi ka zgradi Santijaške berze (Bolsa de Comercio), završenoj 1917. godine, Klubu de la Union (otvorenom 1925. godine), Univerzitetu de Čile (1872) i ka najstarijoj crkvenoj kući u gradu, crkvi San Francisko (izgrađenoj između 1586. i 1628. godine), sa svojom statuom Marije Virhen del Sokoro („Gospe od pomoći“), koju je u Čile doneo Pedro de Valdivija. Severno od Plaza de Armas („Trg oružja“, gde se okupljala kolonijalna milicija) nalaze se Paseo Puente, crkva Santo Domingo (1771) i Centralna pijaca (Mercado Central), ukrasna gvozdena zgrada. Takođe u centru Santijaga nalazi se Tore Entel, televizijski toranj visok 127,4 metra sa vidikovcem, završen 1974. godine; toranj služi kao komunikacioni centar za komunikacionu kompaniju ENTEL Chile.

Centar Kostanera je završen 2009. godine i obuhvata stambene, tržne i zabavne objekte. Projekat, ukupne površine 600.000 kvadratnih metara, obuhvata Gran Tore Santijago (najvišu zgradu u Južnoj Americi) visoku 300 metara i druge komercijalne zgrade. Četiri poslovne kule povezane su autoputem i metroom.

Unutar metropolitanskog područja Santijaga, postoji 174 lokaliteta kulturne baštine pod nadzorom Nacionalnog saveta za spomenike, među kojima su arheološki, arhitektonski i istorijski spomenici, naselja i tipična područja. Od njih, 93 se nalaze u opštini Santijago, koja se smatra istorijskim centrom grada. Iako nijedan spomenik Santijagi nije proglašen za svetsku baštinu od strane UNESKO-a, tri su već predložena od strane čileanske vlade: inkansko svetilište El Plomo, crkva i manastir San Franciska i palata La Moneda.

U centru Santijaga nalazi se nekoliko zgrada izgrađenih tokom španske dominacije i koje uglavnom odgovaraju, poput Metropolitanske katedrale i pomenute crkve San Franciska, katoličkim crkvama. Zgrade iz tog perioda su one koje se nalaze sa strane Plaza de Armas, kao što su sedište Kraljevske audijencije, pošta ili Kasa Kolorada.

Tokom devetnaestog veka i sticanja nezavisnosti, u glavnom gradu mlade republike počela su da se grade nova arhitektonska dela. Aristokratija je gradila male palate za stambenu upotrebu, uglavnom oko naselja Republika i sačuvane su do danas. Ovim strukturama, koje su usvojile umetničke trendove iz Evrope, pridružuju se i Konjički klub Santijaga, sedišta Univerziteta u Čileu i Katoličkog univerziteta, Centralna stanica i stanica Mapočo, Merkado Central, Nacionalna biblioteka, Muzej likovnih umetnosti i četvrt Pariz-Londres, između ostalog.

Različite zelene površine u gradu sadrže unutar i oko raznih lokaliteta kulturnog nasleđa. Među najvažnijima su utvrđenja brda Santa Lucija, svetilište Device Marije na vrhu brda San Kristobal, raskošna kripta Opšteg groblja, Park Forestal, park O’Higins i park Kinta Normal.

Šta biste trebali posetiti kada se nađete u Santijagu, prestonici Čilea? Ako ste veliki zaljubljenik arhitekture možete uživati u lepoti fasada zgrada iz kolonijalnog perioda i takođe u modernoj arhitekturi. Pored toga u Santijagu postoji nekoliko brda sa kojih možete uživati u božanstvenim vidikovcima sa kojih ćete videti prestonicu Čilea u jednom sasvim drugom svetlu.

Brdo San Kristobal (na španskom: Cerro San Cristóbal) – Ovo brdo od 860 metara u centru Santijaga ima zoološki vrt i muzej vina sa zanimljivom vožnjom gondolom do vrha, gde možete videti statuu Device Marije koja gleda na grad.

Brdo Santa Lusija (na španskom: Cerro Santa Lucía), takođe poznato na Mapuče jeziku kao brdo Uelen, je malo brdo u centru Santijaga. Nalazi se između Alameda del Libertador Bernardo O’Higins na jugu, ulice Santa Lusija na zapadu i Viktorija Suberkazo na istoku. Brdo ima nadmorsku visinu od 629 m i visinu od 69 m iznad okolnog područja. Brdo je ostatak vulkana starog 15 miliona godina. Brdo obuhvata park površine 65.300 kvadratnih metara ukrašen ukrašenim fasadama, stepenicama i fontanama. Na najvišoj tački nalazi se vidikovac popularan među turistima koji posećuju grad i mesto sastanka lokalnog stanovništva posebno za prvi ljubavni sastanak.

Prvobitno su ga stanovnici pre kolonizacije zvali Uelito o heutrekan. Međutim, sadašnje ime potiče od dana kada je Pedro de Valdivija osvojio brdo, 13. decembra 1540. godine. Tog dana slavi se „Santa Lusija“. Prvo su ga misionari koristili kao mesto bogosluženja ili molitve u godinama epidemije boginja 1541. godine. Posle, 1816. godine, Manuel Olager Feliu, brigadir Kraljevskih inženjera, projektovao je i izgradio dva utvrđenja ili zamka na brdu Santa Lusija, jedan severno, a drugi južno od brda. Utvrđenja su izgrađena od kamena i kreča i mogla su da prime osam ili dvanaest topova svaka od njih. Pored toga, Olager Feliu je nacrtao i izgradio pomoćnu zgradu za skladište municije i smeštaj garnizona.

Na jednoj strani brda, tvrđava Idalgo je završena 1820. godine kao odbrambena tačka. S druge strane, teren na padini brda korišćen je kao „groblje za disidente“, ljude koji nisu sledili tadašnju zvaničnu rimokatoličku veru ili su smatrani nedostojnim sahrane na svetom mestu. Međutim, posmrtni ostaci sahranjeni na padini brda na ovaj način na kraju su prebačeni u osamljeni deo Opšteg groblja, pre nego što je pomenuto groblje, zauzvrat, otvoreno za sve sahrane bez obzira na veroispovest ili društveni status.

Godine 1849. Džejms Melvil Gilis je predvodio američku pomorsku astronomsku ekspediciju u Čile kako bi preciznije izmerio solarnu paralaksu. Opservatorija je postavljena na brdu Santa Lusija kojom je upravljao Gilis. Kada je ekspedicija završena u septembru 1852. godine, opservatorija i prateća oprema prodati su čileanskoj vladi i činili su jezgro prve Nacionalne astronomske opservatorije.

Godine 1872. Benhamin Vikunja Makena je odlučio da sprovede dramatičnu promenu u urbanoj atmosferi grada Santijaga, među svojim brojnim radovima usmerenim na poboljšanje grada, i tako je pokrenuo opsežnu rekonstrukciju brda. Radovi iz 1872. godine sastojali su se od puta koji je prelazio brdo, a na vrhu je vodio do kapele koju je on takođe tamo sagradio, osvetljene tada novim gasom. Ostatak brda sadrži park sa fontanama i vidikovcima. Samo brdo se zaliva sofisticiranim sistemom za navodnjavanje. Sada kultna žuto-bela fasada je takođe proizvod Vikunje Makenene rekonstrukcije. Vikunji Makeni su u realizaciji njegovih projekata pomogli arhitekta Manuel Aldunate, konstruktor Enrike Henes i kamenorezac Andres Staimbuk.

Pre nekoliko godina, brdo Santa Lusija je dobilo poboljšanje u svom sistemu osvetljenja i zaštite. Takođe, tvrđava Idalgo je restaurirana i ponovo otvorena za javnost. Tradicionalno, topovski hitac se ispaljuje tačno u podne.

Čileanski nacionalni muzej likovnih umetnosti (na španskom: Museo Nacional de Bellas Artes ili MNBA) jedan je od glavnih centara za čileansku umetnost i širu južnoameričku umetnost. Osnovan 1880. godine, što ga ujedno čini najstarijim u Južnoj Americi, organizacijom upravlja Umetnička unija (Unión Artística).

Sadašnja zgrada, Palata likovnih umetnosti (el Palacio de Bellas Artes), datira iz 1910. godine i obeležava prvu stogodišnjicu nezavisnosti Čilea. Projektovao ju je čileanski arhitekta Emil Žekije u potpuno razvijenom stilu boz-ar i nalazi se u Parku Forestalu u Santijagu. Iza njega se nalazi Muzej savremene umetnosti (Museo de Arte Contemporáneo) Univerziteta u Čileu, u kome se nalazi i stara Škola likovnih umetnosti (Escuela de Bellas Artes).

Palata lepih umetnosti, trenutni dom muzeja, izgrađena je u neoklasičnom stilu Drugog carstva i stilu baroknog preporoda, snažno pojačana detaljima secesije i detaljima metalne strukturne arhitekture. Centralni ulaz je kroz gigantski uvećanu verziju Borominijevog prozora sa lažnom perspektivom iz Palace Barberini, koji obuhvata vrata sa frontonom u potpunosti okružena staklom, što je karakteristično za stil boz-ar. Kroz prelomljeni fronton, kvadratna kupola se uzdiže do vrha. Unutrašnji raspored i fasada su oblikovani po uzoru na Malu palatu u Parizu. Staklena kupola koja kruniše centralnu dvoranu projektovana je i proizvedena u Belgiji, a u Čile je doneta 1907. godine. Približna težina oklopa muzeja je 115.000 kg, a stakla kupole 2.400 kg.

Arhitektonski, tlocrt muzeja je onaj sa centralnom osom označenom ulazom i velikom dvoranom sa stepeništem do drugog sprata. U velikoj dvorani, iznad balkona sa drugog sprata, nalazi se rezbarija u visokom reljefu koja prikazuje dva anđela koji drže štit. Nalaze se u polusvodu iznad glava dve karijatide koje se uzdižu sa balkona, a koje je izrezbario Antonio Koli i Pi.

Santijago, glavni grad Čilea je velika metropola sa raznovrsnim izborom tržnih centara. Ako imate slobodnog vremena i želite da osetite čari modernog Santijaga i uživate u luksuznom iskustvu neverovatne kupovine, toplo vam preporučujem da posetite Park Arauko. Ovaj luksuzni tržni centar je poznat po svojoj visokokvalitetnoj modi i finim restoranima. Tržni centar sadrži preko 350 prodavnica, uključujući dizajnerske brendove kao što su Luj Viton, Guči i Prada.

A za prave gurmane i hedoniste, postoji odličan izbor gurmanskih restorana i kafića. Park Arauko takođe ima bioskop i pozorište i često je domaćin živih muzičkih i kulturnih događaja tokom cele godine, što ga čini popularnom destinacijom za kupovinu i zabavu.

U narednom postu obradovaću vas recenzijom čuvenog Luciano K hotela koji se nalazi u boemskom srcu Santijaga, tako da ćemo nastaviti naše istraživanje prestonice Čilea – Santijaga.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog prvog specijalnog putopisa iz Čilea gde smo uživali u lepotama Santijaga u seriji putopisa Čilea gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva ekonomije, razvoja i turizma, Nacionalne Turističke Organizacije Čilea (Chile Travel) i Luciano K hotela u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Santijagu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Čilea.

Čovek je bogat u duši ako je uspeo da istraži svet i meni je drago da uvek uspem da pronađem partnere mojih projekata koji mi pomažu da otkrijem nove i neobične destinacije na jedan sasvim drugačiji način.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Ministarstvu ekonomije, razvoja i turizma, Nacionalnoj Turističkoj Organizaciji Čilea (Chile Travel) i Luciano K hotelu na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične čileanske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Santijagu.

Kako se vama dopala ova moja priča o Santijagu i predstavljanje ovog živahnog grada ispod Anda? Da li ste imali priliku do sada da posetite Santijago i prelepi Čile?

Ako imate neko pitanje, komentar, sugestiju ili poruku za mene možete mi napisati dole u komentarima. Naravno, kao i uvek možete me kontaktirati putem maila ili društvenih mreža, sve adrese možete pronaći na stranici KONTAKT. Vidimo se na istom mestu za par dana, sa nekom novom pričom!

Blogerski pozdrav iz Santijaga,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva ekonomije, razvoja i turizma, Nacionalne Turističke Organizacije Čilea (Chile Travel) i Luciano K hotela kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Loi Suites Recoleta Hotel: Otkrijte tajne luksuznog komfora Buenos Ajresa

Avanture Putovanja May 16, 2025 3 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. Maj, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg posta gde ću se potruditi da podelim sa vama detaljnu recenziju Loi Suites Recoleta hotela ako želite da budete u samom srcu Buenos Ajresa i osetite lepote Rekolete, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postovi iz Argentine su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Sekretarijata za turizam, životnu sredinu i sport, Turističke organizacije i kongresnog biroa grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotela.

Ako želite ste kojim slučajem propustili da pročitate prethodne putopise iz Argentine ili želite da se podsetite nekih zanimljivosti, iskoristite priliku da posetite naredne linkove:

Pisma iz Argentine: Groblje La Recoleta, šetnja kroz bogatu argentinsku istoriju (Putopis)
Pisma iz Argentine: Buenos Ajres, grad umetnosti, tanga i evropske arhitekture (Putopis)

Rekoleta je bario ili naselje u Buenos Ajresu, koje se nalazi u severnom delu grada, pored Rio de la Plate. Područje je verovatno najpoznatije po tome što se u njemu nalazi ugledno groblje Rekoleta. To je tradicionalno naselje više klase i konzervativno naselje sa nekim od najskupljih nekretnina u gradu, poznato po gradskim kućama u pariskom stilu, raskošnim bivšim palatama i otmenim buticima.

Ime ovog prestižnog naselja potiče od manastira – Konventa Rekoleta (Convento de la Recoleta) očeva Rekoleta, članova Franjevačkog reda, koji je osnovan u tom području početkom 18. veka. Osnovali su manastir i crkvu posvećenu Nuestra Senjori del Pilar sa grobljem. Staza Rekoleta je gotovo tačan geografski centar naselja i jedna od njegovih najviših tačaka u gradu, koja je krajem 19. veka privlačila bogate porodice sa juga grada koje su želele da pobegnu od smrtonosne epidemije žute groznice koja je počela 1871. godine. Od tada, Rekoleta je jedno od najboljih i najskupljih naselja u Buenos Ajresu, dom privatnih porodičnih vila, stranih ambasada i luksuznih hotela, uključujući hotel Loi Suites Recoleta Hotel.

Ako želite da osetite pravi puls i duh Buenos Ajresa, Loi Suites Recoleta hotel je idealno mesto za vas. Buenos Ajres je idealna destinacija u Južnoj Americi koju možete posetiti u bilo koje doba godine. Ako uživate u dugim šetnjama u kojima možete istraživati kulturni sadržaj grada ili uživati u lepoti arhitekture, muzejima i otkrivanju turističkih atrakcija Buenos Ajres je prava destinacija za vas. Događaji, pozorišne predstave, koncerti i živahan noćni život pozivaju posetioce ovog neverovatnog grada da uživaju u raznovrsnoj kulinarskoj ponudi.

Kada putujemo veoma je važno odabrati pravu lokaciju hotela jer će ta odluka značajno uticati na vaše putovanje i na taj način možete poboljšati vaše iskustvo dok obilazite gradske četvrti i obezbediti najbolje moguće vreme tokom dana ispunjenog aktivnostima u Buenos Ajresu. Loi Suites Recoleta hotel je savršen izbor za pravi doživljaj grada. Loi Suits hoteli konstantno nude vrhunsku uslugu, najbolju lokaciju i sadržaje prilagođene potrebama gostiju, bilo da putuju u odmor ili poslovno.

Loi Suites Recoleta hotel je smešten u srcu jednog od najprestižnijih naselja Buenos Ajresa – Rekoleta. Ovaj hotel je udaljen samo nekoliko koraka od istorijskog groblja Rekoleta, okružen izvrsnom arhitekturom u francuskom stilu. Nalazi se u blizini najboljih gradskih restorana, barova, umetničkih galerija i istorijskih trgova. Idealan za odmor sa porodicom, romantični odmor ili prosto odmor od rutine sa prijateljima, ovaj hotel nudi potpuni luksuzni komfor, udobnost, kvalitet usluge sa izraženom pažnjom za detalje koji možete osetiti u hotelu sa pet zvezdica, sa prostranim i udobnim sobama.

Skriveni dragulj objekta je njegova zapanjujuća Zimska bašta, gde gosti i meštani mogu uživati u izvrsnoj gastronomskoj ponudi. Okružen egzotičnim biljkama, rekreira tropsku atmosferu u samom srcu Rekolete, sa mermernim detaljima i pletenim stolicama, stvarajući oazu u kojoj vlada atmosfera proleća tokom cele godine. Prostor okupan prirodnom svetlošću zahvaljujući staklenom krovu tokom dana, a izvrsno dizajniran za ugodne večere, čini ovaj restoran jedinstvenom opcijom za uživanje u svim njegovim kulinarskim ponudama: doručku, ručku, popodnevnom čaju i večeri.

Kada se odluče za boravak u Rekoleti, gosti imaju priliku da uživaju u jednom od najelegantnijih i najekskluzivnijih delova Buenos Ajresa. Rekoleta je poznata po svojoj arhitekturi evropskog stila, širokim zelenim površinama i bogatoj kulturnoj ponudi. U neposrednoj blizini Loi Suites Recoleta, gosti hotela imaju brz i jednostavan pristup Nacionalnom muzeju likovnih umetnosti i čuvenoj aveniji Alvear, savršenoj za ljubitelje luksuza. Štaviše, blizina izuzetnih restorana i istorijskih kafića čini Rekoletu nenadmašnim mestom za uranjanje u bogati način života Portenjoa.

Glavni kuvar Loi Suites Recoleta hotela, Dario Galicija svake sezone predstavlja potpuno obnovljeni meni kako bi ponudio nove užitke gostima hotela i posetiocima restorana. Kuhinja je prepoznatljiva sa snažnim mediteranskim uticajima, ističući ukuse italijanske i španske gastronomije. Posebna pažnja se posvećuje obilnim lokalnim proizvodima, posebno mesu i svežoj ribi, koji se pažljivo pripremaju prateći francuske kulinarske tehnike. Takođe je vredno napomenuti da je prepoznatljiv klasični „Vrtni čaj“, koji sadrži slatke i slane poslastice iz tradicionalnog „čaja u pet“, izvrsna i kompletna ponuda, savršena za uživanje u druženju sa prijateljima, sastancima ili posebnim proslavama.

Tokom moje posete Buenos Ajresu, imao sam priliku da boravim u Executive apartmanu koji predstavlja dragulj Loi Suites Recoleta hotela. Veoma prostran apartman od 42 kvadratna metra sa spavaćom sobom sa bračnim krevetom, odvojenim dnevnim i radnim prostorom i kuhinjom je savršen prostor koji možete nazvati svojim domom kada dođete u Buenos Ajres. Ovaj apartman je opremljen malom kuhinjom u kojoj možete sebi spremiti neka jela na brzinu, kafu ili čaj jer je kuhinja opremljena da zadovolji potrebe gostiju.

Prostrano kupatilo izrađeno od mermera učiniće vaše slobodno vreme za opuštanje još boljim i komfornijim. Kupatilo je u potpunosti opremljeno tako da ne morate razmišljati o higijenskim potrepštinama ili o fenu za kosu. Ono što je osvojilo moje srce su mali znaci pažnje koje pružaju zaposleni Loi Suites Recoleta hotela poput čokoladica koje su mi svakodnevno donosili.

Tokom putovanja svima nama je vrlo važan hotel gde odsedamo, jer je hotel naš dom na novoj destinaciji i zbog toga je vrlo važno odabrati dobar hotel na svakoj destinaciji. Tokom mog boravka u prestonici Argentine, moj Loi Suites Recoleta je bio moj dom koji krasi stil, udobnost i lepa atmosfera u srcu Buenos Ajresa.

Pored hotela u prestonici Argentine – Buenos Ajresu, Loi Suites imaju svoje hotele u San Martín de los Andes, ako želite da otkrijete lepote argentinske Patagonije – Loi Suites Chapelco ili ako želite da budete harmonično uronjeni u suptropsku šumu Irjapua sa Loi Suites Iguazu hotelom.

Svi gosti Loi Suites Recoleta hotela mogu uživati u sadržajima poput zatvorenog bazena i teretane. Pored ovih mogućnosti, gosti se zatim mogu opustiti uz terapeutsku masažu u sobi za opuštanje. Naravno u ovom hotelu je dostupna 24-časovna medicinska pomoć, čišćenje odeće, kao i hemijsko čišćenje uz dodatnu naplatu, kao i parking uz dodatnu naplatu.

U narednom postu obradovaću vas novim putopisom iz Čilea, gde ćemo uživati u lepoti prestonice Santiago, kao i uz modnoj priči i recenziji hotela iz Santiaga.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog trećeg specijalnog putopisa iz Argentine gde ste uživali u recenziji Loi Suites Recoleta Hotela, tako da ste bili u prilici da saznate više o ovom fantastičnom hotelu u Buenos Ajresu i da razmotrite da baš odsednete ovde tokom vašeg boravka u prestonici Argentine. Ovo je treći post i ujedno i poslednji u seriji putopisa Argentine gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Sekretarijata za turizam, životnu sredinu i sport, Turističke organizacije i kongresnog biroa grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotela. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Argentine.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Sekretarijatu za turizam, životnu sredinu i sport, Turističkoj organizaciji i kongresnom birou grada Buenos Airesai Loi Suites Recoleta hotelu na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične argentinske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Buenos Ajresu.

Kako se vama dopala ova moja današnja priča o Loi Suites Recoleta hotelu? Da li ste imali priliku do sada da posetite Buenos Ajres i prelepu Argentinu?

Blogerski pozdrav iz Buenos Ajresa,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Sekretarijata za turizam, životnu sredinu i sport, Turističke organizacije i kongresnog biroa grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotela kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Pisma iz Argentine: Groblje La Recoleta, šetnja kroz bogatu argentinsku istoriju…

Avanture Putovanja May 9, 2025 4 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. Maj, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram lepotu argentinske istorije jednom šetnjom kroz najlepše groblje na svetu La Recoleta, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Da bismo nekada razumeli sadašnjost, moramo razumeti prošlost. Groblje ne mora nužno da bude mesto gde preovladava osećaj tuge, već može da bude mesto gde možete naučiti nešto o istoriji naroda, kulture jedne zemlje i uživati u arhitekturi.

