Posts by Marko

Dragi moji pustolovi i ljubitelji neobičnih putovanja, dobrodošli u novu seriju putopisa na Mr.M blogu. Avgust mesec će biti posvećen jednoj neobičnoj državi na afričkom kontinentu – Tunisu, zemlji koja je poznata po maslinama. Na samom početku ovog sedmog posta, ujedno i poslednjeg iz serije putopisa o ovoj neobičnoj zemlji želeo bih da se zahvalim Ministarstvu turizma Republike Tunis – Discover Tunisia na srdačnom pozivu i gostoprimstvu. Uz njihovu pomoć su nastali putopisi i modne priče koje ste mogli čitati tokom jula i avgusta i iskreno se nadam da ćete uživati u letnjoj sezoni postova na Mr.M blogu.

Ako želite ste kojim slučajem propustili da pročitate prethodne putopise iz Tunisa ili želite da se podsetite nekih zanimljivosti, iskoristite priliku da posetite naredne linkove:

• Pisma iz Tunisa: Veličanstveni amfiteatar u El Džemu…
• Aurélien: Prefinjena moda na obali Sredozemnog mora… (modna priča)
• Pisma iz Tunisa: Susa i Port El Kantaoui, upoznajte lepote afričkog Mediterana…
• Pisma iz Tunisa: Tunis i Sidi Bou Said, mesta koja morate posetiti…
• Pisma iz Tunisa: Kairuan, najsvetiji muslimanski grad na afričkom kontinentu…
• AURÉLIEN: Pustinjska elegancija Sahare u srcu Tunisa… (modna priča)
• Pisma iz Tunisa: Sahara, oaza Chebika i Nefta, izgubljeni pustinjski dragulji severne Afrike
• Pisma iz Tunisa: Kartagina, centar antičke moći…

Republika Tunis je najsevernija zemlja u Africi. To je deo regiona Magreba u severnoj Africi, graniči se sa Alžirom na zapadu i jugozapadu, Libijom na jugoistoku i Sredozemnim morem na severu i istoku. U njemu se nalaze arheološka nalazišta Kartagine koja datiraju iz 9. veka pre nove ere, kao i Velika džamija u Kairuanu.

Tunis je poznat po svojoj drevnoj arhitekturi, tržnicama i plavim obalama, prostire se na približno 164.000 km2 i ima oko 12 miliona stanovnika. Sadrži istočni kraj planine Atlas i severni deo pustinje Sahare, a veliki deo preostale teritorije Tunisa je obradivo zemljište. Sa skoro 1.300 km obale uključuje afrički spoj zapadnih i istočnih delova Sredozemnog basena. Tunis je dom najsevernije tačke Afrike – rta Anđela, a njegov glavni i najveći grad je Tunis, koji se nalazi na njegovoj severoistočnoj obali, i po kome zemlja dobija svoje ime.

Sedmi, a ujedno i poslednji blog post iz serije putopisa o Tunisu biće posvećen gradovima Tozer (Tozeur) i Monastir, kao i čuvenom velikom endorejskom slanom jezeru u južnom Tunisu – Čot el Džerid (Chott el Djerid). Kao što i naslov putopisa kaže, ostavio sam najbolje za kraj! Tozer je grad u Tunisu na granici planine Atlas i pustinje Sahare, najveće od pet oaza koje čine Džerid. Postepeno izgrađen oko svog palminog gaja, glavni je grad istoimene gubernije. Smešten severozapadno od Čot el Džerida, blizu granice sa Alžirom.

Grad sa važnom verskom prošlošću, prima mnoge naučnike. Ibn Chabbat mu je zaveštao sistem za navodnjavanje palminih nasada, a pesnik Abou el Kacem Chebbi je tu, usred francuskog protektorata, komponovao svoju čuvenu Ela Toghat Al Alaam. Savremena topografija Tozeura odaje im počast, kao i marabuti. Grad je doživeo značajan demografski rast, zajedno sa značajnom ekspanzijom, tokom druge polovine 20. veka, sa sedentarizacijom beduina. On se za nekoliko decenija kreće sa oko 11.000 stanovnika na 37.365 stanovnika, prema popisu iz 2014. godine.