Groblje La Rekoleta (na španskom: Cementerio de la Recoleta) je groblje koje se nalazi u prestižnom naselju Rekoleta u Buenos Ajresu. U njemu se nalaze grobovi značajnih eminentnih ljudi, uključujući Evu Peron, predsednike Argentine, dobitnike Nobelove nagrade, osnivača argentinske mornarice i vojnih komandanta kao što je Hulio Argentino Roka. BBC ga je 2011. godine proglasio jednim od najboljih svetskih groblja, a 2013. godine CNN ga je uvrstio među 10 najlepših groblja na svetu.

Groblje se prostire na površini od 5,5 hektara,a sadrži 4691 grobnice, sve su izgrađene iznad zemlje, od kojih je 94 argentinska vlada proglasila nacionalnim istorijskim spomenicima i zaštićena su od strane države. Ulaz u groblje je kroz neoklasične kapije sa visokim dorskim stubovima. Groblje sadrži mnogo složenih mermernih mauzoleja, ukrašenih statuama, u širokom spektru arhitektonskih stilova kao što su Art Deco, Art Nouveau, Barok i Neogotika, a većina materijala korišćenih između 1880. i 1930. godine u izgradnji grobnica je uvezena iz Pariza i Milana.

Fratri iz reda franjevačkih rekolekta su početkom 18. veka stigli bosi u područje gde se trenutno nalazi groblje Rekoleta, tada na periferiji Buenos Ajresa. Na tom mestu su 1732. godine podigli manastir i crkvu koju su stavili pod pokroviteljstvo Bogorodice Pilar. Trenutno je bazilika Gospe od Pilara nacionalni istorijski spomenik. Meštani su crkvu Recolects nazvali jednostavno La Recoleta, ime koje se proširilo na celo područje.

Kada je orden raspušten 1822. godine, 17. novembra te godine, bašta manastira je pretvorena u prvo javno groblje u gradu Buenos Ajresu. Zaslužni za njegovo stvaranje bili su tadašnji guverner provincije Buenos Ajres, Martin Rodrigez (njegovi ostaci počivaju na groblju) i njegov ministar vlade Bernardino Rivadavia. Njegova prva dva stanara bili su oslobođeni crni dečak Huan Benito i mlada Marija Dolores Masijel.

La Recoleta groblje je 1863. godine izgubilo je status groblja zbog sukoba sa masonima, pošto je te godine je umro mason Blas Aguero, koji je odbio da primi svete sakramenta, pa mu je crkva uskratila sahranu, ali mu je na zahtev njegovog nećaka, predsednik Bartolome Mitre dao dozvolu, na šta je nadbiskupski status groblja se nije ugasio.

Tokom 1870-ih godina, kao rezultat epidemije žute groznice koja je poharala grad, mnogi porteni iz više klase napustili su četvrti San Telmo i Monserat i preselili se u severni deo grada u Rekoletu. Kada je postalo naselje više klase, groblje je postalo poslednje počivalište najprestižnijih i najmoćnijih porodica Buenos Ajresa. Istovremeno je svečano otvoreno groblje Chacarita ili Zapadno groblje, za razliku od Severnog groblja, manje uobičajenog naziva Recoleta.

Na samom ulazu u groblje na podu su uklesana tri datuma: 1822. godina, kada je nastalo La Recoleta groblje, 1881. godina kada je izvršeno prvo preuređenje groblja i 2003. godina, kao godina drugog preuređenja groblja. Groblje Recoleta je amblematski pogrebni spomenik u Buenos Ajresu, prepoznat po svojoj umetničkoj i istorijskoj vrednosti. Njegov glavni ulaz ima portik formiran od četiri grčka dorska stuba, završen tokom renoviranja 1881. godine pod nadzorom gradonačelnika Torkuata de Alveara. Spoljne i unutrašnje fasade ukrašene su latinskim natpisima: „Requiescant in pace“ (Počivaj u miru) spolja, a „Expectamus Dominum“ (Čekamo Gospoda) iznutra, simbolizujući dijalog između živih i mrtvih.

Na prednjoj strani, iznad stubova, ispisani su prvi simboli života i smrti, predstavljeni u jedanaest alegorija: vreteno i makaze: nit života koja se može preseći svakog trenutka. Krst i slovo P: mir Hristov na grobljima. Kruna: zavet trajnog sećanja. Sfera i krila: proces života i smrti koji se neprestano vrti kao sfera. Krst i kruna: smrt i sećanje. Pčela: marljivost. Zmija grize rep: početak i kraj. Plašt nad urnom: napuštanje i smrt. Baklje sa plamenom usmerenim nadole: smrt. Sova: čuvar, a prema nekim verovanjima, najavljuje smrt. Vodeni sat ili Klepsidra: prolazak vremena ili prolazak života.

Groblje ima 4.780 grobnica raspoređenih na 54.843 kvadratna metra, od kojih je 80 proglašeno nacionalnim istorijskim spomenicima. Na groblju se nalazi nekoliko mermernih mauzoleja, ukrašenih statuama, u širokom spektru arhitektonskih stilova. La Recoleta groblje je organizovano u vidu blokova, zamišljeno kao jedan mali grad, sa širokim drvoredima koji vode do sporednih aleja oivičenih mauzolejima i svodovima. Tu je veliki centralni kružni tok od kojeg polaze glavne avenije, sa skulpturom Hrista koju je uradio vajar Pedro Zonca Briano, 1914. godine.

Mauzoleji, izgrađeni u različitim arhitektonskim stilovima, obično su označeni prezimenom na fasadi, a često sadrže bronzane ploče sa imenima sahranjenih pojedinaca. Među poznatim ličnostima sahranjenim na ovom groblju su ličnosti iz argentinske politike, kulture i društva.

Pisac Horhe Luis Borhes je u jednoj od svojih pesama izrazio želju da bude sahranjen na ovom mestu, iako je konačno sahranjen u Ženevi. Groblje Recoleta se može smatrati „gradom u gradu“, jer ga njegova arhitektonska konfiguracija, raspored i skulpture čine jednim od najpoznatijih mesta u Buenos Ajresu. Ovo groblje je jedinstven prostor koji svojim urbanim rasporedom odražava organizaciju sličnu gradskoj.

Njegov raspored karakterišu ortogonalne ulice koje dele zemljište na pravilne parcele, stvarajući avenije, sokake i dijagonale. Ove karakteristike strukturiraju prostor tako da svaki deo groblja ima svoj identitet, dok skulpture koje su naručile porodice koje su vlasnici svodova vizuelno obogaćuju okruženje, različitim umetničkim prikazima života i smrti.

U centru groblja kao referentna tačka služi veliki centralni kružni tok od kojeg se odvajaju glavne avenije. U ovom prostoru nalazi se skulptura Hrista koju je izradio vajar Pedro Zonca Briano 1914. godine, koja čini veliki krst, simbol svetosti mesta.

Grobljanski prostor od samog početka ima i proširenja, značajne i referentne elemente, koji zgušnjavaju doživljaj mesta. Groblje održava praktičan odnos identifikacije sa samim gradom: prostorni raspored u mrežama, iz kojih proizilaze blokovi izgrađeni na zemljištu Recoleta, geometrijski dizajn sa ulicama, avenijama i dijagonalama. Zidovi ga sadrže, definišu i štite kao sakralni prostor.

Plan je zatražen od direktora Departmana za inženjere arhitekture provincije Buenos Ajres, inž. Prospero Catelin. Sa planom koji je odobren i koji je već u izvršenju, izdata je uredba vlade od 3. septembra 1823. godine, kojom se određuje skala cena prema lokaciji parcela i koja je interesantna za cilj ovog rada, jer određuje da „najpoželjnije grobove zauzimaju tela onih ljudi čije su vrline ili relevantne usluge društvu zaslužile da im je vlast i zapaženo mesto zauvek u društvu građana. dužnost da ovekoveči uspomenu na takve dostojne građane odlaganjem njihovog pepela.

Značajno je da Vlada, prateći ton obrazloženja uredbe, zadržava za sebe „neke grobove da ih zvanično dodeli onim ljudima koji se ističu po zaslugama ugovorenim u bilo kojoj grani javne službe“, čime je rezervisao prostor za grobne parcele za panteon zaslužnih građana, desno od glavne ulazne ulice na groblje.

La Recoleta groblje je večna kuća brojnim eminentnim ličnostima koji su na neki način ostavili trag u argentinskoj istoriji. Neki od njih su:

Bartolome Mitre
Mauzolej generala Bartolomea Mitre nalazi se preko puta stare ulazne kapije u ulici Junin 1720. Izvedene u mermeru, njegove skulpture je napravio Eduardo Rubino, rođen u Torinu, i predstavljaju „Slobodu“, „Dužnost“ i „Pravdu“. Danas je, na njegovom vrhu, ime junaka uokvireno između krilatih figura. Mitre je bio vojni čovek, novinar, pesnik i istoričar, koji je krunisao svoju karijeru kao predsednik ujedinjene nacije u periodu 1862-1868. godine.

Eva Duarte de Peron
Na jednoj od ulica u delu 16 nalazi se porodični svod Duarte, u stilu art dekoa, poznat po tretmanu pilastra i zabada koji uokviruje bronzana vrata, bogato ukrašenih festonima, cvećem i stilizovanim lišćem. Zgrada je krunisana upaljenim mangalom, simbolom večnosti. Eva Duarte de Peron, koja je obavljala opsežan socijalni rad za siromašne tokom prvog predsedništva svog supruga, generala Huana Dominga Perona, umrla je 1952. godine u dobi od 33 godine. Posle državnog udara 1955. godine, njegovi posmrtni ostaci su ukradeni i sakriveni od strane Oslobodilačke revolucije do ove restitucije i konačnog prenošenja 1976. godine.

Hulio Argentino Roka (Julio Argentino Roca)
Njegov svod je izgrađen na uglu koji formira jedna od dijagonala ove nekropole i jedna od njenih glavnih ulica, lokacija koja omogućava njeno izdvajanje sa različitih mesta. Vojnik i državnik rođen u Tukumanu 1843. i poginuo u Buenos Ajresu 1914. godine, borio se u pohodu na Paragvaj i izveo osvajanje pustinje. Predsednik Republike u dva mandata: 1880-1886 i 1898-1904. Svod ima manirističke karakteristike, a njegovi zidovi i ograda koja ga okružuje bogato su ukrašeni arabeskama, anđelima i palim bakljama. Privlači pažnju domaći karakter njenih glavnih vrata, kojima prethodi mali atrijum; Ima bogatu dekoraciju klasičnog repertoara.

Huan Manuel de Rosas (Juan Manuel de Rosas)
Junak počiva u porodičnoj kripti Ortiza de Rozasa pored svoje supruge Enkarnasion Eskure, koja je umrla 1838. godine i takođe tamo sahranjena. Svod, prekriven granitom, izgrađen je 1845. godine nakon smrti Agustine Lopez Osorio, Rosasove majke, i preuređen u prvoj deceniji 20. veka, kada su jedna od ulaznih vrata zatvorena da bi se napravio prostor za oltar. Rosas je umro u egzilu u Engleskoj 1877. godine, nakon poraza u bici kod Kazerosa, a njegovi posmrtni ostaci su vraćeni i sahranjeni u ovom mauzoleju 30. septembra 1989. za vreme vlade Karlosa Menema, nakon godina napora vođenih sektorima istorijskog revizionizma.

Manuel Dorrego
Ostaci Manuela Dorega počivaju u trezoru koji se nalazi na glavnoj ulici groblja, u blizini Centralnog Hrista. Njegova grobnica je skraćena piramida sa akropterom na uglovima i umetnički izrađenim gvozdenim vratima, koja omogućavaju da se vidi unutar urne od belog mermera gde leži junak. Dorego, guverner Buenos Ajresa, bio je vatreni branilac federalizma. Zbačen od strane Huana Lavale 1828. godine, streljan je po nalogu ovog poslednjeg u blizini Navara. Njegovi posmrtni ostaci su preneti u Rekoletu u decembru 1829. po nalogu Huana Manuela de Rosasa.

Facundo Kuiroga (Facundo Quiroga)
Grobnica Huana Fakunda Kiroge je okružena niskim gvozdenim ogradama koje se završavaju vrhom koplja. U njegovom središtu, na četvorougaonom stubu, stoji „Dolorosa“ od kararskog mermera, rad italijanskog vajara Antonija Tantardinija (1829-1879), koji se smatra prvim umetničkim delom na groblju. Kiroga, rođen 1788. u Ljanos de La Riohi, bio je guverner te provincije i borio se protiv unitarista, pobedivši Lamadrida kod ‘El Tale’ i Hosea Mariju Paza kod ‘La Tablade’. Njegov život se završio tragično 1835. godine, kada je ubijen u Baranca Iacou. Njegovi posmrtni ostaci su prvobitno bili smešteni na Groblju kanonika, pored katedrale u Kordobi, a sledeće godine prebačeni u ovu grobnicu.

Rufina Cambaceres
U uglu odeljka 13 nalazi se trezor Rufine Kambaseres pored njene porodice, koji nosi ime Antonija Kambaseresa, Rufininog ujaka, u odnosu na gospodina Kambaseresa, zemljoposednika i čoveka velikog bogatstva koji je bio na poziciji direktora pokrajinske banke Buenos Ajresa i železnice. Rufinin otac, Eugenio, bio je istaknuti pisac koji je iza sebe ostavio zanimljiva dela. Njena ćerka je umrla 31.05.1902. godine, njen 19. rođendan, verovatno sahranjena pod kataleptičkim napadom. Njena majka je odlučila da sagradi grobnicu za svoju ćerku pored porodičnog trezora. Rezultat je bio važan spomenik secesije sa stilizacijom zakrivljenih linija i obiljem stabljika, listova i cveća. To je delo Nemca Riharda Ajgnera. Rufina je prikazana kako stoji ispred vrata, držeći kvaku kao da ih otvara. Ova umetnička predstava, upotpunjena okolnostima njegove iznenadne smrti.

Domingo Faustino Sarmiento
Grobnica ovog heroja nalazi se u jednoj od unutrašnjih ulica 17. dela ove nekropole. Na podijumu sa četvorougaonom osnovom prekrivenom mozaikom stoji obelisk ovenčan bronzanim kondorom, u čijem je dnu natpis „Civilizacija i varvarstvo“. Sarmijento je bio prosvetitelj, pisac i vojnik. Bio je guverner svoje pokrajine i predsednik nacije u periodu 1868-1874.

Federico Leloir
Možemo reći da je to jedan od najupečatljivijih svodova na ovom groblju, koji je projektovao francuski arhitekta A. Guilbert. Leloari su poreklom iz francuskih niskih Pirineja, a stigli su u ove zemlje oko 1820. godine. Ovde počiva dr Luis Federiko Leloar. Nobelova nagrada za hemiju 1970. Spomenik se sastoji iz tri karakteristična dela. Velika kubična osnova, obložena uglačanim granitom: srednji deo; sastavljen od bubnja od bronze, koji podržava kupolu, element pretvoren u svetlarnik kroz koji svetlost dopire do prefinjene kapele. Ovom predsedava Hristos, delo Italijana Leonarda Bistolfija (1859-1933). Celu strukturu kruniše mali hram okružen jonskim stubovima, na kome počiva velika kupola unutar koje je u pločicama različitih boja predstavljen Iskupitelj.

Carlos Pellegrini
Mauzolej dr Pelegrinija nalazi se na centralnoj stazi, zatvarajući ulicu koja počinje kod Peristila. Ova okolnost mu daje divnu perspektivu, dodatno naglašavajući inherentne vrednosti dela. Naručio ga je Džokej klub za smeštaj posmrtnih ostataka njegovog osnivača i prvog predsednika. To je delo francuskog vajara Marins Jean Antonin Mercie.

Doktor Salvador Marija del Karil (Doctor Salvador María del Carril)
Ovaj svod predstavlja monumentalnu konstrukciju u kojoj je najistaknutiji deo igličasti nadstrešnica ovenčana likom Krona – Boga vremena. Unutar paviljona je statua pravnika, a iznad ulaza u kriptu je bista Da Tibursije Domingeza, njegove supruge. Grobnicu je napravio Kamilo Romairon Del Karil (1798-1883) koji je bio guverner svoje rodne provincije San Huan: ministar vlade i spoljnih poslova tokom guvernera Lavale.

General Huan Lavalle
Bronzani grenadir bdi nad snom hrabrog vojnika Čakabuka, Maipua, Riobambe, Pičinče i Ituzainga, između ostalih vojnih akcija. Reč je o trezvenom svodu od crnog granita, sa prefinjenim vratima koje se ističu. Bio je guverner provincije Buenos Ajres i kao šef jedinice intervenisao je u Navarovoj akciji.

Grobnica Žozea Klementea Paza (1842-1912) jedan je od spomenika izuzetne skulpturalne grupe Francuza Žila Feliksa Kutana (1848-1939), koji je izveo radove u ime porodice Paz, u čast njihovog pokojnog sina, Hozea Jakoba Paza, godine kasnije u Eightu Gainza Paz4. 1912. u ovom trezoru je sahranjen predsednik lista La Prensa Hoze Klemente Paz.

Feliks Kutan je bio poznati francuski vajar svog vremena. Njegovi radovi se ističu po svojoj pažnji prema detaljima i radu nabora. Stvorio je skulpture u bronzi i mermeru sa neoklasičnim pristupom i uredio ih tako da se gledaju sa prednje strane, sadržane u zadnjim osloncima, čineći ih delom arhitekture.

Grobnica ima kubični volumen prekriven crnim granitom, bronzana vrata koja služe kao postolje za dva velika anđela, postavljena s desna na levo od vrata, jedan na sidru, a drugi sa krunom kod nogu. Druga skulptorska grupa od tri figure obnavlja dramu: poluprigušena žena, skoro se onesvestila, puštajući ugašenu lampu.

U rastućem redosledu, u istoj liniji, vidimo urnu sa poluotvorenim poklopcem nazvanom sarkofag, iz koje se pojavljuje ženska figura koja predstavlja ljudsku dušu, koja se kreće ka anđelu raširenih krila i kažiprstom pokazuje ka beskonačnosti, večnosti. Ceo rad je napravljen od belog mermera, sa pedantnim detaljima i velikom dinamikom. Grobnica porodice Paz je skulpturalno delo koje se može posmatrati kao „spomenik, a ne amajlija“, pošto je cenjeno po onome što je prvobitno bilo namenjeno.

Grob Olivere De Pinjeto

Ova grobnica se nalazi u sekciji 9, a napravio ju je Luis Perloti 1946. godine. Bitno je napomenuti da su i ploče i reljef su napravljeni od dolomitskog kamena koji je mogao da potiče iz kamenoloma Olavaria, provincija Buenos Ajres, a osnova je napravljena od granita. Prikazuje sliku žene sa podignutim rukama u kojoj se vidi jednostavnost, čistota i trezvenost. Zbog južne orijentacije prednjeg dela grobnice i njegovog razgraničenja susednim zidom, grobnica je zatvorena, stvarajući veoma vlažnu mikroklimu koja pogoduje razvoju mikroorganizama, što otežava čitanje dela. Uočen je razvoj biljaka na spoju ploče i reljefa. Mikro pukotine su identifikovane u većini kamenja. Erozija je takođe bila evidentna u obliku agresivnih agenasa kao što su kiša i vetar, što je dovelo do nedostatka površinske kohezije i gubitka završne obrade površine. Zbog svih ovih propusta bilo je neophodno izvršiti restauraciju grobnice. Važno je napomenuti da je reljef, iako izložen, nakon restauracije integrisan u ukupnu kompoziciju grobnice.

Mauzolej doktora Nikolasa de Avelanede

Ovaj mauzolej se nalazi u sekciji 20, a kreirao ga je pariski vajar Žil Kutan 1910. Ovaj spomenik je u potpunosti napravljen od kararskog mermera rezbarenjem i sklapanjem ploča. Njegove dimenzije su 3m visine, 2,50m širine i 2,3m dubine. Sastoji se od visokog stuba sa alegorijskom figurom žene u molitvenom činu na svom vratilu, kapitela sa portretom junaka i postolja sa ornamentalnom dekoracijom. Ovaj spomenik je prethodnu restauraciju 1968. godine, zbog činjenice da je delo izloženo bez ikakve zaštite i pati od opšte površinske erozije. Samo u sektorima zaštićenim od kiše svojom orijentacijom (severoistok) i morfologijom, mogao se uočiti zapis prvobitnog poliranja.

U desnom profilu skulptura ima tanak crni sloj proizveden biološkim agensima koji pokriva skoro celu površinu i ugrađen je u strukturu kamena. Takođe na licu alegorije primećena je erozija sa gubitkom završne obrade, kao i lepljenjem crne kore. Konstruktivno je uočeno pomeranje stuba koji zatvara mauzolej. Uočen je i nedostatak metalnog lanca pričvršćenog za stubove kao zatvaranja spomenika. Intervencija je omogućila brzu interpretaciju spomenika s obzirom na njegovu lokaciju na kraju jedne od grobljanskih ulica. Stojeći u blizini skulpture, jasno se mogu uočiti različiti tretmani na istom materijalu.

Mauzolej pukovnika Federika Brandasena

Ovaj mauzolej se nalazi u sekciji 9, a sagradio ga je Karlos Romairone 1905. godine. Nosivi materijal spomenika je kararski mermer sa venama, osim biste, koja je napravljena od otkrivenog kararskog mermera. Spomen-ploče i ornamentika postavljeni na otvaranju spomenika izliveni su u bronzi. Dimenzija je visoka 5m, sa osnovom 2m sa 2m. Vizuelno poređenje između istorijske dokumentacije i sadašnjeg stanja spomenika otkrilo je neke razlike, kao što je dodavanje stepenika na prednjoj strani spomenika. I alegorija i portret pukovnika predstavljaju značajnu akumulaciju površinskog društva i promenu granulometrije.

Ovo je primećeno u oblastima izloženim tamjanu kiše i proteže se duž linija oticanja koje generiše morfologija. Ovome je pridodat i mehanički efekat peskarenja urađen u prethodnim izmenama. Mermer predstavlja značajne pukotine kao i film oksida od metalnih dekorativnih elemenata. Uočene su i pukotine i pukotine, neke od njih sa nanošenjem cementnih maltera proizvoda prethodnih intervencija. Kriterijumi za intervenciju podrazumevali su izmeštanje spomen-ploča, koje su postavljene ispred spomenika, što zbog blizine ulaza u groblje omogućava brz pregled.

Grobnica Marije Sančez de Tompson i Mendevil

Ova grobnica se nalazi u odeljku 3, a napravio ju je anonimni umetnik 1870. godine koristeći tehniku okretanja, sa kararskim mermerom sastavljenim u delovima. Njegove dimenzije su 2m visine i 2m širine i dubine 1,7m. Najveća zabrinutost u vezi sa ovim radom, kada je u pitanju njegova konzervacija, bilo je njegovo propadanje strukture, rezultat pomeranja tla pod uticajem rasta drveća u blizini. Njegova kvadratna osnova i orijentacija stvaraju značajnu razliku u habanju između prednjeg dela sa direktnom izloženošću kišnici i vetru u poređenju sa profilima koji imaju manje habanja. Ornamenti i ploče pokazuju izraženu eroziju, čiji napredak reljefno otkriva žile mermera. Na prednjoj strani grobnice uočava se visok procenat oksidacije, što je brzo vidljivo. Konstruktivno održavanje grobnice je rezultat tehničke dostupnosti vezane za njen istorijski trenutak, koji je vremenom revalorizovan.

Od početka 19. veka, političke prilike koje su se odvijale na obe obale River Plate, od engleskih invazija pa nadalje učvrstile su posebnu posvećenost vojničkoj slavi, a posebno posthumnim počastima koje su date herojima rekonkviste i ulaska u eru nezavisnosti vojnim herojima nezavisnosti. Ovo priznanje se ogledalo u značajnim pogrebnim proslavama, sa komemorativnim ritualima koji podsećaju na kraljevske opseće tokom kolonijalnog perioda i efemernim arhitektonskim i umetničkim objektima od materijala i umetničkih ulaganja vrednog divljenja. Oni su dopunjeni pogrebnim spomenicima postavljenim na javnom groblju počevši od kasnih 1820-ih.

U narednom postu obradovaću vas recenzijom Loi Suites Recoleta Hotela, tako da ćete moći da saznate više o ovom fantastičnom hotelu u Buenos Ajresu i da razmotrite da baš odsednete ovde tokom vašeg boravka u prestonici Argentine.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog drugog specijalnog putopisa iz Argentine gde smo saznali nešto više o argentinskoj istoriji i prošetali kroz jedno od najlepših sakralnih mesta u svetu. Ovo je drugi post u seriji putopisa Argentine gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Sekretarijata za turizam, životnu sredinu i sport, Turističke organizacije i kongresnog biroa grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotela u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Buenos Ajresu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Argentine.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Sekretarijatu za turizam, životnu sredinu i sport, Turističkoj organizaciji i kongresnom birou grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotelu na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične argentinske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Buenos Ajresu.

Kako se vama dopala ova moja priča o La Recoleta groblju i predstavljanje argentinske istorije na ovakav način? Da li ste imali priliku do sada da posetite Buenos Ajres i prelepu Argentinu?

Blogerski pozdrav iz Buenos Ajresa,

Mr.M

SHARE THIS POST

Pisma iz Argentine: Buenos Ajres, grad umetnosti, tanga i evropske arhitekture

Avanture Putovanja May 6, 2025 6 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. Maj, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram prestonicu Argentine – Buenos Ajres, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Argentina, zvanični naziv Republika Argentina je država u južnoj polovini Južne Amerike. Pokriva površinu od približno 2.800.000 km2, što je čini drugom po veličini zemljom u Južnoj Americi posle Brazila, a četvrtom zemljom u Americi i osmom zemljom na svetu. Argentina deli najveći deo Južnog konusa sa Čileom na zapadu, a takođe se graniči sa Bolivijom i Paragvajem na severu, Brazilom na severoistoku, Urugvajem i Južnim Atlantskim okeanom na istoku i Drejkovom prolazom na jugu.

Argentina je savezna država podeljena na 23 provincije i jedan autonomni grad, koji je savezna prestonica i najveći grad nacije, Buenos Ajres. Pokrajine i glavni grad imaju svoje ustave, ali postoje pod federalnim sistemom. Argentina polaže pravo na suverenitet nad Foklandskim ostrvima, Južnom Džordžijom i Južnim Sendvič ostrvima, ledenim poljem južne Patagonije i delom Antarktika.

Najranije zabeleženo ljudsko prisustvo u savremenoj Argentini datira iz perioda paleolita. Carstvo Inka proširilo se na severozapad zemlje u predkolumbovsko doba. Zemlja ima svoje korene u španskoj kolonizaciji regiona tokom 16. veka. Argentina se uzdigla kao država naslednica Vicekraljevstva Rio de la Plate, španskog prekomorskog vicekraljevstva osnovanog 1776. godine. Deklaraciju od 9. jula 1816. godine i borbu za nezavisnost (u periodu od 1810. godine do 1825. godine) pratio je produženi građanski rat koji je trajao do 1880. godine do reorganizacije kao federacija. Zemlja je nakon toga uživala relativan mir i stabilnost, sa nekoliko talasa evropske imigracije, uglavnom Italijana i Španaca, koji su uticali na njenu kulturu i demografiju.

Nacionalna autonomistička partija je dominirala nacionalnom politikom u periodu zvanom Konzervativna republika, od 1880. godine do izbora 1916. godine. Velika depresija dovela je do prvog državnog udara 1930. godine koji je predvodio Hoze Feliks Uriburu, čime je započela takozvana „Zloglasna decenija“ (1930–1943). Nakon tog puča, usledila su još četiri 1943, 1955, 1962. i 1966. godine. Nakon smrti predsednika Huana Perona 1974. godine, njegova udovica i potpredsednica, Izabel Peron, popela se na mesto predsednika, pre nego što je svrgnuta u konačnom puču 1976. godine. gde je ubijeno hiljade političkih kritičara, aktivista i levičara u Prljavom ratu, periodu državnog terorizma i građanskih nemira koji su trajali do izbora Raula Alfonsina za predsednika 1983. godine.

Argentina je regionalna sila i zadržava svoj istorijski status srednje sile u međunarodnim poslovima. Ova zemlja je glavni saveznik Sjedinjenih Država izvan NATO-a. Argentina je zemlja u razvoju sa drugim najvećim HDI (indeksom ljudskog razvoja) u Latinskoj Americi, posle Čilea. Održava drugu po veličini ekonomiju u Južnoj Americi i član je G-15 i G20. Argentina je takođe jedan od osnivača Ujedinjenih nacija, Svetske banke, Svetske trgovinske organizacije, Merkosura, Zajednice latinoameričkih i karipskih država i Organizacije iberoameričkih država.

Buenos Ajres, koji kontroliše vlada Autonomnog grada Buenos Ajresa je glavni i najveći grad Argentinske Republike. Nalazi se na jugozapadu Rio de la Plate. Buenos Ajres je klasifikovan kao Alfa- globalni grad, prema rangiranju Globalizacije i Svetske mreže za istraživanje gradova (GaVC) za 2024. godinu. Sam grad ima populaciju od skoro 3,1 miliona stanovnika, a urbano područje 16,7 miliona, što ga čini 20. najvećim gradskim područjem na svetu.

Grad Buenos Ajres nije ni deo provincije Buenos Ajres niti njen glavni grad, to je autonomni okrug. Nakon građanskog rata u Argentini, 1880. godine Buenos Ajres je federalizovan i odvojen od Provincije Buenos Ajres. Granice grada su proširene da bi uključile gradove Belgrano i Flores, oba sada gradska naselja. Ustavnim amandmanom iz 1994. godine, grad je dobio autonomiju, pa otuda i njegovo formalno ime Autonomni grad Buenos Ajres. Tako su građani 1996. godine izabrali svog prvog šefa vlade, prethodno je gradonačelnika direktno imenovao predsednik Argentine.

Konurbacija Velikog Buenos Ajresa obuhvata nekoliko okolnih gradova, koji se nalaze u susednim okruzima provincije Buenos Ajres. Ona predstavlja četvrtu najnaseljeniju metropolitansku oblast u Americi. To je takođe drugi po veličini grad južno od Tropika Jarca. Buenos Ajres ima najveći ljudski razvoj od svih argentinskih administrativnih podela i njegov kvalitet života je rangiran na 91. mestu u svetu 2018. godine, kao jedan od najboljih u Latinskoj Americi.

Buenos Ajres je poznat po očuvanoj eklektičnoj evropskoj arhitekturi i bogatom kulturnom životu. To je multikulturalni grad koji je dom više etničkih i verskih grupa, doprinoseći njegovoj kulturi, kao i dijalektu koji se govori u gradu i nekim drugim delovima zemlje. To je zato što je od 19. veka, grad, i država uopšte, bio glavni primalac miliona imigranata iz celog sveta, što ga čini lonac za topljenje u kome nekoliko etničkih grupa živi zajedno. Dakle, Buenos Ajres se smatra jednim od najraznovrsnijih gradova u Americi.

Prema Svetskom savetu za putovanja i turizam, turizam u glavnom gradu Argentine raste neprekidno od 2002. godine. U istraživanju koje je sprovela publikacija za putovanja i turizam Travel + Leisure Magazine, posetioci su izglasali da je Buenos Ajres drugi najpoželjniji grad za posetu posle Firence u Italiji. Buenos Ajres je međunarodno središte veoma aktivnog i raznolikog noćnog života sa barovima, plesnim barovima i noćnim klubovima koji ostaju otvoreni daleko iza ponoći.

Posetioci imaju mnogo opcija za putovanja kao što su odlazak na tango šou, estanciju u provinciji Buenos Ajres ili uživanje u tradicionalnom asadu. Nedavno su se razvili novi turistički krugovi, posvećeni Argentincima kao što su Karlos Gardel, Eva Peron ili Horhe Luis Borhes. Pre 2011. godine, zbog povoljnog kursa argentinskog pezosa, tržne centre kao što su Alto Palermo, Paseo Alkorta, Patio Bulrih, Abasto de Buenos Ajres i Galerijas Pasifiko su često posećivali turisti. Danas kurs značajno ometa turizam i posebno kupovinu. U stvari, značajni modni brendovi kao što su Burberry i Louis Vuitton napustili su zemlju zbog deviznog kursa i ograničenja uvoza. Grad je takođe domaćin muzičkih festivala, od kojih su neki od najvećih Kuilmes Rock, Creamfields BA, Ultra Music Festival (Buenos Aires) i Buenos Aires Jazz Festival.

Najpopularnije turističke lokacije nalaze se u istorijskom jezgru grada, tačnije u četvrtima Montserrat i San Telmo. Buenos Ajres je zamišljen oko Plaza de Mayo, administrativnog centra kolonije. Istočno od trga je Casa Rosada, zvanično sedište izvršnog ogranka vlade Argentine. Na severu, Katedrala Metropolitana koja je stajala na istoj lokaciji od kolonijalnih vremena, i zgrada Banco de la Nacion Argentina, parcela zemljišta prvobitno u vlasništvu Huana de Garaja. Druge važne kolonijalne institucije bile su Kabildo, na zapadu, koji je renoviran tokom izgradnje Avenida de Mayo i Hulija A. Roka. Na jugu je Congreso de la Nacion (Nacionalni kongres), u kojem se trenutno nalazi Academia Nacional de la Historia (Nacionalna istorijska akademija). Na kraju, na severozapadu je Gradska kuća.

Buenos Ajres je postao poznat i po LGBT turizmu, legalizacije istopolnih brakova 15. jula 2010. godine, čime je postao prva zemlja u Latinskoj Americi, druga u Americi i deseta u svetu koja je to učinila. Njegov Zakon o rodnom identitetu, usvojen 2012. godine, učinio je Argentinu „jedinom zemljom koja dozvoljava ljudima da promene svoj rodni identitet bez suočavanja sa preprekama kao što su hormonska terapija, operacija ili psihijatrijska dijagnoza koja ih označava kao da imaju abnormalnost“. Svetska zdravstvena organizacija je 2015. godine navela Argentinu kao zemlju za primer za pružanje prava transrodnih osoba. Uprkos ovim pravnim napretcima, međutim, homofobija i dalje predstavlja žestoko sporno društveno pitanje u gradu i zemlji.

Buenos Ajres ima različite vrste smeštaja u rasponu od luksuznih hotela sa pet zvezdica u centru grada do jeftinih hotela koji se nalaze u prigradskim naseljima. Bez obzira na to, gradski transportni sistem omogućava lak i jeftin pristup gradu. Većina hotela nalazi se u centralnom delu grada, u neposrednoj blizini većine glavnih turističkih atrakcija.

Šta biste trebali posetiti od turističkih atrakcija u Buenos Ajresu? Teatro Kolon (na španskom: Teatro Colón) je istorijska operska kuća u Buenos Ajresu. National Geographic smatra je jednom od deset najboljih operskih kuća na svetu. Prema anketi koju je sproveo stručnjak za akustiku Leo Beranek među vodećim međunarodnim direktorima opera i orkestara, Teatro Kolon ima sobu sa najboljom akustikom za operu i drugu najbolju za koncerte u svetu. Sadašnji Kolon je zamenio originalno pozorište koje je otvoreno 1857. godine. Krajem veka postalo je jasno da je potrebno novo pozorište, i nakon 20-godišnjeg procesa, sadašnje pozorište je otvoreno 25. maja 1908. godine sa operom Aidom od Đuzepea Verdija.

Teatro Kolon su posećivali najistaknutiji pevači i operske trupe tog vremena, koji su ponekad odlazili u druge gradove uključujući Montevideo, Rio de Žaneiro i Sao Paulo. Posle ovog perioda ogromnog međunarodnog uspeha, propadanje pozorišta postalo je jasno i napravljeni su planovi za masovno renoviranje. Nakon početnog početka radova na restauraciji znamenitosti 2005. godine, pozorište je bilo zatvoreno zbog renoviranja od oktobra 2006. do maja 2010. godine. Ponovo je otvoreno 24. maja 2010. godine sa programom za sezonu 2010. godine. Pozorište je 1991. godine proglašeno nacionalnim istorijskim spomenikom.

Obelisk Buenos Ajresa je istorijski spomenik, koji se smatra ikonom Buenos Ajresa, glavnog grada Argentine. Izgrađen je 1936. godine u znak sećanja na četvrtu godišnjicu prvog osnivanja Buenos Ajresa od strane Pedra de Mendoze. Delo je dizajnirao argentinski arhitekta Alberto Prebiš, a izgradio ga je nemački konzorcijum GEOPE-Siemens Bauunion-Grun & Bilfinger. Obelisk ima visinu od 67,5 metara, što kulminira tačkom u rimskom stilu od oko 40 cm. Ima jednostruka ulazna vrata i na njegovom vrhu se nalaze četiri prozora. Nalazi se na Plaza de la Republica, na raskrsnici avenije Korijentes i 9 de Julio u naselju San Nikolas u Buenos Ajresu.

Ateneo Grand Splendid je knjižara koja se nalazi u naselju Recoleta. Ističe se po tome što se nalazi na mestu gde se nekada nalazilo pozorište Grand Splendid, pošto je sačuvalo originalnu arhitekturu pomenutog pozorišta, ali je u isto vreme ponovo adaptirano da funkcioniše kao knjižara. Britanski list Gardijan ju je 2008. godine izabrao za drugu najlepšu knjižaru na svetu, a 2019. godine National Geographic ju je proglasio najlepšom na svetu.

Smeštena na aveniji Santa Fe u Bario Norteu, zgradu su projektovali arhitekti Pero i Tores Armengol za impresarija Maksa Gliksmana, a otvorena je kao pozorište pod nazivom Teatro Gran Splendid u maju 1919. godine. Zgrada eklektične arhitekture sadrži freske na plafonu koje je naslikao italijanski umetnik Nazareno Orlandi i karijatide koje je izvajao Trojano Trojani, čiji rad takođe krasi venac duž Palacio de la Legislatura de la Ciudad de Buenos Aires.

Pozorište je imalo kapacitet od 1.050 sedećih mesta i priređivalo je razne predstave, uključujući i nastupe tango umetnika Karlosa Gardela, Fransiska Kanaroa, Roberta Firpa i Ignasija Korsinija. Glucksmann je 1924. godine pokrenuo sopstvenu radio stanicu (Radio Splendid), koja je emitovala iz zgrade u kojoj je njegova izdavačka kuća, Nacional Odeon, napravila neke od ranih snimaka velikih tango pevača tog vremena. Krajem dvadesetih godina pozorište je pretvoreno u bioskop, a 1929. godine prikazani su prvi zvučni filmovi prikazani u Argentini.

Danas ovo je jedna od najlepših biblioteka koje sam video u svom životu i iskoristio sam priliku da kupim knjigu na španskom od pisca kojeg tražim duže vreme jer sam poželeo da se vratim učenju španskog jezika.

Ružičasta kuća (na španskom: Casa Rosada) je predsednička radna palata prvog čoveka Argentinske Republike, koja se nalazi u samo srcu Buenos Ajresa. Palata je zvanično poznata kao Casa de Gobierno („Kuća vlade“). Obično predsednik živi u Kuinta de Olivos, predsedniku zvanične rezidencije Argentine, koja se nalazi u Olivosu, u Velikom Buenos Ajresu. Karakteristična boja Casa Rosada je bebi roze i smatra se jednom od najamblematičnijih zgrada u Buenos Ajresu. U zgradi se takođe nalazi muzej, koji sadrži predmete koji se odnose na bivše predsednike Argentine. Proglašena je nacionalnim istorijskim spomenikom Argentine.

Metropolitanska katedrala Presvete Trojice (na španskom: Catedral Metropolitana de la Santisima Trinidad) je rimokatolička katedrala u Buenos Ajresu. Nalazi se u centru grada, sa pogledom na Plaza de Mayo, na uglu ulica San Martin i Rivadavia u naselju San Nicolas. To je matična crkva Arhiepiskopije Buenos Ajresa i imala je rang prvenstvene crkve Argentine od 1822. godine do 2024. godine. Katedrala je proglašena nacionalnim istorijskim spomenikom 1942. godine.

Plaza de Mayo je trg koji se nalazi ispred Casa Rosada, sedišta Nacionalne izvršne vlasti. Nastao je 1884. godine, kao rezultat ujedinjenja Plaza de la Victoria i Plaza del Fuerte, rušenjem građevine pod nazivom Recova Vieja, koja ih je razdvajala. Nalazi se na mestu gde je 1580. godine došlo do drugog osnivanja Grada. Nalazi se u četvrti Monserat, tačnije, u takozvanom centru Buenos Ajresa, okruženom ulicama Hipolita Irigojena, Balkarse, Avenida Rivadavija i Bolivar u kvartu Monserrat. Sa njegove zapadne strane potiču tri važne avenije: Predsednik Hulio A. Roka, predsednik Roke Saenz Penja i Avenida de Majo. U njegovoj okolini nalazi se nekoliko glavnih spomenika i zanimljivih mesta: istorijski Kabildo, Casa Rosada (gde se nalazi izvršni ogranak nacije), Metropolitenska katedrala, zgrada gradske vlade Buenos Ajresa, sedište Banco Nacion i sedište Agencije za prikupljanje i kontrolu carina.

Kabildo Buenos Ajresa (Na španskom: Cabildo de Buenos Aires) je javna zgrada u gradu Buenos Ajresu, koja je korišćena kao sedište gradskog veća tokom kolonijalne ere i vladina kuća vicekraljevstva Rio de la Plate. Zgrada je bila i sedište drugih institucija, kao što je Kraljevska publika Buenos Ajresa, najviši drugostepeni sud na toj teritoriji, koji je radio od 6. aprila 1661. godine do 23. januara 1812. godine, kada ju je zamenilo Žalbeno veće. Posle, tokom 1810. godine, Primera Junta je stvorila Javnu biblioteku u Buenos Ajresu, koja je Kabildo bila njena prva lokacija za dve godine. Ipak, ustanova koja je duže radila u toj zgradi bio je zatvor u Buenos Airesu, od 1608. do 1877. godine, kada su njihovi zatvorenici prebačeni u nestalu nacionalnu kaznionicu u ulici Las Heras, kada je ona svečano otvorena. Kabildo je proglašen nacionalnim istorijskim spomenikom 1933. godine i otvoren je za javnost kao muzej 1938. godine.

Ono što ne smete da propustite ako vas put navede u Buenos Ajres je čuvena Kaminito ulica, što na španskom znači „mala staza“. Caminito je ulični muzej i tradicionalna uličica, koji se nalazi u La Boci, četvrti Buenos Ajresa. Mesto je dobilo kulturni značaj jer je inspirisalo muziku za čuveni tango „Caminito” iz 1926. godine, koji je komponovao Huan de Dios Filiberto.

Tokom 1800-ih, mali potok koji se uliva u reku Riačuelo tekao je istom rutom gde je sada Kaminito. Kasnije, ovo područje potoka postalo je poznato kao Puntin, đenovljanski umanjeni izraz za mali most koji je omogućavao ljudima da tamo prelaze potok. Kada je potok presušio, na tom mestu su postavljene staze za Ferrocarril Buenos Aires i Puerto de la Ensenada. Napuštene staze ostaju na kraju Kaminita, duž ulice Garibaldi.

Godine 1954. godine, pruga je zatvorena, a oblast u kojoj se nalazio Kaminito postala je deponija i ujedno ruglo od komšiluka. Tokom naredne tri godine, argentinski umetnik Benito Kuinkuela Martin, koji je živeo u blizini, mukotrpno je pripremao zidove koji gledaju na napuštenu ulicu, primenjujući pastelne boje i do 1960. godine postavio binu na južnom kraju, scena od drvene daske zamenjena je obližnjom pozorišnom kućom 1972. godine. Umetnik je bio lični prijatelj argentinskog tango kompozitora Huana de Diosa Filiberta, koji je stvorio poznatu istoimenu melodiju iz 1926. godine.

La Boka (na španskom: La Boca, što znači „Ušće“, verovatno reke Matanza) je naselje (bario) Buenos Ajresa. Njegova lokacija u blizini luke Buenos Ajres značila je da je ovaj kraj postao lonac za topljenje različitih kultura tokom 20. veka, kada su milioni imigranata iz Evrope i Azije stigli u Argentinu. Konkretno, mnogi od njegovih doseljenika su poreklom iz italijanske regije Ligurija. Susedstvo je postalo kamen temeljac portenjo kulture, budući da je važno mesto tokom ranog razvoja tanga. Danas je uglavnom poznat po tome što je dom Boke Juniors, jednog od dva najveća fudbalska tima u Argentini.