Arhitektura njegovog graditeljskog nasleđa, posebno ona njegove medine koju karakterišu uzdignuti uzorci cigle, jedinstvena je u Tunisu, zajedno sa arhitekturom susednog grada Nefta. Poljoprivreda, a posebno monokultura urmi sorte Deglet Nour, predstavlja njen glavni resurs, koji predstavlja trećinu proizvodnje urmi u Tunisu. Ciglana je i dalje u funkciji, za potrebe mnogih gradilišta. Od 1990-ih, opština Tozeur razvija turizam, pod vođstvom tadašnjeg gradonačelnika Abderrazaka Cheraita. Ovaj razvoj zasnovan je, između ostalog, na prisustvu međunarodnog aerodroma i brojnih hotela, na promociji nasleđa i lokacija snimanja, kao i na organizaciji Međunarodnog festivala Oaza.

„Tozeur“ je zvanična transkripcija imena grada latiničnim slovima; druga transkripcija tuniskog arapskog jezika je bila „Tuzer“. Prema Vinsentu Batestiju, ime grada se izgovara „Tuzor”. Grof Antoine-Auguste du Pati de Clam, oficir, kolonijalni administrator, arheolog i član Pariskog geografskog društva izneo je četiri hipoteze o poreklu imena Tozeur: Prvi pretpostavlja da je ime već postojalo u starom Egiptu u obliku Tes-Hor, što znači „grad sunca“, koji su Grci kasnije transformisali u Apolonite; kolonija iz ovog grada mogla je poneti isto ime.

Druga hipoteza ukazuje da potiče od imena faraonke Tauserta – što na egipatskom znači “moćni” – koja je stupila na tron nakon smrti svog muža Setija II (faraona iz XIX dinastije i unuka čuvenog faraona Ramzesa II). Grad Tozeur bi predstavljao počast koju je jedna kušitska kolonija plaćala ovoj kraljici, koja je bila poslednja predstavnica dinastije. Ovu hipotezu potvrđuje arhitektura Tozera, koju karakteriše upotreba zemljanih opeka osušenih na suncu, a zatim pečenih. Poznato je da je Drevni Egipat koristio takvo znanje u svojim urbanim konstrukcijama.

Treća hipoteza ukazuje da bi reč bila berberski oblik ženskog roda od prideva „snažan“, Taouser, čiji bi oblik značio „snažan“. Godine 205. pre nove ere Berbersko kraljevstvo Masinisa prostire se na ovaj grad. Ovu etimologiju brani i Šarl-Žozef Tiso.

Poslednja hipoteza pretpostavlja da je ime Tozeur jedan od oblika imena Ucuur, što će reći „ono od Asura“ ili „ono što dolazi iz Asura“, jer bi ime grada bilo danak koji bi Asirac vraćao koloniju u prvobitnu domovinu.

Tozeur se nalazi duž izduženog brda od nekoliko kilometara, koje razdvaja dva slana jezera, Chott el-Jerid na jugu i Chott el-Gharsa na severozapadu. Deo je Jerida ili Đerida, od kojih je najznačajnija od pet oaza, na granicama pustinje Sahare. Mali planinski venac, Džebel Mora, nalazi se istočno od grada. Kao takav, Tozer je deo nabora Atlasa, koji se proteže od Maroka do zapada Tunisa. Regija Tozeur pripada južnom tuniskom Atlasu, koju karakterišu čoti sastavljeni od sedimentnih basena iz gornjeg karbona.

Ovaj region je poznat po bujnim oazama usred pustinje i predstavlja geološki i geomorfološki interes. Sebkhe, koje karakterišu fini vlažni sedimenti slane vode zimi, i ispucale površine blata sa solju i koricama gipsa tokom leta, pokrivaju dno čota, gde se nalazi veoma retka vegetacija. Grad, koji se prostire na 1.256 hektara, okružen je palminim šumarkom koji je vezan uz njegov urbani centar, površine oko 1.000 hektara, koji pokriva oko 400.000 stabala. Glavna biljna vrsta koja prirodno raste u Tozeuru je prosopis, krmna i pčelinja biljka koja sa petnaest godina dostiže visinu od pet metara.

Region ima drevno naselje, posebno tokom praistorijske civilizacije Kapsijanaca i, kao i cela severna Afrika, zasnovan je na berberskim poreklom, čak i ako lokalna tradicija to ne tvrdi: ono je zaista pozicionirano na Arapu koji čini vezu sa prorokom Muhamedom. Prvi naučni opisi Tozeura datiraju s kraja 19. veka, a ovi spisi su obeleženi opsednutošću potragom za rimskim ruševinama. Istorija Džerida ostaje prilično slabo poznata, Pati du Clam’s Hronological Fastes of Tozeur 1890. godine predstavlja glavni dostupni izvor o Tozeurovoj prošlosti.

U antičko dobar, Tozer je vrlo brzo postao aktivan centar transsaharske karavanske trgovine, u koju su posećivali Kartaginjani. Godine 148. p.n.e., citira ga Ptolomej, koji ga naziva „Tisouros”. Rimljani su se, u punom osvajanju južne obale Sredozemnog mora, tu naselili 33. godine pre nove ere, grad je tada dobio ime „Thusuros“ u Pojtingerovoj tabeli. Osim toga, ostala su samo svedočanstva Plinija Starijeg, lirska, ali dragocena, koja opisuju rajsku lepotu ovog mesta. Grad je postao pošta na Saharskom limesu, na rimskom putu koji vodi od Gabesa do Biskre, specijalizovana za trgovinu urmama, ali i robovima. Od hrišćanskog uticaja pod svetim Avgustinom, ostali su ostaci crkve koju je preuzela džamija El Kasr, koja se nalazi u Bledu el Hadar, i određeni obredi poput Sidi Jube koji se sastoji od krštenja dečaka pre obrezivanja.

Dolazak muslimana u VII. veku poklapa se sa vrhuncem poljoprivrede i trgovine. Tokom srednjeg veka, region Tozeur se zvao „zemlja Kastilija“, kako je pominjao poznati arapski geograf Al-Bakri, koji takođe ističe da je Tozer, okružen velikim kamenim zidom, u metropola. Ovaj naziv potiče od niza utvrđenih sela pod nazivom kastela. Tozeur i okolina su vremenom postali utočište za razne disidente (hrišćanske donatiste, šiite i haridžite). Protestni duh stanovnika, koji su razvili snažan identitet, podstakao ih je da podstiču pobunu koju je dvanaest godina vodio Abu Jazid protiv Fatimidskog režima (935-947). Oni su takođe osnovali kneževine nezavisne od centralne vlasti, koje su na kraju ponovo osvojili Hafsidi.

Do 12. veka Tozer je bio cvetajući kulturni centar. Grad je prihvatio mnoge teologe što je dovelo do razvoja usmene tradicije koja je bila među najbogatijima u Magrebu, kao i pesničke tradicije koja se nastavila sve do 20. veka, posebno preko velikog pesnika Abu el Kacema Šebija. Takođe dugujemo Ibn Chabbat-u — čije je pravo ime Abou Abdallah Ibn Ali Ibn Al Chabbat Al Touzri, rođen 1221. godine u Tozeuru — koncepciju i realizaciju važnih avangardnih radova na uzgoju palme i značajno poboljšanje sistem za distribuciju vode koji još uvek funkcioniše u nekoliko oaza u južnom Tunisu.

Njegov plan iz 12. veka izložen je u muzeju Dar Cherait. Ovaj plan navodnjavanja, preko seguie, obezbeđuje slobodnu distribuciju vode merenu gadousom (hidrauličnim peščanim satom) čije ime potiče od latinskog cadus (vodeni sat), koji i sam potiče od grčkog kados. U 13. veku grad su razorili Hafsidi, a zatim ponovo sagradili van oaze. Grad je doživeo veliki privredni procvat, sve do svog vrhunca u 14. veku.

U 16. veku porodica el Hadef je stigla u Tozer iz današnjeg Alžira i preuzela kontrolu nad gradom. Ona je stvorila susedne houchs (tradicionalne stambene kuće). Pošto je mesto prolaska trgovačkih karavana ostalo isto, mesto razmene i pregovora se nalazilo ispred okruga Uled el Hadef, koji je postepeno postao najvažniji deo u gradu. Zebda, arapskog porekla, stigla je u 17. veku i stvorila još jednu urbanu grupu. Ouled Sidi Abid se istovremeno nastanio na severozapadu okruga Ouled el Hadef, sa kojim su bili saveznici.

U periodu od 1984. do 1987. godine Nacionalna turistička služba je obnovila određene ulice u medini. Početkom 1990-ih, vlada Tunisa i Abderrazak Cherait razvili su turizam, koristeći prioritetni nacionalni razvojni plan koji ima za cilj smanjenje gužve na obalama Tunisa. Abderrazak Cherait je 1990. godine stvorio prvi kompleks tematskog parka u Tozeuru, muzej i luksuzni hotel Dar Cherait. Desetak luksuznih hotela je stvoreno da privuku turiste, sa boravkom po sistemu ključ u ruke, a njegov razvoj je primetan od 1994. godine.