Nakon dugotrajnog generalnog štrajka 1882. godine La Boka se otcepila od Argentine, a pobunjenici su podigli zastavu Đenove, koju je odmah lično srušio tadašnji predsednik Hulio Argentino Roka. Među ljubiteljima sporta, Boka je najpoznatija po tome što je dom svetski poznatog fudbalskog kluba Boka Juniors. Klub igra svoje domaće utakmice na stadionu Alberto J. Armando, popularno poznatom kao La Bombonera (na španskom: “kutija bombona”).

La Boca je bila dom Garre ili borbenog duha koji je bio predstavljen u vrednim, bez gluposti ljudi iz Barija i koji se ogledao u najpopularnijem klubu Boca Juniors na terenu. Tokom prve polovine 20. veka, građani La Boke su bili okarakterisani po odbacivanju „umetnosti radi umetnosti“ i usvajanju radničkog odnosa prema poslu i životu, za razliku od bogatijih građana na severu, često predstavljenih kroz njihov klub River Plate. La Boka je 1907. godine postala sopstvena mikronacionalna republika. Njihov prvi pokušaj bio je kratkog daha, ali su dva kasnija pokušaja bila uspešnija. Prvi je trajao od 1923. do 1972. godine, a drugi je uspostavljen od 1986. godine. Republički grafiti su još uvek bili prisutni u bariju.

Još jedan od najpopularnijih argentinskih klubova, River Plate, prvobitno je počeo u La Boci. Međutim, 1938. godine klub se preselio u kvart Nunjez na severnom obodu grada i postao prepoznatljiviji sa elitom Buenos Ajresa nego sa građanima niže klase La Boke. Zemljište u i oko La Boke je često kontrolisano od strane države ili bogatih korporacija u prvoj polovini 20. veka, zbog svoje lokacije u blizini dokova, zbog čega je građanima bilo teško doći do fudbalskih terena.

La Boka je popularna destinacija za turiste koji posećuju Argentinu, sa svojim živopisnim kućama i pešačkom ulicom Kaminito, gde tango plesači nastupaju i gde se prodaju memorabilije vezane za tango. Ostale atrakcije uključuju pozorište La Ribera, mnoge tango muzičke klubove i italijanske taverne. Područje koje posećuju turisti dugačko je samo nekoliko blokova i veoma je aktivno izgrađeno za turizam u poslednjih nekoliko godina, sa mnogim pijacama i restoranima koji služe turistima. Izvan ovog turističkog područja, to je prilično siromašan kraj u kojem se redovno prijavljuju sitni zločini.

Japanski vrtovi u Buenos Ajresu (španski: Jardin Japones de Buenos Aires) su javni prostor kojim upravlja neprofitna Japanska argentinska kulturna fondacija u Buenos Airesu. Ovi vrtovi su među najvećim japanskim vrtovima na svetu van granica Japana.

Nakon rušenja slične, manje bašte u oblasti Retiro, japanska argentinska kulturna fondacija obezbedila je vlasništvo nad 2 hektara na severoistočnom uglu velikog gradskog parka Tres de Febrero u svrhu stvaranja zamenskog parka. Završene 1967. godine, bašte su svečano otvorene povodom državne posete tadašnjeg prestolonaslednika Akihita i japanske princeze Mičiko Argentini.

Jedan od ulaza bašta koji vodi na aveniju Figueroa Alcorta vodio je do kulturnog centra bašti, restorana, staklenika poznatog po svojoj kolekciji bonsai drveća i suvenirnice sa velikim izborom azijskih vrtnih semena, kao i zanatskih radova koje su napravili zanatlije na terenu. Centralno jezero prelazi Božanski most, koji tradicionalno predstavlja ulazak u raj i Krnji most, koji vodi do ostrva na kome se uzgaja japansko lekovito bilje.

Jezero je okruženo florom Japana, kao što su sakura, katsura, momiji i azaleja. U parku se međutim, nalaze i komplementarne vrste koje potiču iz Južne Amerike, posebno drveće tipa i svilena stabla. Samo jezero je naseljeno šaranom. Može se videti mali broj epifitskih bromelija iz roda Tillandsia, kao i jedna orhideja rasprostranjenog i raznovrsnog roda Oncidium. Park krase i japansko zvono mira i veliki išidoro, kao i brojne druge granitne skulpture. Japanski budistički hram se održava na terenu, a Institut je takođe domaćin redovnih kulturnih aktivnosti za širu javnost. Alfred Zucker dizajnirao je pozorište na otvorenom za park.

Argentinski tango je muzički žanr i prateći društveni ples nastao krajem 19. veka u predgrađu Buenos Ajresa. Obično ima 2/4 ili 4/4 ritmička takta i dva ili tri dela koja se ponavljaju u obrascima kao što su ABAB ili ABCAC. Njegovi tekstovi su obeleženi nostalgijom, tugom i jadikovanjem za izgubljenom ljubavlju. Tipičan orkestar ima nekoliko melodijskih instrumenata i bandoneon mu daje poseban izgled. Nastavio je da raste u popularnosti i širi se na međunarodnom nivou, dodajući moderne elemente bez zamene starijih. Među njegovim vodećim ličnostima su pevač i tekstopisac Karlos Gardel i kompozitori/izvođači Fransisko Kanaro, Huan D’Arijenco, Karlos Di Sarli, Osvaldo Puljeze, Elvira Santamarija i Astor Pjacola.

Poreklo Argentinskog tanga je nejasno jer postoji malo istorijskih dokumenata iz tog doba. Poslednjih godina, nekoliko ljubitelja tanga je preduzelo temeljno istraživanje te istorije, tako da je danas manje misteriozan nego ranije. Uopšteno se smatra da se ples razvio krajem 19. veka u radničkim četvrtima Buenos Ajresa u Argentini i da su ga praktikovali argentinski plesači, muzičari i radnici imigranti. Kao i druge latinoameričke zemlje, argentinske elite su odbacile rasnu mešavinu sa Argentincima tamnije boje kože. Argentinci su ponovili stereotipe koji su bili uobičajeni u Evropi u kolonijalnoj eri: ljudi koji nisu belci bili primorani da žive u getu. Tango se praktikovao na ulicama i u dvorištima, posebno u mračnim uglovima ulica. Pored toga, Afro-Argentinci su igrali važnu ulogu u evoluciji i muzički i koreografski u ranoj fazi tanga. Termin “tango” je nastao iz afro-argentinskih plesnih formi, a crnci su još uvek povezani sa tangom sve do 20. veka. Tango se razvio kao izraz političke borbe crnačke zajednice i voleli su ga mnogi imigranti koji su živeli u siromaštvu i želeli su da promene svoju socio-ekonomsku situaciju.

Argentinske elite su na tango gledale kao na opasno udruženje ljudi i mesto okupljanja ljudi niže klase. Međutim, kako su poznate tango zvezde kao što je Alberto Kastiljo stekle popularnost u Argentini, pozitivna slika crnila u vezi sa tangom počela je da se širi u argentinskoj masovnoj kulturi tokom 1930-ih do 1950-ih. Tango tekstovi često osporavaju slike Argentine koje su napravili stranci: Prava Argentina je bila zemlja sa crnim i belim ljudima koji su nastali tango, a ne bogatim ljudima koji su plesali fokstrot. Pored toga, tekstovi argentinskog tanga predstavili su poniznost kao glavnu temu, a masovna kultura je promovisala tango da podstakne poniznost kao nacionalni identitet.

Za kraj ovog putopisa želeo bih da vam dam iskrenu preporuku i recenziju za hotel u kojem možete boraviti u Buenos Ajresu. Tokom putovanja svima nama je vrlo važan hotel gde odsedamo, jer je hotel naš dom na novoj destinaciji i zbog toga je vrlo važno odabrati dobar hotel na svakoj destinaciji. Tokom mog boravka u Buenos Ajresu, Loi Suites Recoleta hotel je bio moj dom koji krasi stil, udobnost i lepa atmosfera u elegantnom srcu Buenos Ajresa.

Buenos Ajres je nesumnjivo idealna destinacija u bilo koje doba godine. Ako se pitate koja je najbolja oblast za pronalaženje hotela u Buenos Ajresu, moja iskrena preporuka je Recoleta oblast. Ona je idealna ako ste u potrazi za hotelom jer vam je olakšano istraživanje grada, poseta muzejima i otkrivanje kulturnih atrakcija u samom srcu grada. Događaji, pozorišni predstave, koncerti i živahni noćni život u Buenos Ajresu prosto pozivaju posetioce da uživaju u raznovrsnom i prijatnom kulinarske programu. Bez sumnje, odabir prave lokacije poboljšaće vaše iskustvo dok obilazite gradske kvartove Buenos Ajresa i obezbedi najbolje moguće vreme tokom putovanja ispunjenog aktivnostima.

Loi Suites Recoleta je savršen izbor za najbolji doživljaj grada. Sa kvalitetom uslugom koji nude hoteli Loi Suites, njihov tim dosledno uvek nudi vrhunsku uslugu, najbolju lokaciju i objekte prilagođene potrebama svih gostiju, bilo da putujute iz turističkih ili poslovnih razloga. Smešten u srcu jednog najprestižniji kvartova Buenos Ajresa – Recoleta, Loi Suites Recoleta je samo nekoliko koraka od istorijskog groblja Recoleta, okruženog izuzetnim francuskim stilom arhitekture. Hotel se nalazi u neposrednoj blizini je najboljih gradskih restorana, barova, umetničkih galerija i istorijskih trgova.

U jednom od narednih postova iz Argentine, podeliću sa vama moju ličnu recenziju hotela, kao i kvaliteta usluge Loi Suites Recoleta hotela, tako da možete razmotriti ovaj hotel, ako vas put navede u Buenos Ajres.

U narednom postu obradovaću vas putopisom o Recoleta groblju, tako da ćemo nastaviti naše istraživanje prestonice Argentine – Buenos Ajresa.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog prvog specijalnog putopisa iz Argentine gde smo uživali u lepotama Buenos Ajresa u seriji putopisa Argentine gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Sekretarijata za turizam, životnu sredinu i sport, Turističke organizacije i kongresnog biroa grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotela u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Buenos Ajresu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Argentine.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Sekretarijatu za turizam, životnu sredinu i sport, Turističkoj organizaciji i kongresnom birou grada Buenos Airesa i Loi Suites Recoleta hotelu na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične argentinske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Buenos Ajresu.

Kako se vama dopala ova moja priča o Buenos Ajresu i predstavljanje grada umetnosti, tanga i evropske arhitekture? Da li ste imali priliku do sada da posetite Buenos Ajres i prelepu Argentinu?

Blogerski pozdrav iz Buenos Ajresa,

Mr.M

SHARE THIS POST

Pisma iz Urugvaja: Hotel Sofitel Montevideo Casino Carrasco, bogatstvo inspirisano tangom

Avanture Putovanja April 29, 2025 4 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram lepotu luksuza Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotela, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postovi iz Urugvaja su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva Turizma Istočne Republike Urugvaja, Sofitel Montevideo Casino Carrasco hotela.

Hotel Casino Carrasco, poznat i kao Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa je hotel i istorijska zgrada u Montevideu, koji se nalazi na ulici Rambla de Montevideo u kvartu Carrasco.

Koja je istorijska pozadina ovog impozantnog hotela? Izgradnja Hotela Casino Carrasco započinje 1921. godine, formiranjem korporacije pod nazivom „Balneario Carrasco“, koju je zamislio Alfredo Arocena sa ciljem izgradnje hotela u tadašnjoj banji Carrasco. Ova korporacija je bila odgovorna za regrutovanje francusko-argentinskog dizajnera pejzaža Karlosa Tajsa da dizajnira i pretvori čitavo područje u veličanstveno baštensko naselje. Tada je počela izgradnja hotela Carrasco, nazvanog u čast prvog vlasnika te zemlje, Sebastijana Karaska (Sebastián Carrasco).

Izgradnja hotela je počela 1912. godine, pod vođstvom i dizajnom arhitekata Gastona Maleta i Švajcarca Žaka Dinana, koji su takođe sarađivali sa urugvajskim arhitektom Feliksom Elenom. Izbijanje Prvog svetskog rata prekinulo je i obustavilo gradnju, ostavljajući je napušteno devet godina. Opština Montevideo je naknadno dobila zemljište i nedovršenu monumentalnu zgradu da bi nastavila gradnju i konačno je otvorila 29. januara 1921. godine.

Ova zgrada je uživala u svom zlatnom dobu sve do sredine 20. veka. U njegovim sobama boravile su mnoge slavne ličnosti, kao što su fizičar Albert Ajnštajn tokom njegove posete 1925. godine i španski pesnik Federiko Garsija Lorka tokom 1934. godine.

Zgrada je 2009. godine zatvorila svoja vrata kako bi započela radove na renoviranju kompanije Carrasco Nobile Sociedad Anonima, koji je završen 2013. godine. Hotelom trenutno upravlja hotelski lanac Sofitel (luksuzni brend hotela iz Accor Grupe) i kazino kompanija Codere. Hotel je zvanično je ponovo otvoren 7. marta 2013. godine. Otvaranje zgrade i aktivnosti koje se tamo sprovode donele su ekonomske i društvene promene u naselju Carrasco pogotovo sa nekretninama i poslovnim investicijama.

Na samo 30 minuta od međunarodnog aerodroma, istorijski Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotel uživa privilegovanu lokaciju koja je okrenuta prema plaži. Nalazi se u blizini reke La Plate, jedne od najcenjenijih lokacija u gradu.

Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotel ima 116 soba, lobi bar, konferencijski centar sa 450 sedišta, zatvoreni i otvoreni bazen i fitnes centar. To je takođe i prvi hotel Sofitel brenda u ovom regionu koji će imati kazino. Ovaj hotel takođe nudi francuski gastro restoran pod nazivom 1921, koji se odnosi na godinu kada je osnovan hotel.

Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotel takođe u svojoj ponudi ima novi ekskluzivni Sofitel So SPA koncept, moderan veliki prostor za blagostanje uma i lepotu. Prema rečima menadžmenta Sofitel brenda hotela, Montevideo je važna destinacija u Latinskoj Americi zbog svog potencijala za rast, svoje turističke privlačnosti i njene stabilne ekonomije. Ono što sam ja primetio je da Montevideo je grad sa dosta velikim potencijalom i da se Sofitel uspeo pozicionirati kao jedan od najluksuznijih hotela ovog ranga u regionu, uključujući luksuzni kazino sa prostorom za održavanje posebnih događaja.

Tokom moje posete Montevideu, imao sam čast i zadovoljstvo da osetim čari luksuza i uverim se još jednom u vrhunsku Sofitel uslugu boravkom u IMPERIAL APARTMANU sa jednim King size krevetom prelepim pogledom na Río de la Plata. Ekskluzivni pristup sofisticiranom luksuzu, gde možete da uživate u ekskluzivnoj udobnosti Imperial Suite-a, gde se sa nameštene terase pruža prekrasan pogled na Carrasco i Rio de la Plata.

Unutrašnjost apartmana krase drvene obloge, bogate teksture i plišani nameštaj izazivaju beskrajnu eleganciju i lakoću prefinjene arhitekture. Trenuci uživanja u Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotelu uključuju dugo kupanje u rimskoj kadi i odmorna jutra uz upotrebu opreme za jogu u sobi. To je odmor kakav je svima nama uvek potreban.

Ovaj apartman od 180 kvadrata može da ugosti maksimalno do 3 osobe i zbog komfora postoji mogućnost dodavanja jednog dodatnog kreveta za odraslu osobu ili za dete uz najavu Sofitel timu za rezervaciju. Uvek imate pristup brzom bežičnom internetu i uvek imate svežu vodu i mini bar. Sve Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa sobe su elegantno i prefinjeno dizajnirane da biste mogli u potpunosti da se prepustite uživanju i relaksaciji tokom svoje posete Montevideu.

Za prave hedoniste koji znaju da uživaju u bogatim ukusima, Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotel ima najboljeg učesnika na listama najboljih restorana u Montevideu, Restoran 1921 oživljava elegantnu i sofisticiranu regionalnu kulinarsku tradiciju sa žarom modernog senzibiliteta. Doživite klasičnu hranu zasnovanu na lokalnim ukusima i održivim praksama. Dok vam naš somelije pomaže da odaberete savršeno vino, uronite u osećaj retrospektivnog luksuza stvorenog bogatim dekorom i istorijskom arhitekturom. Restoran 1921 je posvećen lokalnim i organskim proizvodima i metodama proizvodnje bez ugljenika.

Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa je mesto gde je uživanje novi wellness. Umirujuća muzika i mirisi postavljaju scenu za transformativna iskustva u Sofitel Spa. Uđite u svet podmlađivanja i dodira luksuza gde ćete obnoviti svoj um i telo, gde možete da ojačate svoj imuni sistem u hamamu pre nego što uživate u restorativnoj masaži ili tretmanu lica. Nakon vežbanja u fitnes centru, pronađite svoju ravnotežu u suvoj sauni ili u mirnoj tajnoj bašti. Zatvoreni i otvoreni grejani bazeni takođe nude spokojno opuštanje. Planirate posebnu priliku? Prepustite se manikiru i pedikiru pre nego što krenete u odabir savršenog outfita.

U narednom postu podeliću sa vama modnu priču iz Montevidea, uveren sam da ćete uživati. Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog drugog specijalnog putopisa iz Urugvaja gde smo uživali u recenziji Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotela u seriji putopisa o Urugvaju gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva Turizma Istočne Republike Urugvaja, Sofitel Montevideo Casino Carrasco hotela u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Montevideu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Urugvaja.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Ministarstvu Turizma Istočne Republike Urugvaja, Hotelu Sofitel Montevideo Casino Carrasco na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične urugvajske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Montevideu.

Kako se vama dopala ova moja priča o Sofitel Montevideo Casino Carrasco i Spa hotelu i predstavljanje ovog urugvajskog bogatstva inspirisan tangom koji krasi srce ovog neobične prestonice zemlje u Južnoj Americi? Da li ste imali priliku do sada da posetite Montevideo i prelepi Urugvaj?

Blogerski pozdrav iz Montevidea,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva Turizma Istočne Republike Urugvaja, Hotela Sofitel Montevideo Casino Carrasco kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Pisma iz Urugvaja: Montevideo, grad vina, fudbala i urbanih plaža…

Avanture Putovanja April 25, 2025 6 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram prestonicu Urugvaja – Montevideo, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim turističkim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz nekoliko zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Urugvaj, zvaničan naziv Istočna Republika Urugvaj (na španskom jeziku: Republica Oriental del Uruguai) je država u Južnoj Americi. Graniči se sa Argentinom na zapadu i jugozapadu i Brazilom na severu i severoistoku, dok se graniči sa Rio de la Platom na jugu i Atlantskim okeanom na jugoistoku. To je deo regiona Južnog konusa Južne Amerike. Urugvaj pokriva površinu od približno 176.215 kvadratnih kilometara. Ova zemlja ima populaciju od oko 3,5 miliona ljudi, od kojih skoro 2 miliona živi u metropolitanskoj oblasti glavnog i najvećeg grada – Montevidea.

Kako je nastao Urugvaj? Područje današnjeg Urugvaja prvo su naselile grupe lovaca sakupljača pre 13.000 godina. Preovlađujuće pleme u trenutku dolaska Evropljana bio je narod Charrua. U isto vreme, postojala su i druga plemena, kao što su Guarani i Chana, kada su Portugalci prvi osnovali Colonia do Sacramento 1680. godine, Urugvaj su kolonizovali Evropljani kasnije od susednih zemalja.

Španci su osnovali Montevideo kao vojno uporište početkom 18. veka zbog suprotstavljenih pretenzija na region, dok je Urugvaj izborio nezavisnost između 1811. godine i 1828. godine, nakon četvorosmerne borbe između Portugala i Španije, a kasnije Argentine i Brazila. Ostala je pod uticajem i intervencijama stranih zemalja tokom prve polovine 19. veka. Od kraja 19. veka do početka 20. veka sprovedene su brojne pionirske ekonomske, radne i socijalne reforme koje su dovele do stvaranja visoko razvijene države blagostanja, zbog čega je zemlja postala poznata kao „Švajcarska Amerike“. Međutim, niz ekonomskih kriza i borba protiv krajnje levičarskog urbanog gerilskog rata krajem 1960-ih i početkom 1970-ih kulminiralo je državnim udarom 1973. godine, kojim je uspostavljena građansko-vojna diktatura do 1985. godine. Urugvaj je danas demokratska ustavna republika, sa predsednikom koji je ujedno i šef države i šef vlade.

Tokom 2023. godine, Urugvaj je kategorisan kao država u kojoj vlada „potpuna demokratija“ prema Indeksu demokratije Economist i visoko je rangiran u međunarodnim merenjima transparentnosti vlade, ekonomske slobode, društvenog napretka, jednakosti prihoda, prihoda po glavi stanovnika, inovacija i infrastrukture. Zemlja je u potpunosti legalizovala kanabis (prva zemlja na svetu koja je to učinila), kao i istopolne brakove i abortuse. Član je osnivač Ujedinjenih nacija, OAS-a i Merkosura.

Montevideo je glavni i najveći grad Urugvaja. Prema popisu iz 2023. godine, u samom gradu živi nešto malo više 1.300.000 stanovnika na površini od 201 kvadratni kilometar. Montevideo se nalazi na južnoj obali zemlje, na severoistočnoj obali Rio de la Plate. Portugalski garnizon je osnovan na mestu gde se danas nalazi grad Montevideo novembra 1723. godine, Portugalski garnizon je proterao u februaru 1724. španski vojnik Bruno Maurisio de Zabala, kao strateški potez usred špansko-portugalskog spora oko platinskog regiona.

Ne postoji zvaničan dokument o osnivanju grada, ali „Dnevnik“ Bruna Maurisija de Zabale zvanično pominje datum 24. decembar 1726. godine kao datum osnivanja grada, što potvrđuju prisutni svedoci. Potpuna nezavisnost od Buenos Ajresa kao pravog grada postignuta je tek 1. januara 1730. godine. Takođe je bio pod kratkom britanskom vlašću 1807. godine, ali su grad na kraju ponovo zauzeli španski kriolosi koji su pobedili britansku invaziju na reku Plejt. Montevideo je sedište administrativnog sedišta Merkosura i ALADI-ja, vodećih trgovinskih blokova Latinske Amerike, pozicija koja je podrazumevala poređenje sa ulogom Brisela u Evropi.

U Mercerovom izveštaju o kvalitetu života iz 2019. godine Montevideo je ocenjen kao prvi u Latinskoj Americi, rang koji grad dosledno drži od 2005. godine. Od 2010. godine, Montevideo je bio 19. najveća gradska ekonomija na kontinentu i 9. nosilac najvećeg prihoda među većim gradovima. U 2022. godini ima projektovani BDP od 53,9 milijardi dolara, sa 30.148 dolara po glavi stanovnika.

Godine 2018. klasifikovan je kao beta globalni grad koji je bio osmi u Latinskoj Americi i 84. u svetu. Montevideo je bio domaćin svakog meča tokom prvog FIFA Svetskog prvenstva 1930.

Opisan kao „živo, eklektično mesto sa bogatim kulturnim životom“ i „uspešan tehnološki centar i preduzetnička kultura“, Montevideo je bio na osmom mestu u Latinskoj Americi na 2013. godini. Grad ima istorijsku evropsku arhitekturu i u stvari se smatra jednim od gradova sa najvećim uticajem art decoa. Montevideo je centar trgovine i visokog obrazovanja u Urugvaju, kao i njegova glavna luka i finansijsko središte, usidrivši metropolitansko područje sa oko 2 miliona stanovnika.

Šta biste trebali posetiti u Montevideu? Plaza Independencia (prevod sa španskog za “Trg nezavisnosti”) je najvažniji gradski trg u Montevideu, postavljen u 19. veku na području koje je zauzimala Citadela Montevideo. U njegovom centru je spomenik generalu Hozeu Gervasiju Artigasu, a ispod njega njegov mauzolej.

Smešten u bario Centro, na granici sa Ciudad Vieja, trg je korišćen za brojne političke demonstracije i zvanične javne događaje. Istaknute zgrade okrenute prema trgu su Palasio Salvo, Solis teatar, palata Estevez i Izvršni toranj.

Muzej Andes 1972 (na španskom: Museo Andes 1972) nalazi se u Starom gradu u Montevideu. To je muzej o priči o čuvenom letu 571 Urugvajskog vazduhoplovstva vezanom za avionsku nesreću koja se dogodila u Andima 1972. godine u kojoj je učestvovala grupa urugvajskih ragbista, njihovih prijatelja i rođaka koji su putovali u Čile kada se avion srušio. Neki od njih su pripadali ragbi klubu Old Christians. Njihova priča o tome kako su preživeli tragediju prenošena je širom sveta putem knjiga, dokumentarnih filmova, slika i konferencija i bila je inspiracija za film Živ (“Alive”) i mnoge knjige.

Muzej odaje počast sećanju na 29 osoba koje su poginule u avionskoj nesreći u Andima i onima koji su rizikovali svoje živote da bi spasli ostale. To je podsetnik na onih 16 Urugvajaca koji su se vratili u život nakon 72 dana u Andima u teškim vremenskim uslovima bez hrane i odgovarajuće odeće. To je privatno preduzeće koje su MEC i Ministarstvo za turizam i deportaciju Urugvaja proglasili od kulturnog i turističkog interesa.

Palata Salvo (na španskom: Palacio Salvo) je eklektičan neboder na raskrsnici avenije 18 de Julio i Plaza Independencia u Montevideu. Završena 1928. godine, Palacio Salvo sa 27 spratova visoka je 105 m. Kratko vreme je bila najviša zgrada u Latinskoj Americi, a po završetku bila je najviša armiranobetonska konstrukcija na svetu. Dizajnirao je arhitekta Mario Palati, italijanski imigrant koji živi u Buenos Ajresu, koji je koristio sličan dizajn za svoju Palatu Barolo u Buenos Airesu. Od 1996. godine, Palata Salvo je nacionalni istorijski spomenik Urugvaja.

Kapija od Citadele (na španskom: Puerta de la Ciudadela) je poslednji preostali komad starog zida oko Montevidea. To je samo lučni prolaz sa prilično malim komadom kamena koji ga okružuje, ali sveukupno je prilično impresivan i interesantan. Takođe je postavljen tako da služi kao ulaz u Plaza Indepencia i odlično je pravo fotogenično mesto za fotografisanje i same kapije i ostatka zida, kao i samog pogleda koji se vidi kroz nju. Pogled prema trgu, a u pozadini možete videti Palacio Salvo je zaista nešto posebno. Ovo je mesto koje ne biste smeli propustiti ako se šetate starim delom grada Montevidea.

Pozorište Solis (na španskom: Teatro Solis) je najvažnije i najpoznatije pozorište Urugvaja. Otvoreno je 1856. godine. Zgradu je projektovao italijanski arhitekta Karlo Zuki. Nalazi se u Starom delu grada Montevidea, odmah pored Plaza Independencia. Pozorište je dobilo ime po istraživaču Huanu Diazu de Solisu, koji je bio prvi evropski istraživač koji je došao u savremeni Urugvaj.

Vlada Montevidea je 1998. godine započela veliku rekonstrukciju pozorišta, koja je uključivala dve kolone koje je dizajnirao Philippe Starck. Rekonstrukcija je završena 2004. godine, a ponovno otvaranje u avgustu iste godine. Akustičke studije projekta rehabilitacije poverene su Džeromu Falali iz francuskog studija Avel Acoustikue. La Parisina Tomasa Giribaldija, koja se smatra prvom urugvajskom nacionalnom operom, premijerno je izvedena u Solis-u 14. septembra 1878. godine.

Bazilika Metropolitanske katedrale je glavna katolička crkva u Montevideu. Nalazi se u Starom gradu, okrenut prema Plaza Constitucion ili Plaza Matriz. Navedena je kao nacionalni istorijski spomenik 1975. godine. Poreklo bazilike datira iz kolonijalne ere, kada je 1740. godine izgrađena crkva od cigala na mestu koje sada zauzima katedrala. Kasnije, 1790. godine, postavljen je kamen temeljac za početak izgradnje nove zgrade, koja je u neoklasičnom stilu i koju je dizajnirao Tomas Toribio. Hram je konačno osveštan 1804. godine, kada zemlja još nije stekla nezavisnost, pa je 2004. godine obeležena njena dvestogodišnjica.

Kasnije, 1870. godine naslovljena je kao mala bazilika, a 12. jula 1878. godine papa Leon XIII ju je uzdigao u status katedrale. Godine 1897. proglašena je za mitropolitsku baziliku, imenujući sufraganske biskupije Salto i Melo. U ovoj katedrali se održavaju važne ceremonije kojima predsedava nadbiskup Montevidea. Međutim, tu je i paroh koji obavlja svoje dužnosti, kao i oni koji su zaduženi za ostale parohije. U ovom prostranom hramu često se održavaju venčanja i horski koncerti. Kao što je bio običaj u 19. veku, ovde počivaju posmrtni ostaci poznatih ličnosti koje su umrle u gradu, bili oni religiozni ili ne.

Plaza de la Constitucion (na španskom „Ustavni Trg“), poznat i kao Plaza Matriz, najstariji je gradski trg u Montevideu. Smešten u bario Ciudad Vieja, od 1726. godine bio je gradonačelnik gradske tvrđave San Felipe i Santjago od Montevidea, u kojoj je bio jedini otvoreni javni prostor. To je centar istorijskog okruga grada i okružen je važnim zgradama, kao što su Metropolitenska katedrala i Kabildo. To je jedno od najvažnijih turističkih mesta u gradu.

Osnovan 1726. godine, dve godine nakon osnivanja Montevidea, trg je bio prašnjava ravnica sve do kraja 18. veka, kada su oko njega podignute zgrade. Od tog trenutka u prostoru su se održavale zvanične manifestacije i proslave, kako civilne tako i vojne, kao i borbe bikova, pošto se na trgu nalazila i arena. Trenutno je turistička i komercijalna osovina barija zajedno sa Peatonal Sarandi. U blizini su kancelarije, vladine zgrade, banke, brojne prodavnice i kulturne institucije.

Ono što nije poznato je da je 1868. godine počela je izgradnja postrojenja za pumpanje pare i cevovoda od 60 km za snabdevanje grada vodom. Osim toga, na trgu je izgrađena česma za prijem vode. Dana 13. maja 1871. godine, voda pumpana iz reke Santa Lucia do Plaza Constitucion stigla je po prvi put. Konačno, fontanu je zvanično otvorio predsednik Lorenco Batle i Grau 18. jula. 1871. godine. Fontana je dizajn arhitekte Huana Manuela Ferarija, a sastoji se od kružnog bazena sa kitnjastim stubom u centru koji ima oblik tri jela koja se otvaraju u manjoj veličini. U centru su četiri grifona naizmenično sa različitim simboličkim elementima, kao što je nacionalni grb.

Stadion Sentenario (na španskom: Estadio Centenario) je stadion u Parku Batlle u Montevideu, koji se prvenstveno koristi za priređivanje fudbalskih utakmica. Stadion je izgrađen između 1929. i 1930. godine da bi bio domaćin inauguracionog Svetskog prvenstva u fudbalu 1930. godine, kao i da bi se obeležila stogodišnjica prvog urugvajskog ustava. FIFA ga je navela kao jedan od klasičnih fudbalskih stadiona u svetu. Prekretnica je bila 18. jula 1983. godine kada ga je FIFA ga je proglasila prvim istorijskim spomenikom svetskog fudbala, do danas jedinom zgradom koja je dobila ovo priznanje u svetu.

Estadio Centenario je nacionalni stadion Urugvaja i glavni dom njihove fudbalske reprezentacije. Urugvaj je uvek bio pretnja kada je igrao na svom domaćem stadionu, konstantno pobeđujući vrhunske timove. Čak je i najbolje rangirana fudbalska reprezentacija Brazila ostvarila samo tri pobede u 20 pokušaja, od čega su dve bile zvanične utakmice tokom kvalifikacija za Svetsko prvenstvo 2010. godine i 2018. godine, ali jedna je bila najteži poraz Urugvaja na stadionu kada su izgubili 4-0 od Brazila 2009. godine.

Siudad Vijeha (Ciudad Vieja, španski naziv za “Stari grad”) je bario (kvart ili okrug) u Montevideu. Smešten na poluostrvu na ušću zaliva Montevideo, to je istorijska četvrt grada. Osnovana je 1724. godine kao grad ograđen zidinama od strane Španskog carstva. Nakon sticanja nezavisnosti Urugvaja, postao je kvart grada koji se širio, koji je brzo prerastao prvobitnu tvrđavu, koja je kasnije srušena.

Kao jedan od centralnih gradskih okruga, čini deo njegovog centralnog poslovnog okruga pored Centro i Cordon. Služi kao ključna kancelarijska četvrt, u kojoj se nalazi nekoliko komercijalnih banaka i drugih finansijskih institucija, vladine zgrade, kao i muzeji, kulturni prostori, pozorišta i umetničke galerije. Okrug takođe ima visoku koncentraciju Art Deco, Art Nouveau i neoklasičnih zgrada.

Do 1829. godine bio je opasan zidom koji ga je štitio od mogućih invazija. Nakon što je zid srušen, jedini njegov deo koji je sačuvan bila je glavna kapija u Citadelu, koja je do danas ostala kao amblem Montevidea. Neki nazivi ulica podsećaju na prisustvo zida, kao što su Ciudadela (citadela) ili Breča (prodor), koji svoje ime nosi po proboju u zidu koji su Britanci uspeli da otvore da uđu u grad tokom britanske invazije 1807. godine i kratke okupacije grada pre nego što su poraženi.

Glavna ulica Sarandi je 1992. godine pretvorena u pešačku stazu, što je povećalo njenu komercijalnu i turističku atraktivnost. Nekoliko godin kasnije, 2005. godine proširena je izvan Trga Ustava. Sijudad Vijeha ima elegantne zgrade iz kolonijalnog doba i prvih decenija nezavisnosti. Kabildo (izgrađen između 1804. i 1812. godine), Teatar Solis, Metropoliten katedrala i nekoliko muzeja, poput Museo Torres Garcia su među najupečatljivijim. Takođe, nekoliko dizajnerskih radnji i recikliranih podova u potkrovlju cvetaju na ulicama u blizini luke.

Pocitos je luksuzni primorski bario Montevidea. Graniči se sa Buceom na istoku, Parkom Batlle na severu, Tres Cruces, Cordon i Parkom Rodo na zapadu i Punta Carretas na jugu. Pocitos je politički uključen u CH opštinu Montevideo, a smešten je duž obala Rio de la Plate, jedna je od najpoznatijih plaža u gradu. Susedstvo je bogato područje grada, koje karakteriše prisustvo visokih stambenih zgrada koje gledaju na Ramblu i glavne bulevare, zajedno sa starim neoklasicističkim i eklektičnim vilama.

Svetionik Punta Brava (na španskom: Faro Punta Brava), takođe poznat kao Svetionik Punta Karetas, podignut je 1876. godine. Svetionik je visok 21 metara, a njegova svetlost doseže 24 km daljine, sa bljeskom svakih deset sekundi. Svetionik je modernizovan 1962. godine i postao je električni. Svetionik je važan za vođenje čamaca do luke Banco Ingles Buceo ili ulaza u reku Santa Lucia.

Park Batlle (Parque Batlle) je glavni javni centralni park, koji se nalazi južno od Avenida Italia i severno od Avenue Rivera. Uz Park Prado i Park Rodo, jedan je od tri velika parka koji dominiraju Montevideom. Park i okolina čine jedno od 62 naselja (barios) grada. Bario Parque Batlle je jedan od sedam priobalnih barija, a ostali su Buceo, Karasko, Malvin, Pocitos, Punta Karetas i Punta Gorda.

Bario Parque Battle obuhvata četiri nekadašnja okruga: Belgrano, Italiano, Villa Dolores i sam Batlle Park i graniči se sa četvrtima La Blankueada, Tres Cruces, Pocitos i Buceo. Ima veliku gustinu naseljenosti i većina njegovih domaćinstava je sa srednjim visokim ili visokim prihodima. Vila Dolores, pod-okrug Parkue Batlle, dobila je ime po originalnoj vili Don Alejo Rossell i Rius i Dona Dolores Pereira de Rossel. Na njihovom terenu su pokrenuli privatnu kolekciju životinja koja je postala zoološki vrt i vlasništvo je preneto gradu 1919. godine, a tokom 1955. godine u okviru izgrađen je Planetarijum Montevidea.

Parque Batlle je nazvan u čast Hozea Batlea i Ordonjeza, predsednika Urugvaja od 1911. do 1915. godine. Park je prvobitno predložen Zakonom iz marta 1907. godine, kojim su takođe projektovani široki bulevari i avenije. Francuski pejzažni arhitekta, Carlos Thais, počeo je sa sadnjom 1911. godine, a 1918. godine park je dobio ime Parque de los Aliados, nakon pobede saveznika u Prvom svetskom ratu. 5. maja 1930. godine, nakon značajnog proširenja, ponovo je preimenovan u Parque Batlle i Ordonez. Od 2010. godine, park pokriva površinu od 60 hektara i smatra se “plućem” grada Montevidea zbog velikog broja drveća koje je ovde zasađeno.

Park Prado (na španskom Parque Prado) je otvoren 1873. godine i najveći je od šest glavnih javnih parkova u Montevideu sa površinom od 260 hektara. Smešten u severnom delu grada, potok Miguelete protiče kroz park i naselje istog imena. Okružen je avenijama Agrasijada, Obes Lukas, Hoakin Suarez, Luis Alberto de Erera i ulicama Kastro i Hoze Marija Rejes.

Najposećenije oblasti parka su Rosedal, javni ružičnjak sa pergolama, Botanička bašta, prostor oko Hotela del Prado, kao i Rural del Prado, sezonski sajam stoke i domaćih životinja. Rosedal sadrži četiri pergole, osam kupola i fontanu; njenih 12.000 ruža je uvezeno iz Francuske 1910. godine. Postoji nekoliko staza za trčanje duž reke Miguelete.

Predsednička rezidencija se nalazi iza Botaničke bašte. Osnovan 1930. godine, Muzej Huana Manuela Blanesa nalazi se u Paladijanskoj vili, koja je od 1975. godine na listi nacionalne baštine, i uključuje japansku baštu. Muzej Profesor Atilio Lombardo i Botanička bašta osnovani su 1902. godine, a takođe Nacionalni institut za fizičku klimatologiju i njegova opservatorija se takođe nalaze u Parku Prado.

U narednom postu pisaću vam o Sofitel Montevideo Casino Carrasco hotelu, koji je predstavnik klasičnog urugvajskog luksuza. Hotel Casino Carrasco je istorijski hotel i kazino sa pet zvezdica, smešten na Rambli, hotel predstavlja centar urbanističkog plana koji su za bario Carrasco, u prvim decenijama 20. veka, osmislili francuski pejzažni arhitekti Charles Thais i Edouard Andre.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog prvog specijalnog putopisa o prestonici Urugvaja – Montevideo, gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), Ministarstva Turizma Istočne Republike Urugvaja, Hotel Sofitel Montevideo Casino Carrasco u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Montevideu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Urugvaja.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), Ministarstvu Turizma Istočne Republike Urugvaja, Hotelu Sofitel Montevideo Casino Carrasco na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične urugvajske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Montevideu.

Kako se vama dopala ova moja priča o Montevideu i predstavljanje urugvajskog centra zabave i hedonizma koji krasi srce ove neobične zemlje u Južnoj Americi? Da li ste imali priliku do sada da posetite Montevideo i prelepi Urugvaj?

Blogerski pozdrav iz Montevidea,

Mr.M

SHARE THIS POST

Pisma iz Brazila: Osetite čari Sao Paulo nebodera uz Hotel Emiliano…

Avanture Putovanja April 18, 2025 5 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram lepotu Hotela Emiliano, kao i uzbudljivog brazilskog grada za koji mnogi kažu da je grad nebodera – Sao Paulo, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz Brazila (Rio de Janeiro i Sao Paulo) i drugih zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postove iz Brazila su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalna turistička organizacija Brazila) – Visit Brasil, Visite São Paulo, Hotela Emiliano kao i brojnim lokalnim partnerima koji će biti naknadno spomenuti.

Ako želite ste kojim slučajem propustili da pročitate prethodne putopise i modne priče iz Brazila ili želite da se podsetite nekih zanimljivosti, iskoristite priliku da posetite naredne linkove:

Pisma iz Brazila: Rio de Janeiro, čudesan grad zabave i hedonizma… (Putopis)
Brunello Cucinelli: Nova doza prefinjene prolećne elegancije…(Modna priča)
Pisma iz Brzila: Karneval u Riu, otkrijte čaroliju najveće predstave na svetu! (Putopis)
Pisma iz Brazila: Copacabana Palace Hotel, dragulj najpoznatije plaže na svetu… (Putopis)

Sao Paulo je glavni grad države Sao Paulo, kao i najnaseljeniji grad u Brazilu, Americi, a ujedno i na zapadnoj i južnoj hemisferi. Ovaj grad ima značajan međunarodni uticaj u trgovini, finansijama, umetnosti i zabavi. Sao Paulo je najveće urbano područje po broju stanovnika van Azije i najnaseljeniji grad na svetu koji govori portugalski. Kako je ovaj grad dobio svoje ime? Ime grada odaje počast apostolu Pavlu, a ljudi iz grada su poznati kao paulistanos. Latinski moto grada je “Non ducor, duco” što se prevodi kao „Nisam vođen, ja vodim.“

Sao Paulo je osnovan 1554. godine od strane jezuitskih sveštenika, grad je bio centar doseljenika bandeiranta tokom kolonijalnog Brazila, ali je postao relevantna ekonomska sila tek tokom ciklusa brazilske kafe sredinom 19. veka, a kasnije je konsolidovao svoju ulogu glavnog nacionalnog ekonomskog centra sa industrijalizacijom u Brazilu u 20. veku, što je grad učinilo domom najvećeg arapskog kosmosa, italijanskog kosmosa. sveta, sa etničkim naseljima kao što su Biksiga, Bom Retiro i Liberdade i ljudima iz više od 200 drugih zemalja. Gradsko područje grada, Veliki Sao Paulo je dom za više od 20 miliona stanovnika i rangira se kao najmnogoljudnije u Brazilu i jedno od najnaseljenijih na svetu. Proces konurbacije između metropolskih oblasti oko Velikog Sao Paula takođe je stvorio makrometropolis Sao Paula, prvi megalopolis na južnoj hemisferi, sa više od 30 miliona stanovnika.

Sao Paulo je najveća urbana ekonomija u Latinskoj Americi i jedan od najvećih svetskih finansijskih centara koji predstavlja oko 10% brazilskog BDP-a i nešto više od trećine BDP-a države Sao Paulo. Grad je sedište B3, najveće berze u Latinskoj Americi po tržišnoj kapitalizaciji, i ima nekoliko finansijskih okruga, uglavnom u oblastima oko avenija Paulista, Farija Lima i Berini. Sao Paulo je dom za 63% etabliranih multinacionalnih kompanija u Brazilu i izvor je oko jedne trećine brazilske naučne proizvodnje. Njegov glavni univerzitet, Univerzitet u Sao Paulu, često se smatra najboljim u Brazilu i Latinskoj Americi. Sao Paulo je među 100 najboljih naučnih i tehnoloških klastera u svetu. U metropoli se nalazi i nekoliko najviših nebodera u Brazilu, uključujući Alto das Nacoes, Platina 220, Figueira Altos do Tatuape, Mirante do Vale, Edificio Italia, Altino Arantes Building, Severni toranj i mnoge druge.

Grad je jedno od glavnih kulturnih središta u Latinskoj Americi i dom je spomenika, parkova i muzeja kao što su Latinoamerički memorijal, park Ibirapuera, Muzej umetnosti Sao Paula, Pinakoteka, Cinemateca, Itau Cultural, Muzej Ipirange, Muzej Katavento, Muzej fudbala, Muzej portugalskog jezika i slike i Sound Museum. Sao Paulo takođe održava relevantne kulturne događaje kao što su džez festival u Sao Paulu, bijenale umetnosti u Sao Paulu, nedelja mode u Sao Paulu, Lollapalooza, Primavera Sound, Comic Con Ekperience i Parada ponosa u Sao Paulu, drugi najveći LGBT događaj na svetu. Sao Paulo je takođe bio domaćin mnogih sportskih događaja kao što su FIFA Svetsko prvenstvo 1950. godine i 2014. godine, Pan američke igre 1963. godine, Sao Paulo Indi 300 i NFL Brazil igre, pored toga što je bio domaćin godišnje Velike nagrade Brazila Formule 1 i trke Saint Silvester Road.