Stanovnici su zahtevali, na primer, da se zabrani slobodno lutanje koza na ulicama. Krajem 1990-ih, država Tunis je promovisala pojam nasleđa u Tozeuru. Različiti razvoji i festival koji finansira Cherait čine Tozeur popularnom turističkom destinacijom.

Turistička aktivnost narušava navike, stavljajući tačku, između ostalog, na kupanje stanovnika na velikom izvoru, jer njihova privatnost može biti narušena. Prema informacijama koje je prikupio dopisnik za štampu Benoit Delmas, turizam je globalno obogatio stanovnike Tozera tokom 2000. godine.

Prema planu urbanističkog planiranja, arhitektonsko nasleđe grada Tozera postalo je ekonomsko pitanje. To je važan stub za turističku industriju. Stari opisi putnika koji prolaze kroz Tozer su u suprotnosti, Defonten iz 1754. godine govori o „kućama od blata“, dok je Žil Daumas 1845. opisao „jedan od najlepših gradova u Džeridu sa dobro izgrađenim kućama“. Šarl de Fuko je nacrtao ove kuće, što se može videti u njegovom Maison ancien d’El Tozeur, koji se čuva u Nacionalnoj biblioteci Francuske. Ikonografski dokumenti koji su kružili početkom 20. veka pokazuju da su stanovi Tozeura bili veliki i održavani. Prosečna veličina stanova je evoluirala, velike rezidencije tradicionalnih patrijarhalnih porodica su sve manje, u korist umnožavanja višespratnih konstrukcija, od 1980. godine.

Okrug Ouled el-Hadef, koji datira po svojim najstarijim ostacima iz 14. veka, smatra se najinteresantnijim i najtradicionalnijim od Tozera. Dostupan sa avenije Farhat-Hached i avenije Habib-Bourguiba, čini stari grad ili medinu Tozeur, jednu od najbolje očuvanih medina u celom Tunisu. Počinje u ulici Kairuan, na nivou muzeja popularne umetnosti i tradicije, a završava se u ulici el-Valid, sa medersom Sidija Abdulaha Bu Džemra. Stanovnici ovog okruga su prilično siromašni prema Daheru, Ouled el-Hadef je sada manje mesto života nego mesto pejzaža.

Ograđena je visokim zidom od malih pravougaonih cigli, prilično svetle, bez prozora, čija je funkcija da čuva privatnost stanovnika. Njegove fasade ukrašene šarama u terakota ciglama predstavljene su u dokumentima s početka 20. veka. Ovaj okrug je u potpunosti izgrađen tradicionalnim glinenim ciglama, dajući arhitekturu sa cachetom cenjenom za turizam: sa medinom Nefta, ovaj stil je jedinstven u Tunisu. Male zasvođene ulice ovog okruga čine pravi lavirint.

Medina Tozeur ima mašrabiju od palminog drveta koja se smatra izuzetnom, kao i jedna od najstarijih vrata u Tunisu, takođe napravljena od palminog drveta. Najsiromašniji stanovnici imaju vrata od palminog drveta, koja su jeftinija, samo najbogatiji sebi mogu priuštiti „prava” drvena vrata. Ova vrata su nekada imala kucalo za svaku vrstu osobe: muškarce, žene i decu, odnosno do tri kucala koja emituju različit zvuk, dve ako porodica nije imala dece: njihova uloga je da identifikuju ko je kod kuće. Vrata za odgovarajući član porodice za otvaranje. Zelena vrata ukazuju na prisustvo verskih mesta. Susedska džamija je džamija Sidi Abdesalema. U Medini se nalazi kuća bega, koja je poslužila kao scenografija za snimanje filma Engleski pacijent.

Souk se nalazi na jugu grada, čini gradski centar Tozeura, pa je suk taj koji najčešće odgovara nazivu „Tozeur“. Okreće se oko centralnog trga Ibn-Chabbat, na kome se nalaze pijaca i pošta. Nalazi se u blizini istorijskih okruga Tozeur, Ouled el-Hadef i Zebda; arhitektura je ovde manje tradicionalna nego u medini koja je istočnije. Glavna džamija u gradu, džamija Farkous (ili Ferkous), iako nedavna, ima najvišu i najizrazitiju munaru u Tozeuru. U suku se nalazi još jedna džamija, koja se nalazi u blizini turističke kancelarije, džamija Sidi Mouldi, čiji je minaret, po stilu sličan onom u džamiji Farkous, obnovljen 1944. godine. Souk je posvećen i šetnji i kupovini, a lokalni izraz „spuštanje na souk“ je sinonim za „šetnju“. Souk je renoviran je početkom 2000-ih.

Chott el-Jerid je najveća slana ravnica ili tuniska sebkha sa površinom od oko 5.000 km. Chott el Djerid je veliko endorejsko slano jezero u južnom Tunisu. Ime se može prevesti sa arapskog na engleski kao „Laguna zemlje palmi“. Vlada Tunisa je 28. maja 2008. godine predložila lokaciju za buduću klasifikaciju na Uneskovu listu svetske baštine.

Dno Chott el Djerida nalazi se između 10 i 25 metara ispod nivoa mora. Širina jezera varira u velikoj meri; na najužoj tački, ima samo 20 km u prečniku, u poređenju sa svojom ukupnom dužinom od 250 km. Ponekad se njegovi delovi pojavljuju u raznim nijansama bele, zelene i ljubičaste. Uski istočni ulaz u Chott poznat je i kao Chott el Fejej. To je najveća solana u pustinji Sahara, sa površinom od preko 7.000 km2, dok neki izvori navode 5.000 km2. Lokalitet ima tipičnu vruću pustinjsku klimu.

Zbog oštre klime sa srednjom godišnjom količinom padavina ispod 100 mm i dnevnim temperaturama koje ponekad dostižu 50 °C ili više tokom leta sa gustim sunčevim zračenjem, voda isparava iz jezera. Leti Chott el Djerid skoro potpuno presuši, a javljaju se brojne fatamorgane. Nalazi se između gradova Tozer i Kebili. Tokom zime, male pritoke vode se mogu videti kako se izlivaju u jezero.

Pošto je poplavno područje veoma promenljivo, vrednosti prikazane za područje jezera (ili njegovog basena, koji je skoro uvek suv), mogu veoma varirati. Neki izvori daju vrednosti do 10.000 km². Slično tome, brojke date za nadmorsku visinu variraju između 10 metara iznad i 25 metara ispod nivoa mora. Trenutno se u regionu primenjuju šeme navodnjavanja slatkom vodom kako bi se pomoglo eliminisanju soli iz zemljišta i povećala produktivna površina.

Jezero se može preći peške, pa čak i automobilom, ali je to veoma opasno jer kora soli nije uvek čvrsta. Zimi, kada je jezero puno, može se preći čamcem. Gomile soli na njegovim ivicama sakupljaju se za preradu proizvodnje soli. Reliktne populacije zapadnoafričkih krokodila opstajale su u Chott el Djeridu do početka 20. veka. Poznato je da ružičasti flamingosi koriste obale jezera kao mesta za gnežđenje u proleće.

Chott el Djerid je imenjak Džeridske lakune, endorheičnog ugljovodoničnog jezera na Saturnovom mesecu Titanu koje sadrži tečni metan i etan umesto vode.

Monastir je priobalni grad u tuniskom Sahelu, u centralno-istočnom Tunisu, koji se nalazi na poluostrvu jugoistočno od Hamametskog zaliva, dvadesetak kilometara istočno od Susa i južno od glavnog grada Tunisa. U 2014. godini stanovništvo opštine dostiglo je skoro 100.000 stanovnika. Grad je glavni grad istoimene gubernije od 1974. godine.

Naziv grada potiče od reči „manastir“ (na latinskom monasterium) čak i ako je i dalje predmet rasprave. Prema Hasanu Hosniju Abdelvahebu, ime ima arapsko poreklo, samo je pozajmljeno iz grčkog izraza monastrion, ima značenje manastira i široko je rasprostranjeno u Vizantijskom carstvu da opiše utvrđenja izgrađena na obali Sredozemnog mora. Pre muslimanskog osvajanja i neposredno posle propadanja drevnog punsko-rimskog grada Ruspine, Monastir je bio grad koji je izgradila zajednica hrišćanskih monaha, priznata od strane njihove opatije, koja je zauzimala potpuno autonomni manastir. Posle osvajanja, muslimani su sačuvali ime.

Ribat Monastira podigao je vali Hartama Ibn Ajun po naređenju abasidskog halife Haruna ar-Rašida 796. godine kao sredstvo odbrane od napada vizantijske flote na Mediteranu. Predstavlja, sa ribatom iz Susa, jednu od dve najvažnije tvrđave na obali Sahela. Prema porukama koje se odnose na lokalnu istoriju i datiraju s početka 10. veka, zasluga je ostati u ovom ribatu poznatom kao Velika tvrđava. Trodnevna stražarska služba na monastirskom ribatu se tada smatra velikom verskom akcijom, jer su muslimani dužni da štite svoju otadžbinu.