Šta biste trebali obići u Sao Paulu? Metropolitanska katedrala Bogorodice Uznesenja i Svetog Pavla (na portugalskom: Catedral Metropolitana de Nossa Senhora da Assuncao e Sao Paulo), poznata i kao Saborna crkva je katedrala rimokatoličke nadbiskupije u Brazilu. Njegov sadašnji i sedmi mitropolit nadbiskup je Dom Odilo Pedro kardinal Šerer, koga je imenovao papa Benedikt XVI 21. marta 2007. godine i postavljen 29. aprila iste godine. Izgradnja postojeće katedrale u stilu preporoda gotike, počela je 1913. godine i završena četiri decenije kasnije. Bila je spremna za svoju posvećenost na 400. godišnjicu osnivanja tadašnje skromne vile Sao Paulo od strane šefa ili Kasika Tibiriče i jezuitskih sveštenika Manuela da Nobrege i Hozea de Ankijete. Uprkos kupoli u renesansnom stilu, mitropolitsku katedralu u Sao Paulu neki smatraju četvrtom po veličini neogotičkom katedralom na svetu.

Opštinska pijaca u Sao Paulu (na portugalskom: Mercado Municipal Paulistano ili Mercado Municipal de Sao Paulo) je velika javna pijaca u Sao Paulu. Zgradu pijace je dizajnirao arhitekta Fransisko Ramos de Azevedo i otvorena je 25. januara 1933. godine kao veleprodajni i maloprodajni objekat specijalizovan za voće, povrće, žitarice, meso, začine i druge prehrambene proizvode. Pijaca se nalazi u kvartu Mercado, naziv koji se odnosi na pijacu, u istorijskom centru Sao Paula. Nalazi se u blizini reke Tamanduatei u staroj Varzea do Carmo, plavnoj ravnici reke koja se sada prvenstveno koristi kao park Dom Pedro II. Pijaca je zvanično nazvano Mercado Municipal Sao Paulo 1995. godine.

Prvi sprat pijace zauzimaju trgovci sa tezgama, dok na drugom spratu mezanin služi kao restoran. Mercadao zauzima 12.600 kvadratnih metara i ima oko 1.500 zaposlenih koji rade na raznim poslovima. Ono što mi je vodič ispričao kao zanimljivost je da kroz ovu pijacu dnevno prođe preko 450 tona hrane u više od 300 kutija.

Fasada Opštinske pijace delo je Felisberta Ranzinija, Italijana-Brazilca koji je radio u arhitektonskom birou Ramosa de Azeveda. Gospodin Ranzini, koji je takođe učestvovao u izgradnji Pravnog fakulteta u Sao Francisku, koristio je mešavinu jonskih i dorskih stubova na zgradi opštinske pijace. Masivni stubovi omogućavaju velike prostore za zastakljivanje na pijaci koji zauzvrat pružaju veliki izvor prirodnog svetla.

Zgrada pijace je poznata po vitražima kojih ima 72 i raspoređena su u 32 panela. Ovi vitraži su delo umetnika Konrada Sorgenihta Filjoa i njegove kancelarije Casa Conrado Sorgenicht. Ovaj umetnik je poznat po svom radu na prozorima katedrale u Sao Paulu i 300 drugih brazilskih crkava. Za razliku od vitraža proizvedenog kao sveta dela, prozori pijace prikazuju različite aspekte proizvodnje hrane u širem regionu Sao Paula.

Avenija Paulista (Avenida Paulista na portugalskom jeziku) je jedna od najvažnijih avenija u Sao Paulu i predstavlja moderno srce grada. Ova neverovatna avenija se proteže skoro 2,8 kilometara i ide od severozapada do jugoistoka. Severozapadna tačka je Praca Marechal Cordeiro de Farias na raskrsnici sa Rua da Consolacao, dok je jugoistočna tačka Praca Osvaldo Cruz na raskrsnici sa Treze de Maio, Bernardino de Campos, Desembargador Eliseu Guilherme i Dr. Rafael de Barros. Glavne raskrsnice se nalaze na Rua Augusta, Rua Haddock Lobo i Avenida Brigadeiro Luis Antonio. Paralelno sa ovom ulicom su Sinsinito Braga, Hoakim Eugenio de Lima na strani Bela Vista/Paraiso i Alameda Santos i Koronel Oskar Freire na strani Žardinsa. Avenija Paulista preseca delove četvrti Paraiso, Bela Vista, Jardim Paulista, Cerkueira Cesar i Žardim Amerika, završavajući se u Higienopolisu.

Sedišta mnogih finansijskih i kulturnih institucija nalaze se na aveniji Paulista. Kao simbol centra ekonomske i političke moći Sao Paula, bio je žarište brojnih političkih protesta počevši od 1929. godine i koji se nastavljaju u 21. veku. Takođe je dom velikog trgovačkog područja i najsveobuhvatnijeg muzeja likovne umetnosti u Južnoj Americi, Muzeja umetnosti Sao Paula. Budući da je jedna od najviših tačaka u Sao Paolu, prepuna je radio i televizijskih jarbola, pre svega TV Gazeta. Avenija Paulista je glavno čvorište metroa i autobuskih linija grada.

Tenente Siqueira Campos Park, poznatiji kao Trianon Park, otvoren je 3. aprila 1892. godine, samo godinu dana nakon otvaranja avenije Paulista. Dizajnirao ga je francuski pejzažista Paul Villon. Naziv Trianon je dobio zbog restorana Trianon koji je otvoren 1916. godine, koji su osnovali i osnovali braća Visente Rosati i Luiđi Rosati, italijanski imigranti u prostorijama Belvedere da Paulista koji se nalazi ispred parka, gde se danas nalazi Muzej umetnosti Sao Paula. Vlasnik elegantnog bara i restorana odabrao je ime koje potiče od palate Grand Trianon u Versaju, koja je bila u vlasništvu Marije Antoanete, zbog sličnosti zgrada. Od 1911. do 1914. godine, tokom administracije Barona od Duprata, arhitekta Ramos de Azevedo je razvio projekat za takozvani Belvedere, sagrađen 1916. godine i srušen 1951. godine da bi napravio mesto za prvo izdanje Bijenala umetnosti u Sao Paulu.

Park je kupila Gradska kuća uz finansijsku pomoć Gradskog veća 1911. godine, da bi 20 godina kasnije, 1931. godine dobio je svoje današnje ime u čast jednog od heroja Revolucije u tvrđavi Kopakabana, tokom Tenentističke pobune 1924. godine, poručnika Antonija de Sikeira Kamposa (Antônio de Siqueira Campos).

Muzej Paulista Univerziteta u Sao Paulu, poznatiji kao Museu do Ipiranga je brazilski istorijski muzej koji se nalazi u blizini mesta gde je car Pedro I proglasio nezavisnost Brazila na obalama potoka Ipiranga u jugoistočnom regionu grada Sao Paula, tada “Caminho do Mar” ili puta. Sadrži ogromnu kolekciju nameštaja, dokumenata i istorijski relevantnih umetničkih dela, posebno vezanih za eru Brazilskog carstva. Najpoznatije umetničko delo u kolekciji je slika Pedra Amerika iz 1888. godine pod imenom “Independencia ou Morte” (Nezavisnost ili smrt).

Nekoliko meseci nakon brazilske deklaracije o nezavisnosti, ljudi su počeli da predlažu spomenik na mestu gde je proglašena deklaracija, iako nisu bili sigurni kakvu memorijalnu konstrukciju da grade. Konačno, 1884. godine, italijanski arhitekta Tomazo Gaudencio Bezzi, koji je angažovan da razvije projekat, izabrao je da izgradi zgradu u eklektičnom stilu sličnu francuskoj palati u Versaju sa impresivnim i savršeno uređenim vrtovima i fontanom.

Spomenik nezavisnosti Brazila (na portugalskom: Monumento a Independencia do Brasil) je spomenik od granita i bronze koji se nalazi u Parku nezavisnosti u neposrednoj blizini Muzeju Paulista Univerziteta (Museu do Ipiranga). Poznat je i kao spomenik Ipiranga (Monumento do Ipiranga) ili Oltar otadžbine (Altar da Patria). Spomenik se nalazi na obali potoka Ipiranga, na istorijskom mestu gde je princ regent Pedro (kasnije car Pedro I) proglasio nezavisnost zemlje 7. septembra 1822. godine. Spomenik su dizajnirali i izgradili italijanski vajar Etore Ćimenes i italijanski arhitekta Manfredo Manfredi za proslavu prve stogodišnjice brazilske nezavisnosti 1922. godine.

Unutar spomenika nalazi se kripta i kapela. Kripta je izgrađena 1972. godine da bi se smestili posmrtni ostaci cara Pedra I (takođe kralja Portugala kao Pedro IV) i njegovih žena, Marije Leopoldine od Austrije i Amelije od Leuchtenberga. Kripta je osvećena kao katolička kapela, kako je zahtevao tadašnji poglavar brazilske carske porodice Pedro Henrike od Orleans-Bragance. Pristao je da dozvoli prenošenje posmrtnih ostataka njegovih predaka na spomenik pod uslovom da to mesto bude posvećeno kao katoličko mesto sahrane, sa katoličkim oltarom, gde bi se mogle održavati mise. Posmrtni ostaci Pedra I i Amelije od Leuchtenberga preneti su iz Kraljevskog panteona kuće Braganca u Lisabonu; dok je Marija Leopoldina premeštena iz carskog mauzoleja manastira Svetog Antonija u Rio de Žaneiru.

Za kraj ovog putopisa želeo bih da vam dam iskrenu preporuku i recenziju za hotel u kojem možete boraviti u Sao Paulu. Tokom putovanja svima nama je vrlo važan hotel gde odsedamo, jer je hotel naš dom na novoj destinaciji i zbog toga je vrlo važno odabrati dobar hotel na svakoj destinaciji. Tokom mog boravka u Sao Paulu, moj Hotel Emiliano je bio moj dom koji krasi stil, udobnost i lepa atmosfera u modernom srcu Sao Paula.

Smešten u jednom od najšarmantnijih i najmodernijih kvartova Sao Paula, Hotel Emiliano se nalazi u srcu Jardinsa (kvart vrtova) u ulici Oscar Freire, koja je takođe simbol grada. Hotel je okružen prodavnicama, umetničkim galerijama, renomiranim restoranima, prijatnim kafićima i velikim kancelarijama. Nalazi se samo dva kilometra od dva glavna finansijska centra grada, između avenije Paulista i avenije Faria Lima.

Tokom mog boravka u Sao Paulu, imao sam priliku da osetim čari udobnosti i luksuza posebne vrste apartmana Hotel Emiliano, koji se zovu Emiliano Suite. Ovaj apartman se prostire na 84 m² površine koja je podeljena na apartman i dnevni boravak. Ovaj izvrsni apartman krasi LCD TV sa DVD sistemom kao i 5.1 digitalnim kućnim bioskopom koji se nalazi u dnevnoj sobi. Takođe postoji mogućnost da se opuštate u svojoj omiljenoj kupki i gledate filmove jer se LCD TV nalazi iznad kade. U Hotelu Emiliano uvek imate dostupan brzi WiFi internet.

Kupatilo je ukrašeno kararskim mermerom sa tuševima pod pritiskom. Postoji i odvojena Engleska kada u viktorijanskom stilu. Japanska sedišta sa kontrolom temperature i elektronskim bideom. Za potpuni komfor i uživanje tu su egipatski pamučni čaršavi i jastuci od mađarske guske, kao i Charls Eames fotelja i italijanska kožna sofa. Ono što je mene oduševilo su neobični prozori i naravno King size krevet.

Osetite autentično brazilsko gostoprimstvo jer Hotel Emiliano pruža jedinstveno i nezaboravno iskustvo, nudeći ekskluzivnost i sofisticiranost u svakom detalju: kroz personalizovanu uslugu, izbor specijalnih sadržaja, izuzetnu kuhinju, udoban, minimalistički dekor, koji kombinuje dizajnerske komade i umetnička dela i sjajan umetnički komad Cocoon u predvorju umetnika Siron Francoa. Svaki detalj je dizajniran da pruži više udobnosti i učini da se osećate kao kod kuće. Tim batlera je uvek pažljiv da izađe u susret i predvidi sve vaše potrebe. Smešten u srcu Žardinsa, na adresi Rua Oscar Freire, adresi koja je takođe simbol grada, hotel je okružen umetničkim galerijama, renomiranim restoranima i raznim prodavnicama, za lak pristup onome što vam je potrebno kada se nađete u Sao Paulu.

Tim Hotela Emiliano, uvek se trudi da svim gostima pruži izvanredno iskustvo koje će učiniti da se njihovi gosti osećaju cenjeno, ponašajući se odgovorno i skladno sa društvom i prirodom. U okruženju kontinuiranog učenja, tim Hotela Emiliano se konstatno trudi da probudi potencijal i talenat svakog člana tima, tako da ih konkurencija vidi kao inspiraciju za bolji dalji rad i razvoj usluga.

U narednom postu obradovaću vas modnom pričom iz Sao Paula, tako da ćemo još jednom uživati u lepotu ove brazilske metropole koja je poznata po neboderima.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog četvrtog specijalnog putopisa iz Brazila gde smo uživali u recenziji Emiliano Hotela u seriji putopisa o Brazilu gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Visite São Paulo i Hotela Emiliano u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Sao Paulu. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Brazila.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), EMBRATUR(Nacionalnoj turističkoj organizaciji Brazila) – Visit Brasil, Visite São Paulo i Hotelu Emiliano na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične brazilske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Sao Paulu.

Kako se vama dopala ova moja priča o Sao Paulu i predstavljanje Hotela Emiliano? Da li ste imali priliku do sada da posetite Sao Paulo i prelepi Brazil?

Blogerski pozdrav iz Sao Paulo,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR(Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Visite São Paulo i Hotela Emiliano kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Pisma iz Brazila: Copacabana Palace, dragulj najpoznatije plaže na svetu…

Avanture Putovanja April 15, 2025 4 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram lepotu Belmond Copacabana Palace hotela, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz Brazila (Rio de Janeiro i Sao Paulo) i drugih zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postove iz Brazila su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalna turistička organizacija Brazila) – Visit Brasil, kao i brojnim lokalnim partnerima koji će biti naknadno spomenuti.

Copacabana Palace, A Belmond Hotel je jedan od najluksuznijih istorijskih hotela u Rio de Žaneiru, koji predstavlja pravi dragulj najpoznatije plaže na svetu – Kopakabana. Dizajnirao ga je francuski arhitekta Žozef Gire, a otvoren je 13. avgusta 1923. godine. Ovaj hotel se nalazi u vlasništvu je Belmond Limited. Raspolaže sa 243 sobe, od kojih su 116 luksuzne sobe i 127 apartmana u glavnim i depandansima. Hotel je više puta proglašen za najbolji hotel u Južnoj Americi, uključujući i 2009. godine kada je osvojio World Travel Award.

Koja je istorija ovog neverovatnog hotela? Palatu Kopakabana sagradili su Oktavio Ginle i Fransisko Kastro Silva u periodu od 1919.-1923. godine, na inicijativu predsednika Epitasija Pesoe, koji je želeo da Rio de Žaneiro ima jedan veliki hotel u koji će ugostiti eminentne posetioce koji prisustvuju Međunarodnoj izložbi stogodišnjice nezavisnosti. Savezna vlada je graditeljima odobrila poreske olakšice i dobili su dozvolu za kazino.

Hotel je bio prva velika zgrada na plaži Kopakabana, okrenuta prema Avenidi Atlantica, koju je 1919. godine upravo dogradio inženjer Paulo de Frontin. Francuski arhitekta Žozef Gire je crpio inspiraciju iz dva poznata hotela na francuskoj rivijeri: hotela Negresco u Nici i hotela Carlton u Kanu. Konstrukciju je podigao inženjer Cesar Melo e Cunha.

Hotel je otvoren 13. avgusta 1923. godine, mesecima nakon zatvaranja izložbe, zbog brojnih kašnjenja u izgradnji, uzrokovanih teškoćama u uvozu kararskog mermera i bohemijskog kristala, kao i zbog složenih temeljnih radova koji su zahtevali posebnu dubinu od četrnaest metara, kao i zbog nedostatak moderne tehnologije i iskustva u zemlji za takvu gradnju. Tokom izgradnje ovog hotela bilo je velikih problema sa nasilnom podvodnom vodom koja je 1922. godine uništila Avenidu Atlantica, uzrokujući štetu na donjim spratovima ovog hotela.

Svečanom otvaranju prisustvovala je francuska pevačica, glumica i vedeta Jeanne Florentine Bourgeois, koja je bila poznata pod svojim umetničkim imenom Mistinget. Uprkos tome što ima „najlepše noge na svetu“, zabranjeno joj je da ih pokaže na zabavi. Zbog odloženog otvaranja, predsednik Artur Bernardes pokušao je da oduzme dozvolu za kazino hotela 1924. godine. Posle desetogodišnje pravne bitke, porodica Guinle je dobila slučaj. Hotelski kazino se pokazao od suštinskog značaja za uspeh hotela u narednim decenijama.

Ovaj izuzetni hotel je bio svedok mnogim dešavanjima, a jedno koje se i dan danas pamti je 23. maj 1928. godine, kada je predsednika Vašingtona Luisa (Washington Luís Pereira de Sousa) u ovom hotelu upucala njegova ljubavnica, 28-godišnja italijanska markiza Elvira Viši Maurih. Predsednik Luis je bio hospitalizovan, sa onim što se zvanično tada podelilo u medijima zbog “upale slepog creva”. Četiri dana kasnije, mlada markiza je pronađena mrtva. Iz policijskog izveštaja javnost je mogla zaključiti da je to bilo samoubistvo. Nekoliko godina kasnije, 1934. godine hotel je dodao bazen. Dok je 4 godine kasnije, tačnije 1938. godine svečano je otvorena hotelska „Zlatna soba“, u kojoj je izveo francuski glumac, kabare pevač i zabavljač Moris Ševalije.

U aprilu 1946. godine predsednik Euriko Gaspar Dutra zabranio je kockanje u Brazilu. Kazino je pretvoren u koncertnu dvoranu, a hotel je prošao kroz veliku renovaciju, koju je dizajnirao arhitekta Vladimir Alves de Sous, a renovacija je završena 1949. godine. Pod nadzorom inženjera Cezara Melo e Kunje, renoviranje je povećao kapacitet hotela dodavanjem bočne pergole i zadnjeg aneksa.

Glavni grad Brazila je prenet u Braziliju 1960. godine, a hotel je doživeo neočekivan period opadanja posete gostiju, pošto su ga 1970-ih pretekli moderniji odmarališni hoteli. Ovaj hotel se 1985. godine se suočio sa rušenjem, međutim palata Kopakabana je proglašena kulturnim dobrom, registrovana na saveznom (IPHAN), državnom (INEPAC) i opštinskom (SEDREPAHC) nivou.

Nešto kasnije, 1989. godine porodica Guinle, koju je predstavljao Hoze Eduardo Ginle, prodala je hotel Džejmsu Šervudu, predsedniku Sea Containers-a, londonske brodarske kompanije sa 42% udela u Orient Express Hotels, koja je preuzela upravljanje hotelom. Šervud je renovirao palatu Kopakabana uz velike troškove. Ono što se desilo u skorije vreme je da je 2014. godine Orient Express Hotels je promenio ime u Belmond Limited i hotel je preimenovan u Copacabana Palace, A Belmond Hotel. Belmond je prodat konglomeratu luksuzne robe LVMH 2018. godine.

Uspeo sam da saznam neke zanimljivosti, a to je da su gosti Copacabana Palace Hotela bile poznate ličnosti poput Volt Diznija, Marlen Ditrih, Džindžer Rodžers, Brižit Bardo, Džejn Mensfild, Pol Makartni, Dženis Džoplin, Madone, Mik Džeger, princeza Dajana, Karla Bruni, Hali Beri, Lana Del Rej, Džastin Biber i Majli Sajrus.

Tokom mog boravka u Rio de Žaneiru imao sam izuzetnu čast i zadovoljstvo da boravim u jednom od Penthouse aparatmana koji u potpunosti imaju pogled na okean. Svi koji su upoznati sa uslugom Belmond hotela znaju da njihovi penthouse apartmani predstavljaju pravi krunski dragulj u sfeti hotelijerskog luksuza. Tokom mog boravka od nekoliko dana, uspeo sam da otkrijem kako izgleda vrhunsko uživanje na vrhu jednog od najglamuroznijih letovališta u Rio de Žaneiru. Svaki od apartmana ima privatnu terasu, a enterijer svakog apartmana je ukrašen umetničkim delima i finim francuskim tkaninama u kojima ćete uživati na prvi dodir. Ono što je mene oduševilo je veliko mermerno kupatilo koje ima posebnu kadu i odvojeni tuš.

Šta možete očekivati u Penthouse apartmanu? Ono što će zasigurno ispuniti vaša očekivanja su King size krevet, savršeno dekorisana mermerna kupatila, privatni bazen i terasu za sunčanje, veličina ovih apartmana se kreće od 105 kvadrata i imate uslugu ličnog batlera. Uživajte u nizu luksuznih usluga kada boravite u ovim apartmanima, uključujući pristup ekskluzivnom bazenu na šestom spratu, VIP sadržaje dobrodošlice sa šampanjcem Moet Chandon, kao i dnevni zalazak sunca sa kanapeima i potpuno popunjen bar sa besplatnim bezalkoholnim pićima koji se dopunjuju svakodnevno.

U Copacabana Palace Belmond hotelu možete osetiti pravi noćni život i lepote ukusa kuhinje Kopakabane. Slaveći kosmopolitski Rio, Copacabana Palace ukusi vas uranjaju u živu kulturu Brazila i šire. Probajte autentičnu južnoameričku hranu u Perguli, ili se prepustite pan-azijskim užicima u Mee restoranu sa Michelinovom zvezdicom. Ja sam se odlučio da uživam u italijanskoj gozbi u Ristorante Cipriani koji takođe ima Michelinove zvezdice, ali nisam zaboravio da svojoj brazilskoj avanturi među u Piano Baru sa jednim bezalkoholnim koktelom i moram priznati da je bio izuzetan užitak.

Moram priznati da sam bio oduševljen dubinom i bogatstvom severnoitalijanskih ukusa Ristorante Chipriani koji ponosno nosi Michelinovu zvezdicu od 2019. godine, dok je meni proslavljenog kuvara Nela Kazesea izuzetna mešavina kultura.

U narednom postu pisaću vam o Sao Paulu, uzbudljivom brazilskom gradu za koji mnogi kažu da je grad nebodera. Ono što se definitivno može reći za Sao Paulo je da je to megapolis, najveći grad u Brazilu i Americi, najveći na južnoj hemisferi. Ovaj grad je kulturni, društveni i ekonomski centar modernog Brazila.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog trećeg specijalnog putopisa iz Brazila gde smo uživali u recenziji Copacabana Palace Belmond hotela u seriji putopisa o Brazilu gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Copacabana Palace Belmond Hotela u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Brazila.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), EMBRATUR(Nacionalnoj turističkoj organizaciji Brazila) – Visit Brasil, Copacabana Palace Belmond Hotelu na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične brazilske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru.

Kako se vama dopala ova moja priča o Copacabana Palace Belmond hotelu i predstavljanje dragulja najpoznatije plaže na svetu koji krasi srce ovog neobičnog grada koji nikada ne spava u Južnoj Americi? Da li ste imali priliku do sada da posetite Rio i prelepi Brazil?

Blogerski pozdrav iz Rio de Žaneira,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR(Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Copacabana Palace Belmond Hotel kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Pisma iz Brazila: Karneval u Riu, otkrijte čaroliju najveće predstave na svetu!

Avanture Putovanja April 11, 2025 5 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku današnjeg putopisa gde ću se potruditi da vam dočaram Karneval u Riu, želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz Brazila (Rio de Janeiro i Sao Paulo) i drugih zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postove iz Brazila su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalna turistička organizacija Brazila) – Visit Brasil, Carnaval Experience, kao i brojnim lokalnim partnerima koji će biti naknadno spomenuti.

Karneval u Rio de Žaneiru je najveća zabava otvorenog tipa na svetu koju svake godine poseti nekoliko miliona ljudi širom sveta. To je manifestacija po kojoj je Rio postao prepoznatljiv na svetkom nivou i samim tim karneval svake godine postaje sve bolji zbog mogućnosti većih budžeta koje svake godine škole sambe ulažu u svoje performanse. Verovatno se pitate kako izgleda organizacija ove čuvene zabave na otvorenom?

Carnaval Experience tim je tu da vam omogući da ekskluzivno zavirite iza kulisa organizacije karnevala u Riu! Tokom bogarog desetogodišnjeg iskustva Carnaval Experience tim je usavršio organizovanje posebnih turističkih poseta svim zainteresovanim posetiocima koji žele da osete jedinstveno i autentično iskustvo pogodno za sve uzraste! Carnaval Ekperience tim je došao na ideju da predstavi univerzum Samba škola u Rio de Žaneiru, da omogući svim posetiocima da zavire i osete magiju nastanka predstave kao što je Karneval u Riu, kao i istoriju Sambe i samog karnevala.

Ovo je omogućila nevladina organizacija Pimpolhos da Grande Rio. U partnerstvu sa svojom „matičnom školom“, Academicos do Grande Rio, Carnaval Experience tim otvara vrata karnevalskog razigranog univerzuma da bi šira javnost bila očarana likovima ove prelepe svetske kulturne manifestacije. Pimpolhos da Grande Rio je dečja škola sambe i nevladina organizacija. Njihova misija je da promovišu društvenu integraciju i obrazovanje kroz karneval. Turistički program Carnaval Experience deo je stuba socio-ekonomske održivosti Pimpolhos da Grande Rio i nastaje iz potrebe da se obezbedi kontinuitet društveno-kulturnih projekata.

Carnaval Experience je jedina tura koja vam omogućava da zavirite u bekstejdž karnevala Carioca, najpoznatijeg karnevala na svetu tokom cele godine, ako niste u mogućnosti da posetite karneval. Kada ste u Riu, prosto morate iskusiti Sambu! Ova posebna turistička tura pokazuje umetnost i maštu svih onih koji duboko veruju i ulažu svoju istinsku ljubav i strast u stvaranje magije karnevala i omogućava vam da zavirite iza kulisa najveće predstave na svetu! Omogućite sebi da doživite jedinstveno i autentično iskustvo, istražujući iza kulisa, tajne i upoznate ljude koji rade pripreme za paradu.

Tokom obilaska bićete svedoci procesa kreiranja i proizvodnje plovaka i više od 3.000 kostima za potrebe parade. Obilazak sa vodičem skladišta šampiona karnevala 2022. godine – Samba škole, Grande Rio. Ovaj obilazak nudi izložbu o istoriji sambe i karnevala. Na kraju, ne propustite priliku da se obučete u ekskluzivne paradne kostime, osetite ritam sambe i uživate u ukusnoj caipirinhi koja je tu da vam poželi dobrodošlicu.

Šta možete očekivati od ove Carnaval Experience ture:

Obilazak sa vodičem skladišta Academicos da Grande Rio – jedne od glavnih škola sambe (30 min).
Predavanje u izložbenoj sobi: saznaćete malo o istoriji sambe i karnevalskih parada (20 min).
Zabava: maskiranje u kostime sa prethodnih parada i fotografisanje (20 min).
Ukus sambe: Caipirinha dobrodošlica (10 min).
Mali Čas sambe sa jednom od njihovih plesačica! (10 min).

Da li ste se nekad zapitali kako funkcioniše kalendar priprema za Karneval u Riu? Da li znate kako to izgleda iza kulisa? Nakon što sam završio malu školu karnevala sa Carnaval Experience timom, pokušaću da vam objasnim korak po korak proces idejnog kreiranja, kao i same organizacije ovog svetskog spektakla!

Svi ljubitelji ove svetske senzacije zvana Karneval u Riu znaju da se ova parada održava svake godine u februaru ili martu na Sambadromu Markiz de Sapukai u Rio de Žaneiru. Mnogi ljudi iz Evrope misle da se Karneval sa prelepim kostitima održava na ulicama Rio de Žaneira, to je bilo nekada davno, ali danas sve glavne aktivnosti karnevala i predstavljanje školi sambe se održava isključivo na Sambadromu. Ono što morate znati je činjenica da su Brazilci izuzetno ponosni na ovu manifestaciju i da to za njih nije samo manifestacija već stil života. Karneval u Riu predstavlja pravu eksploziju emocija, boja, sjaja i radosti! Ono što mnogi ne znaju je da priprema produkcije za najveću predstavu na zemaljskoj kugli traje tokom cele godine. Priprema za naredni Karneval počinje odmah nakon završenog Karnevala i to izgleda otprilike ovako:

MART

Odmah nakon poslednje održane parade, škole sambe procenjuju šta je funkcionisalo i šta treba promeniti za naredni Karneval. Pored toga, počinje rad na demontaži plovaka i drugih korišćenih materijala sa poslednjeg karnevala. Škole sambe u ovom periodu takođe definišu šta će se koristit, a šta neće tokom sledećeg Karnevala. Materijali za reciklažu i prodaju se odvajaju.

APRIL i MAJ

Tokom ovog perioda izabrana je radnja sledećeg karnevala i škole sambe ponovo počinju proces planiranja karnevala. Ukratko, radnja karnevala se sastoji od priče i teme.

JUN

Škole već imaju idejno spremne, skicirane i nacrtane kostime i alegorije.

JUL, AVGUST i SEPTEMBAR

Tokom ovog perioda škole već imaju napravljene uzorke (probne verzije) kostima i plovaka (paradna kola). Tokom ovog perioda već se može videti kako se sledeći karneval polako oblikuje i dobija svoju novu formu. Ako u ovom periodu posećujete školu sambe sa Carnaval Experience timom, možete videti tajne i iznenađenja Samba škola. Samo bih vas zamolio da imate na umu da ne slikate plovake.

OKTOBAR

Početak karnevaleske groznica u punom jeku: bira se i snima zvaničnik sambe zapleta. Eseji Počinju i odvijaju se u školama sambi, kao i na ulici. U njima učestvuju članovi zajednice koji će paradirati: morate imati temu sambe na vrhu jezika, biti voljni, uzbuđeni i imati puno ljubavi prema udruženjima!

NOVEMBAR

Početak reprodukcije kostima i skulptura, kao i slikanja fantazija i alegorija.

DECEMBAR

Proizvodnja kostima počinje sa naglaskom posebno na one koji će se nalaziti na vrhu plovaka i veoma su luksuzni, raskošni i posebni.

JANUAR i FEBRUAR

Ovo su dva najintezinija meseca tokom organizacije karnevala zbog produkcijskog rada i brojnih proba koje su u punom jeku. A potom i dolazi vreme početka parade!

Konačno, nakon svih ovih napora i ove izuzetne posvećenosti, škole sambe mogu da odahnu, bar na trenutak. Osećaj dužnosti je ispunjen!

Ovaj festival koji se održava svake godine pre posta, smatra se najvećom proslavom karnevala na svetu, sa preko dva miliona ljudi dnevno na ulicama grada. Prvi karnevalski festival u Riju održan je 1723. godine.

Tipična karnevalska parada u Riju ispunjena je zabavama, plovcima i ukrasima iz brojnih škola sambe koje se nalaze u Riju (približno više od 200, podeljenih u pet liga/divizija). Škola sambe je sastavljena od saradnje lokalnih suseda koji žele zajedno da prisustvuju karnevalu, sa nekom vrstom regionalnog, geografskog i zajedničkog porekla.

Postoji poseban red koji svaka škola mora da ispoštuje prilikom prijavljivanja na paradu. Svaka škola počinje sa “comissao de frente” (što znači “Frontna komisija”), to je grupa ljudi iz škole koja se prva pojavljuje. Sastavljen od deset do petnaest ljudi, comissao de frente predstavlja školu i postavlja raspoloženje i stil njihove prezentacije. Ovi ljudi su koreografisali plesove u složenim kostimima koji obično pričaju kratku priču. Nakon “comissao de frente” je prvi plutajući u školi sambe, nazvan “abre-alas” (“Otvaranje krila”). Slede Mestre-sala i Porta-Bandeira („Majstor ceremonije i zastavonoša“), sa jednim do četiri para, jednim aktivnim i tri rezervna, da predvode igrače, među kojima su veterani stare garde i „ala das baianas“, sa baterijom bubnjeva na zadnjem delu, a ponekad i duvačkom sekcijom i gitarama. Ova duvačka sekcija uključena je početkom 20. veka kao deo raznovrsnijeg muzičkog ansambla koji je počeo da se nudi u to vreme.

Kako je nastao Karneval u Riu? Poreklo proslave karnevala u Riju datira iz 16. i 17. veka. Karneval su u Brazil doneli portugalski kolonizatori između 16. i 17. veka, manifestujući se u početku kroz ‘Entrudo’, popularni festival na kome su javne igre i bezbrižno ruganje divljali ulicama. Vremenom, festival je dobio i druge načine ispoljavanja, kao što je upotreba maski i kostima. O Molekue od Lime Bareta, prikazuje pojavu kostima koji je prvobitno korišćen na karnevalu, tragajući do evropskih kulturnih korena. Kostimi su simbolični političkim i kulturnim temama tog vremena, koje su potom integrisane u karneval. Popularizaciji zabave među siromašnima doprinela je i pojava karnevalskih društava koje je stvarala monarhijska elita.

Godine 1840. održan je prvi maskenbal u Riju, a polka i valcer su bili u centru pažnje. Kasnije, početkom 20. veka, ritmove Sambe i Batucade koji su klasično povezani sa karnevalom u Riju uveli su Afro-Brazilci i Pardosi, prilagođavanjem različitih kulturnih inputa za stvaranje novog muzičkog žanra. Tokom ovog perioda, Karneval je preuzeo svoju poziciju najvećeg popularnog festivala u Brazilu.

Tokom 1920-ih i 1930-ih u Riju, škole sambe su počele da postaju popularne kao način da blokovi povećaju svoj legitimitet i spreče policijsko ugnjetavanje. Crnce u to vreme policija je često pritiskala zbog bilo kakvih uličnih karnevalskih aktivnosti zbog pokušaja grada da u to vreme postane prestonica evropskog stila.

Karnevala nije bilo u periodu od 1915. do 1918. godine, zbog Prvog svetskog rata, kao i tokom perioda 1940–1945. zbog Drugog svetskog rata. Ova manifestacija je još jednom je otkazana uz stroga upozorenja protiv tajnih proslava 2021. godine zbog pandemije COVID-19 u Brazilu i odložen je 2022. godine iz sličnih razloga. Karneval se vratio na velika vrata 2023. godine.

Ranije postojeće tradicije ‘Entrudosa’ i drugih popularnih svečanosti kao što su ‘rančevi’ i ‘Kordao karnavalesko’ koje datiraju iz Carstva na kraju će biti kombinovane u karnevalske blokove do 1920-ih i evoluirati u svoj konačni oblik – škole sambe u Riu.

Estacio de Sa, zajedno sa Portelom i Estacao Primeira de Mangueira, prvi put su paradirali u gradu 1929. godine. Sva tri su bila nekadašnja karnevalska bloka koji su se transformisali u škole sa stručnim osobljem i gradskom podrškom. Nešto kasnije, 1930. godine u gradu je već radilo sedam škola. Sa radovima u Avenida Presidente Vargas, parada se preselila tamo, a od 1942. do 1945. godine parada je održana u Sao Januariu.

Od 1952. godine privremeni štandovi za publiku su se sastavljali godišnje, a 1961. godine debitovale su plaćene karte kako bi se iskoristio rastući međunarodni i nacionalni interes i sve veći dolazak turista. 1974. godine, zbog radova metroa, parada je održana na Avenidi predsednika Antonija Karlosa, odakle je takođe prvi put emitovana na televiziji u boji. 1978. parada je prebačena na Aveniju Markiza de Sapukaja – Sambadrom, gde je ostala do danas. Godine 1983. tadašnji guverner Leonel Brizola naručio je arhitektu Oskaru Nimajeru projekat stalnog lokalnog stadiona za parade u tom istom prostoru, jer su do tada tribine i dalje bile privremene i samo su se sklapale i rasklapale za taj događaj.

Sa povećanjem broja škola koje su učestvovale, što je paradu učinilo dužom i zamornom za javnost, 1984. parada je podeljena u dva datuma i kategorije: petak uveče na subotu ujutru za niže škole i od nedelje uveče do ponedeljka ujutru za glavne škole, uključujući i one prepoznatljivije. Te godine najavljena je i škola „superšampiona” nakon defilea prvaka koji je održan sledeće subote, koji su do tada nagrađivani za najbolje rezultate prethodnih takmičarskih večeri. Pošto se ova praksa više nikada nije ponovila, Mangueira ostaje jedina škola sambe koja je ikada dobila titulu i dostojanstvo „superšampiona“ godišnje manifestacije. Portela je škola sambe koja ima najveći broj šampionata.

Škole Specijalne grupe pod LIESA-om paradiraju dva dana (nedelja i ponedeljak), dok škole A serije defiluju u petak i subotu pod LIERJ-om, koja takođe ima B seriju, koja defiluje u Veliki utorak. Obe organizacije su bile pod zastavom AESCRJ-a pre nego što je izgubila organizaciona prava, što je takođe omogućilo osnivanje novih organizacija kao što su LIESB i Samba e Nosso za odeljenja nižeg nivoa. Škola šampiona Zlatne divizije (Serija A), koja direktno napreduje kao učesnik u Specijalnoj grupi za karnevalske parade sledeće godine, traju u karnevalski ponedeljak, dok šampion Specijalne grupe parade još jednom u subotu posle Pepelnice.

Od 2018. godine, LIESB je predao upravljanje E serijom i njenim školama ACAS-u, koji je sada upravlja kao organizacija na nivou početnika za škole sambe, 2020. godine C serija (Srebrni odsek) je potpala pod novu organizaciju, LIVRES, sa LIESB-om koji upravlja odeljenjima iznad i ispod nje.

Pošto se glavna parada održava na Sambadromu Markiz de Sapukai, a balovi u palati i plaži Kopakabana, mnogi učesnici karnevala su na drugim lokacijama. Ulični festivali su veoma česti tokom karnevala i veoma su naseljeni lokalnim stanovništvom. Elegancija i ekstravagancija obično ostaju iza, ali muzika i ples su i dalje izuzetno česti. Svako može da učestvuje na uličnim festivalima. Bande su veoma dobro upoznate sa uličnim karnevalom, posebno zato što nije potrebno ništa da se pridružite zabavi osim da uskočite. Jedna od najpoznatijih grupa u Riju je Banda de Ipanema. Banda de Ipanema je prvi put nastala 1965. godine i poznata je kao najnepošteniji ulični bend u Riu.

Rio de Žaneiro je “potopljen”, gotovo “nevidljiv” i to se punim intenzitetom pojavljuje tokom karnevala. Iako je to jasno uočeno tek tokom karnevala, ovaj grad je okupiran (posebno u centralnom delu) u velikoj meri glumcima koji na različitim lokacijama igraju, pevaju i plešu, dajući novi smisao svom svakodnevnom životu i svom odnosu sa javnim prostorima grada. Uključeni u svaki aspekt karnevala u Riju su ples i muzika. Najpoznatiji ples na brazilskom karnevalu je samba. Samba ostaje popularan ples ne samo na karnevalu, već i u getima izvan glavnih gradova. Ova sela održavaju živim istorijski aspekt igre bez uticaja zapadnih kultura.

Muzika je još jedan važan deo svih aspekata karnevala. Kako navodi Samba City, „Instrumenti za karneval sambe su važan deo Brazila i karnevala u Rio de Žaneiru, odašiljujući neodoljive ritmove i ritmove koji publiku eksplodiraju na živopisnom festivalu fantazije plesne revolucije!“ Samba koja se nalazi u Riju je Batucanada. „Rađena je iz ritmičke potrebe da vam omogućava da pevate, igrate i paradirate u isto vreme.“ Zbog toga se stil batukada nalazi na većini svih uličnih karnevala u Riju.

Ulične parade, blokovi i bande održavaju se širom grada Rija tokom karnevala, najpoznatije i najveće karnevalske proslave na svetu. Može se desiti više od 300 banda u bilo kom trenutku. Dok se najveća ulična zabava održava ispred Sambadroma, najveći organizovani ulični ples se obično nalazi na trgu Cinelandija u centru Rija. Za vreme Karnevala 2012. godine, više od 2 miliona veseljaka izašlo je na ulice Rio de Žaneira da bi učestvovalo u bloku Cordao da Bola Preta. Prema procenama policije, više od 5 miliona ljudi prisustvovalo je bloku tokom karnevala u Riju 2012. godine i nije zabeležen nijedan zločin.

Kada je Sambadrom izgrađen 1984. godine, imao je nuspojavu odvođenja uličnih parada iz centra grada u specifičan prostor za performanse sa ulaznicama. Neke škole sambe su od tada motivisane planom koji se fokusira na vraćanje javnog prostora i korišćenje karnevalske tradicije za zauzimanje ulica paradama ili blokovima. Mnogi od njih predstavljaju lokalnu zajednicu ovog područja, ali su otvoreni za sve.

Nekoliko uličnih karnevalskih blokova u Riju koji održavaju žurke su povezani sa Federacijom karnevalskih blokova u državi Rio de Žaneiro (FBCERJ), osnovanom 1965. godine.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog drugog specijalnog putopisa o Karnevalu u Riu u seriji putopisa o Brazilu gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Carnaval Experience, Copacabana Palace Belmond Hotel u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Brazila.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalnoj turističkoj organizaciji Brazila) – Visit Brasil, Carnaval Experience na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične brazilske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru.

Kako se vama dopala ova moja priča o Karnevalu u Riu de Žaneiru i predstavljanje brazilskog centra zabave i hedonizma koji krasi srce ove neobične zemlje u Južnoj Americi? Da li ste imali priliku do sada da posetite Rio i prelepi Brazil?

Blogerski pozdrav iz Rio de Žaneira,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR(Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Carnaval Experience, Copacabana Palace Belmond Hotel kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Pisma iz Brazila: Rio De Janeiro, čudesan grad zabave i hedonizma…

Avanture Putovanja April 4, 2025 7 Comments

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. April, kao i naredni meseci će biti posvećeni jednom neobičnom kontinentu – Južna Amerika, prikazaću vam zemlje koje sam imao prilike da posetim i uveren sam da ćete uživati i poželeti da svoj odmor provedete u nekoj od destinacija. Na samom početku želeo bih da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija – UN Tourism), lokalnim ministarstvima turizma, nacionalnim organizacijama, kao i drugim partnerima koji su nesebično podržali moju avanturu u Južnoj Americi. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi iz Brazila (Rio de Janeiro i Sao Paulo) i drugih zemalja, kao i brojne modne priče koje ćete imati priliku čitati tokom ovog serijala postova, a iskreno se nadam da ćete uživati u novoj avanturi.

Postove iz Brazila su nastali uz nesebičnu pomoć Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalna turistička organizacija Brazila) – Visit Brasil, kao i brojnim lokalnim partnerima koji će biti naknadno spomenuti.

Svetska turistička organizacija Ujedinjenih nacija ili Tourism UN (ranije UNWTO) je specijalizovana agencija Ujedinjenih nacija koja promoviše odgovoran, održiv i univerzalno dostupan turizam. Sedište ove organizacije je u Madridu. Pored centrale u Španiji, postoje i pomoćne ostale kancelarije koje uključuju: Regionalnu kancelariju za podršku za Aziju i Pacifik u Nari, Japan i Regionalnu kancelariju za Bliski istok u Rijadu, Saudijska Arabija.

Tourism UN služi kao globalni forum za turističku politiku i izvor turističkog istraživanja i znanja. Podstiče turističku konkurentnost, inovacije, obrazovanje, investicije i digitalnu transformaciju. Organizacija se takođe fokusira na etiku, kulturu i društvenu odgovornost u vezi sa turizmom, pruža tehničku saradnju i uključuje Turističku akademiju UN i statistički rad. Ovo studijsko – medijsko putovanje je organizovano u sklopu projekta istraživanja i investicija u luksuzni turizam u Južnoj Americi. Tako da ću vam u narednom periodu bliže prikazati turistički razvoj i potencijal Južne Amerike.