Ova zasluga je pojačana tokom krstaških ratova. Tvrđava je doživljavana, kako među borcima, tako i među asketima, kao mesto hodočašća i meditacije za verske praznike kao što su Ačura ili Ramazan. Na gornjem spratu jugoistočnog krila nalazila se mala džamija u kojoj je bio mihrab. Sada se koristi kao muzej u kome su izloženi predmeti iz regiona i iz Kairuana. Među važnim spomenicima grada je i Velika džamija u Monastiru, kamena građevina trezvene arhitekture podignuta u 9. veku, a zatim proširena tokom 11. i 18. veka. U gradu Monastir se nalazi i mauzolej koji je 1963. godine svečano otvorio tadašnji predsednik Habib Burgiba. Zgrada, uokvirena dva minareta visine 25 metara, nadvišena je zlatnom kupolom koja je i sama okružena sa dve zelene kupole. Ulazna vrata i kapija koja ga odvaja od ostatka groblja su dva primera tuniske umetnosti.

Monastir ima Muzej islamske umetnosti, otvoren 5. avgusta 1958. godine i koji se nalazi na prvom spratu južnog krila ribata; obuhvata blizu 300 dela (fragmenti drveta, pogrebne stele, sjajna keramika) i svake godine ga poseti skoro 100.000 posetilaca. Monastirski letnji festival organizuje se svake godine u okviru ribata i traje od tri do četiri nedelje, nudeći mnoge muzičke, pozorišne, pa čak i kinematografske predstave. Na nekoliko kilometara od centra grada, kulturni centar Monastira osnovan 2000. godine ugošćuje različite kulturne manifestacije.

U okviru njega svoju delatnost obavlja nekoliko kulturnih društava koja se bave pretežno slikarstvom, muzikom i pozorištem. Ovaj centar zamenjuje stari kulturni centar koji se nalazi u samom srcu grada; zadržava neke suštinski studentske aktivnosti. Savez monaških pisaca je udruženje čije se prostorije nalaze u gradu Čraka starog grada. Dočekuje nekoliko članova i organizuje razne kulturne susrete.

Dragi moji pustolovi, došli smo do kraja ovog sedmog specijalnog putopisa u seriji putopisa o Tunisu gde smo imali prilike da uživamo u lepoti ove neobične zemlje na severnom delu afričkog kontinenta. Današnji putopis ne bi bio moguć bez nesebične pomoći ministarstva turizma Republike Tunis – Discover Tunisia u saradnji sa lokalnim partnerima koji su omogućili da osetim duh i lepotu tuniške kulture i tradicije. Naravno kao i uvek potrudio sam se da vam prenesem svoje utiske o ovom neobičnom iskustvu iz Tunisa.

Čovek je bogat u duši ako je uspeo da istraži svet i meni je drago da uvek uspem da pronađem partnere mojih projekata koji mi pomažu da otkrijem nove i neobične destinacije na jedan sasvim drugačiji način.

Čast mi je da imam priliku da sarađujem sa kompanijama koje čine sam vrh u industriji turizma i želeo bih još jednom da se zahvalim Ministarstvu turizma Republike Tunis na ovoj neverovatnoj avanturi i što su mi omogućili da na jedan sasvim drugačiji način osetim lepote ove neobične tuniške kulture.

Kako se vama dopala ova moja priča o Tunisu i predstavljanje Tozeur, Monastir i Chott el Djerid jezera, koje čine srce ove neobične zemlje na afričkom kontinentu? Da li ste imali priliku do sada da posetite Tunis?

Ako imate neko pitanje, komentar, sugestiju ili poruku za mene možete mi napisati dole u komentarima. Naravno, kao i uvek možete me kontaktirati putem maila ili društvenih mreža, sve adrese možete pronaći na stranici KONTAKT. Vidimo se na istom mestu za par dana, sa nekom novom pričom!

U narednim pričama iz Tunisa otkrićemo neke druge zanimljive znamenitosti koje biste trebali posetiti ako vas put navede u ovu daleku neobičnu zemlju!

Blogerski pozdrav iz Tunisa,

Mr.M

Ovaj post je sponzorisan od strane Ministarstva turizma Republike Tunis – Discover Tunisia, kao i drugih lokalnih partnera. Ovaj post predstavlja moju ličnu i iskrenu recenziju doživljaja destinacije