Prva zemlja koju sam posetio na ovom putovanju je Federativna Republika Brazil koja je ujedno najveća i najistočnija država u Južnoj Americi. To je peta po veličini zemlja na svetu po površini i sedma po broju stanovnika sa preko 212 miliona ljudi. Država je federacija koja se sastoji od 26 država i federalnog okruga, u kojem se nalazi glavni grad Brazilija. Njegov najnaseljeniji grad je Sao Paulo, a nakon njeha Rio de Žaneiro koji imate priliku danas da vidite. Brazil ima najviše govornika portugalskog na svetu i jedina je država u Americi u kojoj je portugalski zvanični jezik.

Omeđen Atlantskim okeanom na istoku, Brazil ima obalu dužine od 7.491 kilometar. Pokrivajući otprilike polovinu kopnene površine Južne Amerike, graniči se sa svim drugim zemljama i teritorijama na kontinentu osim Ekvadora i Čilea. Brazil obuhvata širok spektar tropskih i suptropskih pejzaža, kao i močvare, savane, visoravni i niske planine. Sadrži veći deo sliva Amazona, uključujući najveći rečni sistem na svetu i najobimniju netaknutu tropsku šumu. Brazil ima raznovrsne divlje životinje, razne ekološke sisteme i obimne prirodne resurse koji obuhvataju brojna zaštićena staništa. Zemlja je na prvom mestu među 17 megaraznovrsnih zemalja, sa njenom prirodnom baštinom koja je predmet značajnog globalnog interesovanja, jer degradacija životne sredine kroz procese kao što je krčenje šuma, direktno utiče na globalna pitanja kao što su klimatske promene i gubitak biodiverziteta.

Rio de Žaneiro ili skraćeno Rio je glavni grad države Rio de Žaneiro. To je drugi grad po broju stanovnika u Brazilu, posle Sao Paula) i šesti grad po broju stanovnika u Americi.

Osnovan 1565. godine od strane Portugalaca, grad je u početku bio sedište Kapetanije Rio de Žaneira, domena portugalskog carstva. Kasnije, 1763. godine postao je glavni grad države Brazil, države Portugalske imperije. Nedugo zatim, 1808. godine, kada se portugalski kraljevski dvor preselio u Brazil, Rio de Žaneiro je postao sedište dvora portugalske kraljice Marije I. Ona je kasnije, pod vođstvom svog sina, princa regenta Jovana VI od Portugala, podigla Brazil do dostojanstva kraljevstva, u okviru Ujedinjenog Kraljevstva Portugala, Brazila i Algarvea. Rio je ostao glavni grad plurikontinentalne monarhije sve do 1822. godine, kada je počeo Brazilski rat za nezavisnost. Ovo je jedan od retkih slučajeva u istoriji da je glavni grad kolonizujuće zemlje zvanično prebačen u grad u jednoj od njenih kolonija. Rio de Žaneiro je kasnije služio kao prestonica nezavisne monarhije, Carstva Brazila, do 1889. godine, a zatim prestonica republikanskog Brazila do 1960. godine kada je prestonica prebačena u Braziliju.

Rio de Žaneiro ima drugi najveći opštinski BDP u zemlji i 30. po veličini u svetu. U gradu se nalazi sedište brazilskih naftnih, rudarskih i telekomunikacionih kompanija, uključujući dve velike korporacije u zemlji, Petrobras i Vale, i najveći telemedijski konglomerat Latinske Amerike, Grupo Globo. Dom mnogih univerziteta i instituta, drugi je po veličini centar za istraživanje i razvoj u Brazilu, koji čini 17 procenata nacionalnog naučnog rezultata. Uprkos visokoj percepciji kriminala, ovaj grad zapravo ima nižu učestalost kriminala od većine glavnih gradova Brazila.

Rio de Žaneiro je jedan od najposećenijih gradova na južnoj hemisferi i poznat je po prirodnom okruženju, karnevalu, sambi, bosa nova i balneario plažama kao što su Bara da Tižuka, Kopakabana, Ipanema i Leblon. Pored plaža, znamenitosti uključuju džinovsku statuu Hrista Iskupitelja na vrhu planine Korkovado, koja je nazvana jednim od novih sedam svetskih čuda; Planina Glava Šećera sa svojom žičarom; Sambodromo (Sambadrome) stalna paradna avenija sa tribinama koja se koristi tokom karnevala i stadion Marakana, jedan od najvećih fudbalskih stadiona na svetu.

Rio de Žaneiro je bio domaćin Letnjih olimpijskih igara 2016. godine, kao i Letnjih paraolimpijskih igara 2016. godine, što je grad učinilo prvim gradom u Južnoj Americi i portugalskom govornom području koji je ikada bio domaćin ovih događaja, a treći put kada su Olimpijske igre održane u gradu na južnoj hemisferi. Na stadionu Marakana održano je finale FIFA Svetskih prvenstava 1950. godine i 2014. godine, FIFA Kupa konfederacija 2013. godine i KSV Panameričkih igara. Grad je bio domaćin samita G20 2024. godine, a biće domaćin FIFA Svetskog prvenstva za žene 2027. godine.

Šta posetiti u Rio de Žaneiru? Najpoznatija turistička atrakcija u Riu je Hristos Spasitelj (portugalski: Cristo Redentor). Ovo je art deko statua Isusa u Rio de Žaneiru, koju je napravio francusko-poljski vajar Paul Landovski, a izgradio brazilski inženjer Alber Silva, Francuski inženjer Kastakootejšn. Rumunski vajar Gheorghe Leonida je izvajao lice. Izgrađena između 1922. i 1931. godine, statua je visoka 30 metara, isključujući postolje od 8 metara. Ruke se protežu 28 metara u širinu. Izrađen je od armiranog betona i sapunice. Hristos Iskupitelj se znatno razlikuje od prvobitnog dizajna, jer je prvobitni plan bio veliki Hrist sa globusom u jednoj ruci i krstom u drugoj. Iako su organizatori projekta prvobitno prihvatili dizajn, on je kasnije promenjen u današnju statuu, sa raširenim rukama.

Statua je teška 635 metričkih tona i nalazi se na vrhu planine Korkovado od 700 metara u Nacionalnom parku Tižuka sa pogledom na grad. Ova statua je najveća skulptura u stilu Art Deco na svetu. Simbol hrišćanstva širom sveta, statua je takođe postala kulturna ikona i Rio de Žaneira i Brazila i proglašena je za jedno od novih 7 svetskih čuda.

Sa vrha planine Korkovado se pruža jedan od najlepših pogleda, te možete uživati u lepotama Rio de Žaneira i provesti kvalitetno vreme na ovom poznatom vidikovcu. Imajte u vidu da je ova turistička atrakcija najposećenija, tako da uvek vlada gužva, ali to vas neće omesti da napravite lepu sliku za pamćenje. Jedini trošak koji imate je karta za žičaru koja vodi direktno do statue.

Escadaria Selaron, lokalno poznata kao „Lapa Stepenice“ (Escadaria da Lapa) jer se nalazi u naselju „Lapa“ je skup svetski poznatih stepenica u Rio de Žaneiru. Ove stepenice su delo čileanskog umetnika Horhea Selarona koji je to uradio u znak zahvalnosti brazilskom narodu, što su ga lepo prihvatili. Pre skoro više od 30 godina, tačnije 1990. godine, gospodin Selaron je počeo da renovira oronule stepenice koje su išle duž prednjeg dela njegove kuće.

U početku su mu se komšije rugale zbog izbora boja dok je stepenice pokrivao fragmentima plavih, zelenih i žutih pločica, boje koje se nalaze na brazilskoj zastavi. Sve je počelo kao hobi i zbog njegove velike ljubavi prema umetnosti i slikarstvu, ali je ubrzo ovaj poduhvat postao prava opsesija. Tokom renoviranja stepenica, gospodin Selaron je ostajao bez novca, pa je stalno prodavao svoje slike da bi finansirao svoj rad. Bio je to dug i iscrpljujući posao, ali je dovršio svoju ideju, da bi na kraju prekrio ceo niz stepenica u pločicama, keramici i ogledalima.

Prolazeći od ulice Joakuim Silva i ulice Pinto Martins, zvanično poznate kao ulica Manuel Carneiro, stepenice se prostiru kroz četvrti Lapa i Santa Teresa u Rio de Žaneiru. Postoji 215 stepenica dužine 125 metara koje su prekrivene u preko 2000 pločica prikupljenih iz preko 60 zemalja širom sveta. Tek što je jedan deo stepenica bio “završen”, gospodin Selaron je počeo da radi na drugom delu, neprestano ga menjajući tako da je to umetničko delo koje se stalno razvija. Gospodin Selaron je delo smatrao „nikad završenim“ i tvrdio je da će „ovaj ludi i jedinstveni san završiti tek na dan njegove smrti“.

Prvobitno, pločice za radove su sakupljane sa raznih gradilišta i gomila urbanog otpada pronađenog na ulicama grada, ali kasnije većinu pločica su donirali posetioci iz celog sveta. Od preko 2000 pločica, 300 ih je ručno oslikao Selaron na kojima je prikazana trudna Afrikanka. Mnogi su se pitali zašto je upravo baš ona muza za njegov rad i jednom prilikom je izjavio da je to jedan njegov problem iz prošlosti, ne postoji više informacija o njegovom radu.

Mnogi radoznali prolaznici i turisti su se tokom dana divili ovom kreativnom poduhvatu umetnika Selarona, dok je tokom noćnih sati čuvao stepenice od pijanica i nesebično primao komplimente za svoj rad. On je zaista voleo te stepenice ispred njegove kuće jer su bile njegov dom. U bilo koje doba dana mogli ste zateći gospodina Selarona kako vredno radi, ulepšavajući ovaj siromašni deo grada. Postoje mnoge legende o njegovoj smrti, neko kaže da ga je ubio njegov pomoćnik mladi dečko koji mu se pridružio u radu na stepenicama, dok neki kažu da ga je ubila pijanica i da su pronađeni brojni tragovi opekotina po njegovom telu. Telo ovog umetnika je pronađeno 10. januara 2013. godine na stepenicama u ranim jutarnjim satima.

Selaron stepenice su danas postale druga najposećenija turistička atrakcija u Rio de Žaneiru i toplo vam savetujem da odete tamo i uživate u lepoti boja i neobične ulične umetnosti.

U neposrednoj blizini stepenica nalazi se Mitropolitska katedrala Svetog Sebastijana, poznatija kao Metropolitanska katedrala Rio de Žaneira ili kao Katedrala Svetog Sebastijana od Rio de Janeiro de Žaneiro. Ovaj verski objekat je katedrala Katoličke crkve i sedište nadbiskupije Sao Sebastijana. U katedrali se nalazi katedrala nadbiskupa grada Rio de Žaneira. Crkva je posvećena Svetom Sebastijanu, zaštitniku Rio de Žaneira.

Katedralu je dizajnirao Edgar de Oliveira da Fonseka u modernom stilu zasnovanom na stilu piramida u Majanskoj arhitekturi. Sadašnja katedrala izgrađena je između 1964. i 1979. godine i zamenjena je kao sedište Arhiepiskopije. Niz crkava koje su služile kao katedrale od 1676. godine, a najnovija i najznačajnija od njih je Crkva Gospe od Karmela sa Drevne stolice, sada poznata kao Stara katedrala, izgrađena u 18. veku, a koja je proglašena katedralom u Riju početkom 19. veka.

Nova katedrala, kako je ponekad nazivaju, nalazi se u centru grada. Konusnog oblika i unutrašnjeg prečnika od 96 metara i spoljašnjeg prečnika 106 metara i ukupne visine od 75 metara. Unutrašnjost ima površinu od 8.000 kvadratnih metara i dovoljno 5.000 sedišta, dok ima kapacitet za stajanje osobe od 20.000 ljudi. Četiri pravolinijska vitražna prozora katedrale lebde 64 metra od poda do plafona.

Sledeća preporuka je Botanička bašta Rio de Žaneira ili Jardim Botanico nalazi se u okrugu Jardim Botanico u južnoj zoni Rio de Žaneira. Botanička bašta pokazuje raznolikost brazilske i strane flore. Postoji oko 6.500 vrsta (neke ugrožene) koje su raspoređene na površini od 54 hektara od ukupnih 130 hektara, kao i brojnim staklenicima. U bašti se nalaze i spomenici od istorijskog, umetničkog i arheološkog značaja. Postoji važan istraživački centar, koji uključuje najkompletniju biblioteku u zemlji specijalizovanu za botaniku sa preko 32.000 tomova.

Osnovao je 1808. godine portugalski kralj Jovan VI. Prvobitno namenjena za aklimatizaciju začina poput muškatnog oraščića, bibera i cimeta uvezenih iz Zapadne Indije, bašta je otvorena za javnost 1822. godine. Park od 140 hektara od ukupnih 350 hektara leži u podnožju planine Korkovado, daleko ispod desnog kraka statue Hrista Iskupitelja i sadrži više od 6.000 različitih vrsta tropskih i suptropskih biljaka i drveća, uključujući 900 vrsta palmi. Linija od 750 metara od 134 palme formira Aveniju kraljevskih palmi koja vodi od ulaza u bašte. Sve ove palme potiču od jednog drveta, Palma Mater, odavno uništenog gromom. Samo oko 40% parka je kultivisano, a ostatak je Atlantska šuma koja se uzdiže uz obronke Korkovada. Park je zaštićen od strane Patrimonio Historico e Artistico Nacional, a UNESCO ga je proglasio rezervatom biosfere 1992. godine.

Botanička bašta ima važan istraživački institut, koji razvija širok spektar botaničkih studija u Brazilu. Institut ima taksonomiste koji su specijalizovani za identifikaciju i konzervaciju neotropske flore. U vrtovima se nalaze kolekcije koje uključuju bromelije, orhideje, biljke mesožderke i kaktuse. To uključuje najveću brazilsku botaničku biblioteku i kolekcije suvog voća, retkih brazilskih biljaka i mnogo fotografija. Oslikana fontana muza od livenog gvožđa napravljena je u Derbiju u Velikoj Britaniji i do 1895. bila je smeštena u vili Henrikea Lagea na Largo da Lapa, kao deo pejzažnog uređenja engleskog slikara Džona Tidala.

Park sadrži 140 vrsta ptica, od kojih su se mnoge navikle na ljude i samim tim ih je mnogo lakše posmatrati nego u divljini. Tu spadaju tukan sa kanalskim kljunom, guan sa zarđalim ivicama i ugroženi endemični belovrati jastreb. Majmuni kapucini i marmozeti sa čupavim ušima takođe se često viđaju u botaničkoj bašti. Karakteristike interesovanja uključuju staru fabriku baruta, Viktorijine ljiljane u jezeru Lago Frei Leandro, Japanski vrt i mnoge skulpture i fontane.

Ovde možete provesti mirno i ugodno popodne jer je ovo oaza prirode i mira, a pritom ćete se malo i rashladiti pošto su temperature u Riu ponekad poprilično visoke.

U neposrednoj blizini Botaničke bašte, nalazi se Park Lage (Parque Henrique Lage) je javni park koji se nalazi u naselju Jardim Botanico u podnožju Korkovada, na čijem vrhu se nalazi Hristos Iskupitelj. Zemlja je ranije bila rezidencija industrijalca Henrikea Lagea i njegove supruge, pevačice Gabrielle Besanzoni. Tokom 1920-ih, Lage je preuredio vilu od strane italijanskog arhitekte Maria Vodreta, sa unutrašnjim slikama Salvadora Pajolsa Sabatea.

Nacionalni institut za istorijsko i umetničko nasleđe (IPHAN) uvrstio je Parkue Lage 14. juna 1957. godine kao istorijsko i kulturno nasleđe grada Rio de Žaneira. Šezdesetih godina prošlog veka zemljište je postalo javni park, sa stazama za šetnju kroz suptropsku šumu. Escola de Artes Visuais do Parkue Lage (Škola vizuelnih umetnosti Parkue Lage) i kafić otvoren za javnost rade iz bivše vile.

Vila je korišćena kao ugostiteljska kuća britanskog olimpijskog tima i posebno je predstavljena u muzičkom spotu iz 2003. godine za singl Snup Doga “Beautiful”.

Kraljevska čitaonica (The Royal Portuguese Cabinet of Reading) je biblioteka i kulturna institucija luzofona, nalazi se u ulici Luis de Kamoes, u centru grada Rio de Žaneira. Uvršten je na listu Državnog zavoda za kulturno nasleđe. Izabran za četvrtu najlepšu biblioteku na svetu od strane magazina TIME, Kabinet ima najveću kolekciju portugalske literature van Portugala.

Ovu instituciju je 1837. godine osnovala grupa od četrdeset troje portugalskih imigranta, političkih izbeglica, kako bi promovisala kulturu među portugalskom zajednicom u tadašnjoj prestonici Carstva Brazila. Bilo je to prvo udruženje ove zajednice u gradu.

Zgrada sadašnjeg sedišta, koju je projektovao portugalski arhitekta Rafael da Silva e Kastro, podignuta je između 1880. i 1887. godine u neomanuelinskom stilu. Ovaj arhitektonski stil evocira bujni gotičko-renesansni stil koji je bio na snazi u vreme portugalskih otkrića, nazvan Manuelin u Portugalu jer se poklopio sa vladavinom kralja Manuela (1495–1521).

Imperator Pedro II (1831–1889) položio je kamen temeljac zgrade 10. juna 1880. godine, a njegova ćerka Izabela, carska princeza od Brazila, zajedno sa svojim mužem, princom Gastonom, grofom od Eu, otvorila ga je 10. septembra 1887. godine.

Rio de Žaneiro je primarna brazilska turistička atrakcija i letovalište. Prima najviše posetilaca godišnje od bilo kog grada u Južnoj Americi sa preko 3 miliona međunarodnih turista godišnje.

Atrakcije u gradu uključuju oko 80 kilometara plaža, planine Korkovado i Glava šećera, kao i stadion Marakana. Rio de Žaneiro je međunarodno središte veoma aktivnog i raznolikog noćnog života sa barovima, plesnim barovima i noćnim klubovima koji ostaju otvoreni daleko iza ponoći. Grad je važna globalna LGBT destinacija, sa milion LGBT turista koji posećuju svake godine.

Plaža Kopakabana, koja se nalazi na obali Atlantika, proteže se od Posto Dois (stražarski toranj za spasavanje dva) do Posto Seis (stražarski toranj za spasavanje šest). Leme je u Posto Um-u (kula za spasavanje jedan). Postoje istorijske tvrđave na oba kraja plaže Kopakabana, Tvrđava Kopakabana, izgrađena 1914. godine, nalazi se na južnom kraju od strane Posto Seis i Fort Dukue de Cakias, izgrađena 1779. godine, na severnom kraju. U okolini se nalaze mnogi hoteli, restorani, barovi, noćni klubovi i stambene zgrade. Nedeljom i praznicima, jedna strana Avenide Atlantica je zatvorena za automobile, što stanovnicima i turistima daje više prostora za aktivnosti duž plaže.

Plaža Kopakabana je domaćin milionima gostiju tokom godišnjih proslava Nove godine, a prva tri izdanja turnira bila je zvanično mesto FIFA Svetskog prvenstva u fudbalu na pesku.

Sada dolazimo do najpoznatijeg dešavanja i najposećenije turističke atrakcije – Karneval u Rio de Žaneiru. Ovaj festival koji se održava svake godine pre posta, smatra se najvećom proslavom karnevala na svetu, sa preko dva miliona ljudi dnevno na ulicama grada. Prvi karnevalski festival u Riju održan je 1723. godine.

U narednom postu pisaću vam o Copacabana Palace hotelu, koji je predstavnik klasičnog brazilskog luksuza koji se nalazi u osvežavajućem prirodnom okruženju. Ovaj izuzetni Belmond hotel vam omogućava da se opustite u srcu Rio de Žaneira, koji biste trebali razmotriti, ako se odlučite da posetite Rio de Žaneiro, najšareniji biser Južnog Altlanskog Okeana. Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog prvog specijalnog putopisa u seriji putopisa o Brazilu gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje u Južnoj Americi. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Copacabana Palace Belmond Hotel u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu lokalne kulture i lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Brazila.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa brojim kompanijama i privrednicima u sektoru turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Svetskoj turističkoj organizaciji (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalnoj turističkoj organizaciji Brazila) – Visit Brasil na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične brazilske kulture i osetim lepote svakodnevnog života u Rio de Žaneiru.

Kako se vama dopala ova moja priča o Rio de Žaneiru i predstavljanje brazilskog centra zabave i hedonizma koji krasi srce ove neobične zemlje u Južnoj Americi? Da li ste imali priliku do sada da posetite Brazil?

U narednim pričama iz Brazila otkrićemo neke druge zanimljive znamenitosti koje biste trebali posetiti ako vas put navede u ovu daleku zemlju!

Blogerski pozdrav iz Rio de Žaneira,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Svetske turističke organizacije (UN Tourism), EMBRATUR (Nacionalne turističke organizacije Brazila) – Visit Brasil, Copacabana Palace Belmond Hotel kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije.

SHARE THIS POST

Dnevnik Gospođe Mame: Stil kao životni moto

Modni Dnevnik: Da li verujete u zimske bajke?

Da li je crna boja “magnet” za sunce?

Turo – Finska reč za eleganciju

Septembar u Beogradu…

Crvena razglednica iz Linca

Priča iz Berlina: Neka ostane među nama…

Pisma iz Maroka: Kamila i Marko osvajaju Marakeš

Volim Salzburg jer…

Šri Lanka: Biser Indijskog okeana

Posts in Avanture

Pisma iz Čilea: Santijago, živahni grad ispod Anda…

Loi Suites Recoleta Hotel: Otkrijte tajne luksuznog komfora Buenos Ajresa

Pisma iz Argentine: Groblje La Recoleta, šetnja kroz bogatu argentinsku istoriju…

Pisma iz Argentine: Buenos Ajres, grad umetnosti, tanga i evropske arhitekture

Pisma iz Urugvaja: Hotel Sofitel Montevideo Casino Carrasco, bogatstvo inspirisano tangom

Pisma iz Urugvaja: Montevideo, grad vina, fudbala i urbanih plaža…

Pisma iz Brazila: Osetite čari Sao Paulo nebodera uz Hotel Emiliano…

Pisma iz Brazila: Copacabana Palace, dragulj najpoznatije plaže na svetu…

Pisma iz Brazila: Karneval u Riu, otkrijte čaroliju najveće predstave na svetu!

Pisma iz Brazila: Rio De Janeiro, čudesan grad zabave i hedonizma…